สวัสดีค่ะ อยากจะระบายให้ใครสักคนฟังแต่ก็ไม่รู้จะระบายกับใครเพราะแม้แต่แม่ยังไม่เข้าใจเราเลย คือ
เราเป็นลูกคนโตมีน้องชาย1คน ตอนนี้เราอายุ16 น้อง14
ตอนเด็กๆบ้านเราลำบากมาก ต้องหาเช้ากินค่ำ เราต้องไปช่วยแม่ขายของกลับบ้านดึกๆตั้งแต่ป.2และพ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันถึงขั้นทำร้ายร่างกายกันบ่อยมากๆเรารับรู้ทุกอย่างแต่น้องไม่รับรู้อะไรเลยแต่พอโตมานี้เขาก็เริ่มปรับความเข้าใจกัน แต่ก็ยังมีเถียงกันบ้าง โตมาเราต้องทำกับข้าวหุงข้าวล้างจานตั้งแต่ป.3จนตอนนี้16แล้ว น้องมีหน้าที่แค่เอาจานไปก็บเข้าที่ แม่ให้เรายอมน้องทุกอย่าง แต่ไม่เคยบอกให้น้อ งยอมเราบ้างเลยเราโดนแม่ด่าบ่อยมากแทบจะทุกวัน ด่าได้ทุกเรื่องด่าด้วยคำที่แรงๆ เวลาแม่ด่าตอนเราอธิบายแม่ก็หาว่าเถียง พอเราเงียบแม่ก็หมั่นไส้ด่าเราหน้าด้านทำหน้าตาเฉย แต่แม่จะรู้มั่ยว่าตอนเราเงียบข้างในเรามันต้องใช้ความอดทนขนาดไหนที่จะเก็บนํ่าตาเอาไว้ ข่มใจเอาไว้ให้อดทนห้ามตอบโต เราโดนแม่ตีด้วยไม้หวายบ้างไม้แขวนบ้าง จนเป็นรอยไม้แขวนเลยชํ้าเขียวที่แขนที่ขาหลายวัน แต่น้องไม่เคยโดนแบบเราเลย แม่เลี้ยงน้องเราแบบปล่อยๆ แต่กับเราแม่เข้มงวด แม่ไม่เชื่อใจให้เราออกไปเที่ยว ตั้งแต่เด็กๆเวลาญาติไปเที่ยวกันแม่ให้น้องไปกับญาติ แต่กับเราแม่ให้อยู่กับแม่ให้เราไปขายของ ไม่ปล่อยฝห้เราไปเลว จนเราห่างๆกับญาติ แม่มักจะเห็นคนอื่นดีกว่า เช่นหลาน และน้องชาย ทำให้เรารู้สึกน้อยใจ มีญาติ อาๆทั้งหลาย เขามองเราเป็นคนแรงๆ เพราะเรามักจะแสดงออกกับน้องไม่ค่อยดีแต่ก็เพราะบางครั้งมันเป็นการที่เราสอนน้องและอีกอย่างเวลาน้องพูดถึงเราให้คนอื่นฟังน้องมักจะพูดถึงเราไม่ดี เมื่อเวลาญาติมองว่าเราเป็นคนแรงๆและพูดถึงเราไม่ดี เราก็มีความรู้สึกไม่ดีน้อยอกน้อยใจ แต่พอเรามาพูดอธิบายให้แม่ฟังถึงความรู้สึกของเรา แม่กลับบอกให้เราย้อนมองตัวเองว่าทำไมเขาถึงคิด มอง พูดแบบนั้นกับเรา ทั้งๆที่เราก็คิดแล้วว่าเราผิดตรงไหนแล้วเราไม่มีข้อดีเลยหรอแต่แทนที่แม่จะเป็นคนที่เราได้พึ่งพาทางจิตใจ แต่การที่แม่พูดมาแบบนี้ มันทำให้เรารู้สึกว่าแม่ก็เป็นเหมือนญาติพวกนั้น เหมือนเราไม่มีใครให้พึ่งพาเลยทุกครั้งที่เราพูดอะไรออกไปแม่มักจะคัดค้านตลอด ไม่เคยเห็นด้วยกับเราเลย ไม่เคยไว้ใจเราเลย แม่เป็นแบบนี้ตั้งแต่เรายังเด็กๆ เราเลยฝังใจมาตลอด ก่อนหน้านี้เราไม่เคยเล่าอะไรให้แม่ฟัง ปิดบังแม่ตลอด แต่มาตอนนี้เราเริ่มเปิดใจเล่า แต่เขาก็ยังคัดค้านเราอยู่ดี เราควรทำยังไง เหมือนเราไม่เหลือใครเลย ตอนนี้เรามีความคิดที่อยากตาย อยากไปให้ไกลๆจากครอบครัวจากคนรอบข้าง แฟนแม่ก็ไม่ให้มีกลัวว่าเราจะพลาดเสียคน แต่เราเคยแอบมีนะ มันดีมากอย่างน้อยก็ยังดีคนที่คอยรับฟังเรา คอยให้คำปรึกษา และที่เราแอบมีเพราะเราเชื่อใจในตัวเองว่าเราจะไม่มีอะไรเกินเลยกับแฟน เราจะไม่ทำให้เสียคน และเราก็ทำได้จริงๆ ตอนนี้เรายังไม่เคยให้ผช.คนไหนได้แม้แต่หอมแก้มก็ยังไม่เคยมีไม่เคยได้มีอะไรกับเราทั้งนั้น เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่าในสายตาแม่เลย เหมือนเราเป็นแค่คนรับใช้คนคอยรับอารมณ์ แล้วเงินที่เขาเลี้ยงดูก็เป็นแค่เงินเดือน เราควรทำยังไงต่อไปกับชีวิตดี เราเริ่มไม่มีความสุขกับชีวิตแล้ว แล้วมีอาการเครียด เคยเครียดเป็นเดือนจนประจำเดือนไม่มา ร้องไห้ได้ง่ายมาก มีอะไรกระทบจิตใจนิดหน่อยก็ร้องไห้ ทั้งที่ตอนเด็กไปร้องไห้ยากใาก มันมีความรู้สึกอยากตาย เวลาฝนตดหฟ้าร้องก็อยากให้ฟ้าผ่าตัวเอง มันคืออาการของโรคซึมเศร้ารึป่าวคะ
แม่ไม่เห็นลูกดีในสายตา
เราเป็นลูกคนโตมีน้องชาย1คน ตอนนี้เราอายุ16 น้อง14
ตอนเด็กๆบ้านเราลำบากมาก ต้องหาเช้ากินค่ำ เราต้องไปช่วยแม่ขายของกลับบ้านดึกๆตั้งแต่ป.2และพ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันถึงขั้นทำร้ายร่างกายกันบ่อยมากๆเรารับรู้ทุกอย่างแต่น้องไม่รับรู้อะไรเลยแต่พอโตมานี้เขาก็เริ่มปรับความเข้าใจกัน แต่ก็ยังมีเถียงกันบ้าง โตมาเราต้องทำกับข้าวหุงข้าวล้างจานตั้งแต่ป.3จนตอนนี้16แล้ว น้องมีหน้าที่แค่เอาจานไปก็บเข้าที่ แม่ให้เรายอมน้องทุกอย่าง แต่ไม่เคยบอกให้น้อ งยอมเราบ้างเลยเราโดนแม่ด่าบ่อยมากแทบจะทุกวัน ด่าได้ทุกเรื่องด่าด้วยคำที่แรงๆ เวลาแม่ด่าตอนเราอธิบายแม่ก็หาว่าเถียง พอเราเงียบแม่ก็หมั่นไส้ด่าเราหน้าด้านทำหน้าตาเฉย แต่แม่จะรู้มั่ยว่าตอนเราเงียบข้างในเรามันต้องใช้ความอดทนขนาดไหนที่จะเก็บนํ่าตาเอาไว้ ข่มใจเอาไว้ให้อดทนห้ามตอบโต เราโดนแม่ตีด้วยไม้หวายบ้างไม้แขวนบ้าง จนเป็นรอยไม้แขวนเลยชํ้าเขียวที่แขนที่ขาหลายวัน แต่น้องไม่เคยโดนแบบเราเลย แม่เลี้ยงน้องเราแบบปล่อยๆ แต่กับเราแม่เข้มงวด แม่ไม่เชื่อใจให้เราออกไปเที่ยว ตั้งแต่เด็กๆเวลาญาติไปเที่ยวกันแม่ให้น้องไปกับญาติ แต่กับเราแม่ให้อยู่กับแม่ให้เราไปขายของ ไม่ปล่อยฝห้เราไปเลว จนเราห่างๆกับญาติ แม่มักจะเห็นคนอื่นดีกว่า เช่นหลาน และน้องชาย ทำให้เรารู้สึกน้อยใจ มีญาติ อาๆทั้งหลาย เขามองเราเป็นคนแรงๆ เพราะเรามักจะแสดงออกกับน้องไม่ค่อยดีแต่ก็เพราะบางครั้งมันเป็นการที่เราสอนน้องและอีกอย่างเวลาน้องพูดถึงเราให้คนอื่นฟังน้องมักจะพูดถึงเราไม่ดี เมื่อเวลาญาติมองว่าเราเป็นคนแรงๆและพูดถึงเราไม่ดี เราก็มีความรู้สึกไม่ดีน้อยอกน้อยใจ แต่พอเรามาพูดอธิบายให้แม่ฟังถึงความรู้สึกของเรา แม่กลับบอกให้เราย้อนมองตัวเองว่าทำไมเขาถึงคิด มอง พูดแบบนั้นกับเรา ทั้งๆที่เราก็คิดแล้วว่าเราผิดตรงไหนแล้วเราไม่มีข้อดีเลยหรอแต่แทนที่แม่จะเป็นคนที่เราได้พึ่งพาทางจิตใจ แต่การที่แม่พูดมาแบบนี้ มันทำให้เรารู้สึกว่าแม่ก็เป็นเหมือนญาติพวกนั้น เหมือนเราไม่มีใครให้พึ่งพาเลยทุกครั้งที่เราพูดอะไรออกไปแม่มักจะคัดค้านตลอด ไม่เคยเห็นด้วยกับเราเลย ไม่เคยไว้ใจเราเลย แม่เป็นแบบนี้ตั้งแต่เรายังเด็กๆ เราเลยฝังใจมาตลอด ก่อนหน้านี้เราไม่เคยเล่าอะไรให้แม่ฟัง ปิดบังแม่ตลอด แต่มาตอนนี้เราเริ่มเปิดใจเล่า แต่เขาก็ยังคัดค้านเราอยู่ดี เราควรทำยังไง เหมือนเราไม่เหลือใครเลย ตอนนี้เรามีความคิดที่อยากตาย อยากไปให้ไกลๆจากครอบครัวจากคนรอบข้าง แฟนแม่ก็ไม่ให้มีกลัวว่าเราจะพลาดเสียคน แต่เราเคยแอบมีนะ มันดีมากอย่างน้อยก็ยังดีคนที่คอยรับฟังเรา คอยให้คำปรึกษา และที่เราแอบมีเพราะเราเชื่อใจในตัวเองว่าเราจะไม่มีอะไรเกินเลยกับแฟน เราจะไม่ทำให้เสียคน และเราก็ทำได้จริงๆ ตอนนี้เรายังไม่เคยให้ผช.คนไหนได้แม้แต่หอมแก้มก็ยังไม่เคยมีไม่เคยได้มีอะไรกับเราทั้งนั้น เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่าในสายตาแม่เลย เหมือนเราเป็นแค่คนรับใช้คนคอยรับอารมณ์ แล้วเงินที่เขาเลี้ยงดูก็เป็นแค่เงินเดือน เราควรทำยังไงต่อไปกับชีวิตดี เราเริ่มไม่มีความสุขกับชีวิตแล้ว แล้วมีอาการเครียด เคยเครียดเป็นเดือนจนประจำเดือนไม่มา ร้องไห้ได้ง่ายมาก มีอะไรกระทบจิตใจนิดหน่อยก็ร้องไห้ ทั้งที่ตอนเด็กไปร้องไห้ยากใาก มันมีความรู้สึกอยากตาย เวลาฝนตดหฟ้าร้องก็อยากให้ฟ้าผ่าตัวเอง มันคืออาการของโรคซึมเศร้ารึป่าวคะ