อาจจะยาวหน่อยนะคะ คือว่า  หนูก็อายุ16 ปีเเล้ว  ทำไมยังโดนพ่อเเม่กักขังไว้อยู่เเต่บ้านไม่ยอมปล่อยไห้เราไปเล่นกับเพื่อนๆเลย  หนูไม่เข้าใจครอบครัวตัวเองเลยคะ ลูกคนอื่นอายุ13ทำไมพ่อเเม่เค้าปล่อยกันเเล้ว  บางทีก้เเอบอิจฉาเพื่อนๆ ที่พ่อเเม่เค้าปล่อย ตัดภาพมาที่ตัวเรา ไปโรงเรียนก็ห้ามกลับค่ำเกิน5โมงครึ่ง (ขี่มอไซค์ไปรร.) พ่อถ้ากลับเกินจะยึดกุญเเจรถ หนูไม่ชอบพ่อหนูเลย อะไรๆก้เอาเเต่ใจ บ้านหนูห่าง จากรร.10กิโลกว่าๆ   มีอยู่วันนึง ใกล้ถึงวันเเข่งฟุตซอลของหนู เเล้วพวกพี่ๆเค้านัดซ้อมหลังเลิกเรียน หนูก้ไปซ้อม ซ้อมจนค่ำ เพราะมันใกล้จะเเข่งเเล้ววันถัดไป เเม่หนูทั้งโทร ทั้งเเชทมาหาหนูหลายข้อความ เเต่ตอนนั้นหนูกะลังซ้อมฟุตซอลอยู่เลยไม่ได้จับโทรสับเลย  พอประมาน6โมงเกือบครึ่ง  หนูเลยซ้อมเสร้จเเต่มันเลยเวลาที่พ่อไห้กลับบ้าน ขับรถกลับบ้านกว่าจะถึงก้20นาทีกว่า เเต่หนูจิงจังกับการซ้อมมากๆ ขับรถกลับบ้านในหัวหนูคิดเเต่พ่อจะด่าไหม พ่อจะยึดกุณเเจรถไหม ภาวนาขอไห้พ่อเข้าใจตั้งเเต่ขับรถจนถึงบ้าน  เเต่พอหนูกลับบ้านปุ๊ป สิ่งที่เกิดคือ  พ่อเดินมาด่าล่ะดึงกุณเเจรถไปเลย คือหนูน้ำตาตก  ทำไมพ่อไม่เคยเข้าใจเลย กลับบ้านดึกเเค่นี้มันจะเป็นอะไร หนูเข้าใจวาท่านเป็นห่วง เเต่มันเกินไปสำหรับหนูจริงๆ ทำเหมือนหนูจะไปถเหลถไหลไหน เเต่ที่จริงมันไม่ใช่  พอกลับเข้าบ้านเเม่ก้ปลอบ หนูร้องไห้หนักมากๆ หนูไม่เข้าใจเลย  หนูเคยคิด ถ้าไม่ไห้กลับบ้านดึกทำไมไม่ไห้หนูนอนหอที่ใกล้ๆกับโรงเรียน  หนูจะไปเล่นกับเพื่อนต้องโกหกพ่อเเม่ตลอด ถ้าบอกความจริงไปไม่ไห้ไปเเน่นอน เเม่หนูเคยบอก จะไปไหนไห้พูดความจริง เเต่พอหนูพูดความจิง ทำไมเเม่ไม่ไห้ไป  คือหนูโคตรเสียความรุ้สึกกับครอบครัวหนูเลย ทำไมเขาไม่ปล่อยหนูบ้างTT หนูอยากมีอิสระบ้างอะ  วันๆอยู่เเต่บ้าน  หนูอยากไปเล่นกับเพื่อนๆบ้าง หนูไม่เคยได้ไปเลย  หนูผิดหวังมากที่เกิดมาครอบครัวนี้  หนูร้องไห้หลายครั้งมากๆๆๆ เเทบทุกวันก้ว่าได้ ทำไมทั้งๆที่เราโตพอดูเเลตัวเองได้เเล้วเขายังมองว่าเป็นเด็กในสายตาเค้า ทำไมครอบครัวอื่นเขาปล่อยลูกเขาจัง เห้อ  หนูควรทำไงดี ว่าจะไม่มาระบายเเล้ว เเต่ก้อดไม่ได้จริงๆTT