คือ เราเป็นลูกคนสุดท้องค่ะ เราเรามีพี่ 1 คน เป็นผู้หญิงพี่เราก็มีลูก ก็คือหลานเรา เเล้วพี่เรามีลูกคนที่ 1 เราก็รู้สึกว่าความรักของพ่อเเม่ที่มีฝห้เราเริ่มจางหายไป จากปกติเราตลอดๆ จนมีหลานคนที่ 1 มาทุกๆอย่างที่ควรจะเป็นของเรากลับไปเป็นของหลาน หลานเราดื้อมากๆ เอาเเต่ใจ จะเอาทุกอย่างให้ได้ดั่งใจ พ่อเรรกับเเม่เราก็ตามใจมากๆ ให้ทุกๆอย่าง ปล.ค่านมค่าอะไรทุกๆอย่างเเม่เราออกหมดเลยพี่เราไม่มีงานทำเรียนอยู่ เราก็โอเคทนมาตลอด จนพี่สาวเรามีลูกคนที่ 2 ซึ่งเป็นหลานชาย พ่อเรากับเเม่เราหวังอยากได้ลูกผู้ชายตั้งเเต่ท้องเราเเต่เราดันเป็นผู้หญิง พ่อกับเเม่ก็เคยบอกว่าน่าจะเกิดเป็นผู้ชาย เราเสียใจกับคำนี้มาตลอดที่เรานั้นเป็นผู้หญิง จนวันนึงพี่สาวเราคลอด ทุกๆคนก็หันไปเลี้ยงหลานชายเรากันหมด เราก็โอเคเราก็คิดเสมอเลือดนั้นข้นกว่าน้ำเราคือลูกเพราะฉะนั้นเลิกคิดอย่ามาน้อยใจ เราโตเเล้ว ผ่านไป 3 วันเราเริ่มมีไข้ ปวดหัว ตัวร้อน เจ็บคอ เมื่อยเนื้อตัว เราก็บอกพ่อเเม่เราว่าเราอาการไม่ดี เเต่ไม่มีใครสนใจเลย เราก็เลยหายากิน 2 วัน อาการยิ่งกว่าเดิม เราไม่ไหวจริงๆ เรานอนทั้งวัน ทั้งไอ ทั้งปวดหัว เรานอนอยู่เเม่เข้ามาเเล้วถามเราว่าเป็นอะไร เราบอกปวดหัว ไม่สบาย เขาก็บอกเล่น โทรศัพท์มาก เราก็เลยเงียบ เขาก็ไม่ได้มาถามอะไรอีกเลยเราเลยบอกลุงกับป้าไปว่าเราเจ็บคอ ป้ากับลุงก็เลยบอกพ่อเราว่าเราจะเป็นโควิดรึป่าวพ่อเราก็บอกว่าเปิดพัดลมมากไม่มีอะไรหรอกไปเดี๋ยวทำน้ำผึ้งมะนาวให้กิน เราก็เเอบดีใจที่เขาจะมาดูเเลเราเเล้ว เเต่นั้นก็เเค่ลมปาก เขาเเค่พูดไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมาถามหาอาการ จนวันที่ 4 เราตื่นมากับอาการเดิมๆที่หนักกว่าเดิมเเทบไม่มีเเรงเราเลยตัดสินใจตรวจอีกครั้งปรากฏว่าเราติดเชื้อโควิด-19 ทั้งบ้านว่าเราว่าไปเอาโรคมา ไม่ดูเเลตัวเอง ไม่ใส่เเมสให้ดี ประมาท เราใส่เเมสตลอดเเต่เราไม่รู้ว่าเราติดตอนไหนอีกอย่างเราลองมาคิดดูเเล้วเราหน้าจะติดมาตอนไปรับพี่สาวที่คลอดหลานชายเราที่โรงบาล เราไม่ได้อยากไปเเต่พ่อเรานั่นเเหละสั่งให้เรานั่งรถไป พ่อเเม่เราอยากให้เราไปนอนกักตัวที่โรงบาลสนามให้ได้ เเต่โรงบาลที่เราไปตรวจเขาไม่มีโรงบาลสนาม เราเลยต้องกักตัวที่บ้าน ทุกคนว่าเราว่าเราไปเอาเชื้อมา ทุกคนห่วงหลานกันหมดเเต่ไม่ห่วงเราเลย เรากลับมาจากโรงบาลก็ว่าเราเลยไม่ถามอาการเลยสักคำ เราควรจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ ???