เหล่าเมมเบอร์ขวัญอ่อน กำลังจะมา

ผมขอเล่าปสก.จริงให้อ่านกัน แล้วอันนี้คือเรื่องจริงครับ เกิดมาแล้วสิบปี แต่ผมยังจำได้ไม่ลืม
โอ้ ดูซิ พิมพ์อยู่ตอนนี้ ผมขนลุกเฉยเลย

สิบปีที่แล้วผมไปเที่ยวกับทัวร์ทำบุญ แล้วได้ไปทำบุญไหว้พระดูโบราณสถานที่จังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือตอนล่าง ภาคกลางตอนบน
เป็นจังหวัดที่รวยมากกกกกกกกกกกก ส่วนโรงแรมไม่บอกชื่อ แล้วอย่าเดาชื่อกันนะ โดนฟ้องไม่หารด้วย โรงแรมก็รวยมากเช่นกัน
ขอเล่าสั้นๆนะครับ
พอเสร็จจากการไหว้พระทำบุญประมาณหกโมงเย็นก็กินข้าวพร้อมกัน นั่งคุยกันไป จากนั้นสองทุ่มก็แยกย้ายไปตามห้อง
ผมได้พักกับคุณลุงคนหนึ่งอายุน่าจะหกสิบต้นๆ ก็พอเข้าห้องแกก็อาบน้ำผมก็นั่งดูทีวี ตอนนั้นก็สามทุ่มแล้ว
แกก็บอกขอนอนก่อนนะ เหนื่อยมาก ก็คงประสาคนแก่ ผมเลยปิดทีวีดับไฟ แต่ยังมีไฟดวงเล็กๆอยู่หน้าห้องน้ำ
ผมเลยไปอาบน้ำ กลับมาที่เตียงก็จะสี่ทุ่มแล้ว ผมก็นอนเล่มมือถือไป จนเริ่มง่วงก็นอน ส่วนลุงหลับไปแล้ว เพราะเสียงกรนที่ได้ยิน

สักพักผมก็หลับโดยหลังหน้าตะแคงไปทางเตียงลุง (เตียงคู่) ห่างกันเมตรกว่า ลุงก็นอนตะแคงหันไปที่หน้าต่างหันหลังให้ผม
ผมก็เริ่มง่วงนิดๆเลยเก็บมือถือแล้ว หลับตา สักห้านาทีไม่เกินนี้ (ผมยังไม่หลับแต่หลับตา ยังได้ยินเสียงกรนเบาๆ ได้ยินเสียงแอร์เบาๆ)

ตอนนั้นผมได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเล่นของผม (ซึ่งชื่อเล่นไม่มีใครรู้จักแน่นอน ในทัวร์นี้ผมไม่เคยรู้จักใครเลย)
เสียงนั้นเป็นคนแก่ผู้ชาย เสียงแหบหน่อย แต่หนักแน่น เรียนกชื่อเล่นผมแบบว่า ชัดมาก (ขนลุกวะ)
ตอนนั้นผมลืมตาเลย ก็ยังเห็นลุงหลับอยู่ ผมก็นึกในใจ ถ้าเรียกอีกทีกุจะกรี๊ดให้ดังเลย แต่ก็ไม่มี
ผมเลยทำใจอยู่สักสองนาที แล้วค่อยๆหันไปอีกข้าง ซึ่งเป็นกำแพงห้องน้ำ ก็ไม่มีอะไร
ผมนึกได้เลย คิดในใจว่า วันนี้ผมไปทำบุญที่วัดมาหลายแห่ง ท่านก็มาอนุโมทนาเอาเองนะ อย่ามากวนผมนะครับ
ผมจำไม่ได้ว่า นานแค่ไหนถึงจะพยายามหลับตาลงได้ แต่ก็หลับไปแล้วไม่มีอะไรครับ

เช้ามา ผมไม่เล่าให้ใครฟัง แต่ผมเดินไปคืนกุญแจ แล้วบอกว่า ห้อง 205 ผมจำเลขได้เลย ไม่ไหวเลยนะ
จนท.มองหน้าผมแล้วก็หลบสายตา ผมกะว่าจะพูดแต่ไม่เอาดีกว่า นั้นแหละครับที่ผมเจอมาจริงๆ
หูแว่ว เสียงคนข้างห้อง เสียงลุงคนนั้น ไม่ใช่ครับ เสียงที่ผมได้ยิน คือเหมือนคนยืนหน้ามาที่หูของผม แล้วเรียกชื่อเล่นผมครับ
เฮ้อออออ จำได้ไม่ลืมเลย แล้วคุณล่ะ เจออะไรบ้างไหมครับ?

https://www.facebook.com/bnk48official/videos/1143178879513209