ตอนที่แล้ว  ตอนที่ 21  https://ppantip.com/topic/40882779

ตอนที่ 22

                ปริมาเทน้ำมันมะพร้าวลงในกะทะเตรียมทอดกระหรี่ปั๊บ  เร่งไฟรอให้น้ำมันร้อน แป้งนวลกำลังเตรียมอุปกรณ์และภาชนะสำหรับทอดและจัดพื้นที่ให้สะดวกต่อการใช้งาน   เด็ก ๆ กำลังช่วยกันเก็บของและทำความสะอาดพื้นที่ให้เรียบร้อย
                น้ำมันพืชที่ใช้ในการทำอาหารที่บ้านและที่รีสอร์ทจะแต่น้ำมันมะพร้าวเท่านั้น  จะไม่ใช้น้ำมันพืชอื่นในการทำอาหารเลย  เพราะน้ำมันอื่น ๆ เป็นไขมมันไม่อิ่มตัวเมื่อโดนความร้อนจะเกิดอนุมูลอิสระกลายเป็นไขมันทรานส์ แต่น้ำมันมะพร้าวเป็นไขมันอิ่มตัวเมื่อโดนความร้อนจึงไม่เกิดอนุมูลอิสระ ไม่กลายเป็นไขมันทรานส์นั่นเอง  ข้อดีอีกอย่างคือ จะไม่มีคราบเหนียวเกรอะกรังเหมือนน้ำมันพืชอื่น ๆ เกาะตามพื้นที่และภาชนะต่าง ๆ ทำความสะอาดยากมาก  อดสงสัยไม่ได้เลยว่า น้ำมันที่เกาะตามที่ต่าง ๆ เมื่อกินเข้าไปมันจะไปเกาะอยู่ตามผนังหลอดเลือดของเราด้วยหรือเปล่า?  ส่วนน้ำมันมะพร้าวจะแข็งตัวเมื่ออุณหภูมิยี่สิบห้าองศา  จึงเป็นไปไม่ได้ที่น้ำมันมะพร้าวจะไปเกาะอยู่ตามหลอดเลือดของเรา  เพราะเรามีอุณหภูมิของร่างกายปกติอยู่ที่ประมาณสามหกองศา  ถ้าน้อยกว่านี้คือ เสียชีวิตแล้ว

                เมื่อปฏิการเปลี่ยนแบตเตอรี่เครื่องสำรองไฟในห้องทำงานของปรามเสร็จเรียบร้อย  จึงเดินมาดูเด็ก ๆ  จมูกของเขาได้กลิ่นขนมกระหรี่ปั๊บที่กำลังทอดอยู่  น้ำลายสอขึ้นมาเลย  อยากกินขนมแล้ว  กระหรี่ปั๊บทอดเหลืองอร่ามเป็นสีทองวางผึ่งอยู่บนกระดาษซับน้ำมัน  ตัวที่แตกจะถูกแยกไว้ให้ทาน  ส่วนที่สวยจะแพ็คใส่ถุงไว้ขาย
                เด็กชายปีโป้รีบเดินมาหาหนุ่มนักดนตรีทันที
                “พี่การ นี่ขนมของพี่ครับ ผมใส่ถุงให้แล้ว แตกนิดหน่อยนะครับ”  เด็กน้อยยื่นถุงขนมให้

                “ขอบคุณครับ”  หนุ่มหน้าหวานรับถุงขนมไว้ในมือ  มองเห็นกระหรี่ปั๊บตัวที่เขาเป็นคนจีบเองกับมือพลางอมยิ้ม  ก่อนหยิบเข้าปาก  แป้งกรอบไส้หวานเผ็ดพริกไทยเล็กน้อย รสชาติดีทีเดียว 

                “เสาร์อาทิตย์หน้าพี่การจะมามั้ยครับ”  เด็กชายถามด้วยความอยากรู้  เพราะเขาเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่ม  อยากมีเพื่อนผู้ชายเหมือนกันบ้าง
                “วันเสาร์พี่การมาไม่ได้ครับ  ต้องไปประกวดร้องเพลง”  เขายกมือโอบไหล่เด็กน้อย

                “ว้าว...ผมอยากไปเชียร์พี่จังเลย”  สีหน้าเด็กน้อยบอกอาการดีใจ
                “ขอให้พี่ปริมพาไปเชียร์พี่ด้วยนะ”  
                “เวลากี่โมงครับ”  
                “เริ่ม 6 โมงเย็นครับ”  แล้วหยิบขนมกระหรี่ปั๊บเข้าปากอีกหนึ่งตัว  จนแก้มขาวละมุนตุงเป็นก้อนกลม ๆ
                “เดี๋ยวผมไปถามพี่ปริมก่อนนะครับ”  เด็กชายรีบวิ่งไปถามหัวหน้าเด็ก
                ปฏิการเดินตามเด็กน้อยไป  ใบหน้าอมยิ้มตลอดเวลา

                “พี่ปริมครับพาพวกเราไปเชียร์พี่การด้วยนะ”
                “เราต้องทำขนมนะ”  ปริมาพยายามหาเหตุผลบ่ายเบี่ยงที่จะต้องพาเด็ก ๆ ไปเชียร์หนุ่มจอมกวน
                “หกโมงเย็นทำขนมเสร็จแล้วครับ  น้า...พี่ปริมพาพวกเราไปเชียร์พี่การด้วยนะ”
                “พี่ปริมขา...หนูก็อยากไปเชียร์ค่ะ”  เด็กหญิงปูเข้ามาประจบเช่นกัน
                “หนูด้วยค่ะ”  แป้งนวลและเด็กคนอื่น ๆ รีบยกมือสนับสนุน
                “แล้วอยู่ไกลไหม  ที่ไหนล่ะ”  เธอพยายามหาข้ออ้างที่จะไม่ยอมพาไป
                “ไม่ไกลหรอก”  หนุ่มผมยาวยื่นแผ่นพับบอกสถานที่จัดการประกวดให้เธอดู

                หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่ม  หมอนี่ต้องหลอกเด็กให้มาขอร้องเธอแน่นอนเลย  พลางขว้างค้อนสายตาให้เขา  ก่อนรับแผ่นพับมาเปิดดูสถานที่จัดงาน 
                “แกเปลี่ยนแบตเสร็จแล้วเหรอ”  ปรามเดินมาถามเพื่อนรัก

                เพื่อนซี้พยักหน้ารับ  “เสร็จแล้ว”  ก่อนหยิบขนมเข้าปากอีกตัว
                “อย่ากินเยอะ เดี๋ยวก็เสียงแหบหรอก”  เขายกมามาตบต้นแขนเพื่อนเบา ๆ

                “นะ นะ พี่ปริม พาพวกเราไปเชียร์พี่การน้า...”  เด็กชายจับมือหัวหน้าเด็กอ้อน  

                เด็กหญิงปูมาจับมือเธออีกข้างเขย่าเช่นกันเพื่อขอร้องให้เธอพาไปเปิดหูเปิดตาบ้าง  เสียงรบเร้าให้เธอพาไปเชียร์นักร้องหนุ่มดังเซ็งแซ่ไปหมด

                ปฏิการมองหน้ายัยตัวแสบ  อยากให้เธอไปเชียร์อยู่หน้าเวทีด้วยจัง คงรู้สึกดีมาก แต่รู้ดีว่า คนอย่างเธอคงไม่ยอมไปเชียร์ง่าย ๆ หรอก

                “ใกล้ ๆ แค่นี้เองนะ”  หนุ่มจอมกวนแอบลุ้นอยู่ในใจ

                “ไปเป็นกำลังใจให้หน่อยดี้....”  เขาพยายามอ้อนเธอ

                ปริมามองหน้าหนุ่มผมยาวอย่างหมั่นไส้  ‘ทำไมฉันต้องไปให้กำลังใจนายด้วย มิทราบ!’  เธอได้แต่ตอบเขาด้วยสายตา  และถามอยู่ในใจ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขาต่อหน้าเด็ก ๆ 

                “ต้องรีบทำขนมให้เสร็จก่อนนะ”  เธอหันไปตอบเด็ก ๆ

                บรรดาเด็ก ๆ ตอบรับเป็นเสียงเดียวอย่างดังเลย พลางตบมือด้วยความดีใจ

                แม่ครัวตัวแสบมองหน้าชายหนุ่มกำลังยิ้มหน้าระรื่น  เขากลายเป็นขวัญใจเด็ก ๆ ไปแล้วหรือนี่?  

                “ถามพี่ปรามดู จะว่างพาไปรึเปล่า พี่ปริมต้องทำการบ้านนะ”  เธอเบ้หน้าให้พี่ชายเป็นคนพาไปแทน  

                รอยยิ้มบนใบหน้าหนุ่มหน้าหวานหุบลงทันทีอย่างผิดหวังที่หัวหน้าเด็กจะไม่ไปด้วย  ริมฝีปากได้รูปสวยขยับเล็กน้อย อยากจะพูดขอร้องเธอ แต่รู้ดีมันคงไม่มีประโยชน์ คำพูดของเขาไม่เคยมีความหมายอะไรสำหรับเธออยู่แล้ว จึงได้แต่เก็บคำขอร้องนั้นไว้ในใจ

                “พี่ปรามพาพวกเราไปเชียร์พี่การนะคะ”  เด็กหญิงผมแกะรีบเดินไปจับมือเจ้าของรีสอร์ทอ้อน
                “ได้ครับ!  แต่ต้องมีข้อแม้ว่า  ต้องเชื่อฟังพี่ปรามนะ  ถ้าไม่เชื่อต่อไปจะไม่พาไปไหนอีก”  ปรามย่อตัวลงตอบเด็กหญิงตัวน้อยคนขยัน

                เด็ก ๆ  พากันตบมือส่งเสียงเฮยกใหญ่