ตอนที่แล้ว  ตอนที่ 15 https://ppantip.com/topic/40830962 

ตอนที่16
               
             ‘โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย!’  

             ‘ยัยตัวแสบเอ๊ย! ทำไมต้องเข้ามาตอนนี้ด้วย คนจะหลับจะนอน’ หนุ่มผมยาวอดบ่นเธอในใจไม่ได้ เขาจะโผล่หน้าออกจากผ้าห่มได้อย่างไร หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง เสื้อก็ไม่ได้ใส่ ใส่แต่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว เขารู้สึกอายมากถ้าต้องพบเธอในสภาพแบบนี้ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน สารรูปของเขามันดูไม่ได้เลย ยังไม่หล่อพอที่จะออกไปพบหน้าเธอได้

               “พี่ไม่ได้เป็นอะไร ปริมออกไปก่อน เดี๋ยวตามไป” เขาตัดสินใจพูดอู้อี้อยู่ในผ้าห่ม หวังว่าเธอจะยอมออกไปแต่โดยดี แต่ทว่ายิ่งกลับเพิ่มความสงสัยให้น้องสาวเจ้าของห้องมากขึ้นกว่าเดิม เธอนั่งลงที่เตียงข้างชายหนุ่ม โน้มตัวเข้าไปใกล้

                 “ให้ปริมดูหน่อย พี่ไม่สบายรึเปล่า” พลางเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออก เวลาพี่ชายของเธอป่วยมักบอกว่าไม่เป็นไรทุกที เพราะเกรงว่าน้องสาวจะเป็นห่วง ทำให้ต้องรู้ให้ได้ว่าป่วยหรือไม่ป่วยกันแน่!

                  ปฏิการรีบยื้อผ้าห่มกลับมาด้วยความตกใจ ตายละหว่า? เธอนั่งลงที่เตียงแล้ว! เขาจะทำอย่างไรดีเนี่ย? จะให้เธอเห็นหน้าเขาไม่ได้เด็ดขาด! ตอนนี้ยังไม่ยังไม่พร้อมที่จะพบหน้าเธอ แล้วรีบพลิกตัวไปอีกด้าน

                “พี่ปราม... ให้ปริมดูหน่อยน้า...”

                  คนบนเตียงนิ่งไปชั่วขณะอย่างทำอะไรไม่ถูก เมื่อรู้สึกว่าเธอเข้ามากอดเขาเอาไว้ ได้แต่ใช้ความสงบสยบความเคลื่อนไหว จับผ้าห่มไว้แน่น ไม่รู้ว่า เขาคิดผิดหรือถูก ที่ไม่ยอมให้เธอเห็นหน้าเขาตั้งแต่แรก ก่อนหน้านี้เขาคิดว่า เดี๋ยวเธอคงจะเดินออกไป แต่ผิดคาดนึกไม่ถึงว่าเธอจะมาเข้ามาประชิดตัวเขาแบบนี้  

                “พี่ปราม ถ้าไม่เป็นไร งั้นก็ลุกเลยนะ” เธออมยิ้ม นึกถึงตอนเด็กเวลาแม่มาปลุกแล้วไม่อยากตื่น พี่ชายมักจะเอาผ้าห่มคลุมโปงเอาไว้ วันนี้เป็นวันหยุดไม่มีเรียน เธอมีเวลามากพอที่จะเล่นกับเขาเหมือนตอนยังเด็ก

                “ปริมออกไปก่อน เดี๋ยวพี่ตามออกไป” เขาพยายามพูดย้ำผ่านผ้าห่มอีกครั้ง หวังว่าเธอจะเปลี่ยนใจ แต่ไม่เลย อีกฝ่ายพยายามประคองเขาให้ลุกขึ้นจากเตียงให้ได้
                เขาจะทำยังไงดีเนี่ย! ยัยตัวแสบเอ๊ย! ยุ่งกับเขาไม่เลิก เอาสิ! มีปัญญาอุ้มเขาได้ให้มันรู้ไป! ชายหนุ่มยังนอนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ มือยังจับผ้าห่มไว้แน่น
                ปริมาพยายามประคองร่างอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น แต่มันไม่ง่ายเลย เธอไม่มีแรงมากพอที่จะขยับตัวเขา
                “พี่ปราม! อย่าแกล้งดี้....”

                สายตาของเธอพยายามมองหาปลายผ้าห่มอีกด้านหนึ่ง ใบหน้านั้นอมยิ้มเมื่อหาเจอแล้ว รีบดึงปลายผ้าห่มนั้นอย่างแรงเปิดผ้าห่มที่คลุมอยู่ออกทันที ก่อนโน้มตัวเข้าไปใกล้ แต่ทว่าอีกฝ่ายรู้ตัวว่ากำลังถูกดึงผ้าห่มให้เปิดออกจากอีกด้านหนึ่ง จึงสลัดผ้าห่มไปคลุมหัวฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว รีบลุกขึ้นจากเตียง วิ่งกระโดดเข้าห้องน้ำที่อยู่ห่างไปไม่กี่ก้าว แต่ทว่าดันสะดุดกับหมอนข้างล้มลงกับเตียง ปริมารีบดึงผ้าห่มออก แล้วโผเข้าไปกอดเขาพลางยิ้มร่า
                “ยอมตื่นแล้วใช่มั้ย? พี่ปราม” ในที่สุดก็ก่อกวนเขาจนตื่นได้แล้ว แต่ทว่าพอมองเห็นผมดำสนิทยาวสยายอยู่กลางหลังของคนที่เธอกำลังกอดไว้ รอยยิ้มบนใบหน้านั้นจางหายไปทันทีด้วยความตกใจสุดขีด อยากจะร้องกรี๊ดให้สุดเสียง

                “นาย! นายปฏิการ!” 

                เธอรีบหดมือออกจากตัวหนุ่มผมยาว ถอยตัวเองออกมาทันที มองหน้าเพื่อนพี่ชายเขม็ง ให้ตายสิ! กลายเป็นคนที่เธอเบื่อขี้หน้าได้อย่างไร? อะไรกันเนี่ย!!

                ชายหนุ่มนิ่งอึ้งเมื่อถูกจับได้ ซวยแล้ว! ไอ้การเอ๊ย! มีเรื่องอีกจนได้! เขาขยับตัวลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ

                “นาย! มาตั้งแต่เมื่อไหร่? เข้ามาห้องพี่ปรามได้ยังไง! นี่นายแกล้งปลอมเป็นพี่ปรามเหรอ! ทำแบบนี้หมายความว่าไง” เธอชี้หน้าเพื่อนพี่ชาย รัวคำถามใส่เขาเป็นชุด

                “คือ...ปริม ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ไม่ได้จะแกล้ง ไม่ได้จะหลอก ไม่ได้อะไรทั้งนั้น! แค่...พยายามไม่อยากมีเรื่องกับเธอ เท่านั้นจริง ๆ นะ” ปฏิการโบกไม้โบกมือปฏิเสธ สีหน้านั้นซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด ที่มันผิดแผนไปหมด แถมดูมันจะเป็นเรื่องหนักหนากว่าเดิมเสียอีก

                “ออกไปนะ มาทางไหนไปทางนั้นเลย” น้องสาวเจ้าของบ้านตหวาดเสียงดัง ชี้มือไปที่ประตู

                “นี่! ปรามให้ฉันอยู่ได้ เธอไม่ใช่เจ้าของห้องนะ แล้วเข้ามาทำไม? นี่ห้องใคร? บอกว่าออกไป ๆ ก็ไม่ยอมออก ฉันไม่ได้ไปเข้าห้องเธอซะหน่อย” อีกฝ่ายขึ้นเสียงดังเช่นกัน พูดกับเธอดี ๆ คงไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจเสียแล้ว ที่ผ่านมาเขาได้แต่ยอมมาตลอด 

                “ห้องพี่ชายฉัน ทำไมจะเข้ามาไม่ได้ ออกไปนะ! ออกไปเลย!” หญิงสาวไม่พูดเปล่า คว้าหมอนระดมฟาดใส่ไม่ยั้ง เขาพยายามจับหมอนที่ฟาดลงมาเอาไว้ แล้วดึงกระชากหมอนจนหลุดออกจากมือเธอ แรงกระชากนั้นทำให้เธอเสียหลักล้มคะมำไปกระแทกตัวชายหนุ่มหงายหลังลงไปกับเตียง

                ปริมารีบเงยหน้าขึ้นจากแผ่นอกขาวละมุนของหนุ่มผมยาว อยากจะกรี๊ดสลบ โอ๊ย! รับตัวเองไม่ได้

                ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อเธอล้มลงมากระแทกอยู่บนแผ่นอกของเขา ก่อนจะดึงสติกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว

                “อยากจะกอดเค้า ก็บอกดี ๆ ก็ด้าย....” เขาพูดกวนประสาทอีกฝ่ายด้วยใบหน้าอมยิ้มเขินอาย

                หญิงสาวรีบคว้าหมอนฟาดแผ่นอกของชายหนุ่มตรงหน้า แล้วรีบถอยตัวออกไปทันที

                “ฉันไม่สนใจปลาแห้งอย่างนายหรอก พ่อกระดานไวท์บอร์ด!” เธอตะโกนใส่เขาอย่างเหลืออด มองแผงอกของเขาแห้งเป็นกระดานเหมือนปลาตากแห้งไม่มีผิด กล้ามเอย ซิกแพ็คอะไรไม่มีซักอย่าง เขามีดีอย่างเดียวคือ หน้าสวย กับความขาวละมุนจนต้องตกตะลึง  ผู้ชายอะไร ขาวขนาดนี้!

                หนุ่มหน้าหวานแทบจุกเมื่อเธอฟาดหมอนลงมาที่อกของเขาอย่างแรง เขาก้มลงมองดูแผ่นอกของตัวเอง คำก็ปลาแห้ง สองคำก็กระดานไวท์บอร์ด รู้สึกเจ็บจี๊ดกับถ้อยคำเปรียบเปรยของเธอ แล้วรีบดึงผ้าห่มมาปิดไว้ทันทีทั้งอายทั้งเขินทั้งโกรธ

                ‘ตายแล้ว! เมื่อคืน...เขานอนกับพี่ปราม...แล้ว...แล้ว...ไม่ได้ใส่เสื้อ....มันหมายความว่า.. โอ๊ย!’ เธอมองส่วนบนของหนุ่มผมยาวที่เปล่าเปลือยไม่มีเสื้อปกปิด ไม่อยากจะคิดต่อเลยว่าเมื่อคืนนี้เขากับพี่ชายของเธอทำอะไรกันรึเปล่า?

                “รีบออกไปสิ! ออกไปเดี๋ยวนี้! ถ้าเธอไม่รีบออกไป ฉันจะคิดว่า เธอสนใจฉันนะ” เขายังเห็นเธอจ้องมองเขาอยู่ไม่เลิก

               
                “ปริม! เกิดอะไรขึ้น!” ปรามรีบเดินเข้ามาในห้องเมื่อได้ยินเสียงปริมาโวยวายดังลั่นบ้าน มองเห็นน้องสาวนั่งอยู่บนเตียงของเขา ห่างจากเพื่อนของเขาไม่มาก หันไปมองหน้าเพื่อนซี้ แล้วหันกลับมามองน้องสาวตัวแสบ ผมเผ้าทั้งคู่ยุ่งเหยิงราวกับเพิ่งทำสงครามกันมา

                “พี่ปรามให้หมอนี่ มานอนที่ห้องทำไมไม่บอก เคยบอกแล้วใช่มั้ย พี่จะพาใครมานอนที่บ้านต้องบอกปริมก่อน” น้ำเสียงนั้นเอาเรื่องกับพี่ชายไม่น้อยเลย

                “การมาดึก พี่เลยไม่ทันบอกปริม เกิดอะไรขึ้น ปริมเข้าใจผิดว่าเป็นพี่เหรอ” ปรามมองหน้าน้องสาวพลางอมยิ้ม น้องสาวคนนี้ชอบอ้อนเข้ามากอดเขาเสมอ สงสัยกอดผิดคนแน่เลย วีนขนาดนี้

                “พี่ปรามออกไปไหนมาแต่เช้า ปริมจะชวนพี่ไปใส่บาตร” เธอตั้งใจจะมาชวนเขาไปใส่บาตรในวันเกิดของเขา จึงมาหาที่ห้อง

                “ที่รีสอร์ทมีปัญหาน้ำไม่ไหล เลยเรียกช่างไปดู ตอนนี้เรียบร้อยแล้ว” เขาหันไปตอบน้องสาวตัวดี

                “แล้วมาทำไมอีก! บ้านไม่มีอยู่หรือไง ชอบมาค้างบ้านคนอื่นอยู่ได้” ปริมาหันไปบ่นต่อว่าเพื่อนพี่ชาย รู้สึกทั้งเสียหน้า และอับอายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

                “รู้มั้ย! ค่าน้ำค่าไฟ ค่ากินอยู่เท่าไหร่?”

                “การเขาเพิ่งโดนพ่อด่ามา เลยจะขอมาซ้อมดนตรีและซ้อมร้องเพลงที่นี่ อาทิตย์หน้าจะต้องไปประกวดรอบสองแล้ว พี่คิดว่า เสาร์อาทิตย์มีลูกค้ามาพักพอสมควร ถ้าให้การร้องเพลงให้ลูกค้าฟังด้วยก็คงจะดี จะได้ฝึกซ้อมร้องเพลงไปในตัวด้วย”

                “แล้วจะอยู่กี่วัน พี่ปรามจะให้เขานอนกับพี่ปรามไม่ได้นะ” น้องสาวหันมามองหน้าพี่ชาย

                ปรามขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าทำไมถึงไม่ได้?

                “ทำไมล่ะ”

                “ก็...เขาเป็นผู้ชาย...” ปริมาอ้ำอึ้งจะบอกอย่างไรดีเนี่ย!

                ปรามหัวเราะ “ก็พี่ก็เป็นผู้ชายนี่...” เขามองหน้าน้องสาวอย่างงุนงง

                “คือ...ฉันไม่สะดวก ที่มีคนแปลกหน้ามาอยู่ในบ้าน พี่เข้าใจมั้ย?” เธอพยายามอธิบายต่ออย่างมีเหตุมีผล

                ปรามมองหน้าน้องสาวอย่างครุ่นคิด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้เขาคิดว่า คงไม่เหมาะที่จะให้เพื่อนซี้มานอนห้องเดียวกับเขาอีกแล้ว 

                “ต่อไปพี่จะให้เขาไปพักที่รีสอร์ทดีมั้ย”

                ปริมารีบพยักหน้าถี่ ๆ พลางอมยิ้ม

                “พี่ขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกปริมก่อน ว่าการจะมาค้างด้วย” เขามองหน้าน้องสาวคนเดียว พลางยกมือจับบ่าของเธอไว้อย่างปลอบโยน

                “ขอบคุณพี่ปรามนะคะ” แล้วส่งยิ้มให้พี่ชายคนเดียว

                “การ เดี๋ยวแกเก็บของ ข้าจะพาไปพักที่รีสอร์ท”  เขาหันไปบอกเพื่อนรัก

                ปฏิการมองอย่างงุนงง แต่ก็รีบพยักหน้ารับ มองหน้ายัยตัวแสบ เธอรังเกียจเขาขนาดนี้เลยหรือ?

                “แล้วข้า...มาหา...แกได้รึเปล่า...?”

                ปรามมองหน้าเพื่อนซี้ ถามเขาอยู่แท้ ๆ แต่สายตากลับมองไปที่น้องสาวของเขา มันหมายความว่าไง? แล้วขยับตัวมาบังปริมาเอาไว้ 

                ปฏิการสะดุ้งเล็กน้อย กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืด ๆ

                “ถ้าไม่จำเป็น แกไม่ต้องมาหาข้าที่บ้านนี้ เพราะข้าไปที่รีสอร์ททุกวันอยู่แล้ว เข้าใจนะ!” น้ำเสียงของปรามหนักแน่นจริงจังราวกับออกคำสั่งกราย ๆ

                ปริมามองพี่ชายด้วยรอยยิ้ม ชีวิตของเธอจะกลับมาสงบสุขเสียที ไม่ต้องมีหมอนี่มาเกะกะสร้างความรำคาญสายตาให้เธออีกต่อไปแล้ว

                “แกมีปัญหาอะไรมั้ย?” ปรามถามเพื่อนตัวดีย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกึ่งดุกึ่งปรามอยู่ในที

                หนุ่มผมยาวรีบสั่นหัวปฏิเสธ มองหน้าเพื่อนสนิท ไม่นึกว่าจะหวงน้องสาวขนาดนี้เลย

                “เธอรีบออกไปเลย ฉันจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว” เขาชี้หน้ายัยตัวแสบ ยังไม่กล้าเอาผ้าห่มออกจากตัว

                “รีบ ๆ เก็บของ แล้วรีบตามพี่ปรามไปเลยนะ” พูดจบหญิงสาวสะบัดหน้า รีบเดินออกจากห้องไป

                เมื่อเห็นน้องสาวเดินออกจากห้องไปแล้ว ปรามเดินเข้าไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่บนเตียง

                “เล่ามา! เกิดอะไรขึ้น!”