คือเรื่องมันเริ่มตั้งแต่ ป.5 คือมีเด็กผ.ญ.คนหนึ่งเข้ามาเรียนที่ห้องผม(เขามาจากนนทบุรี) (ผมอยู่กาญจนบุรี) พอผมเห็นแว๊ปแรกผมก็ เฉยๆ ไม่ได้คุยกันพอผ่านไป4-5เดือน เขาแอดเฟสมาแล้วถามว่า“ทำไมนายเงียบจัง”(อีนี่เป็นโรคซึมเศร้า)เราก็ตอบแบบ “อ๋อ เราไม่คุยกับคนในห้องหน่ะ” แล้วจากนั้นผมก็เป็นเพื่อนของเขา เขาชอบทักมากวนชอบทักมาชวนคุย พอเวลาผ่านไปถึงม.1 เขาไปเรียนที่อื่น เขาไปมีแฟน เราก็เฉยๆ แต่ก็มีซึมๆนิดๆ ผ่านไปไม่กี่อาทิตเขาทักมาบอกว่า “ช่วยกูด้วยมาหากูที” ผมก็เลยรีบไป พอไปถึงหอเขาก็เห็นสภาพเขาแบบ น่าสงสารมากเขียวช้ำทั้งตัว เราก็พาไปรพ.แล้วแจ้งให้ที่บ้านเขาทราบ ทางบ้านเขาบอกว่าให้ผมดูแลไปก่อนพอผมเฝ้าไปเรื่อยๆ เขาตื่นแล้วบอกว่า“กูขอบคุณนะ” เท่านั้นแหละจู่ๆใจผมก็เต้น แล้วพอผมเริ่มรู้สึกตัวว่าไอนี่ก็น่ารักดี ผมก็เลยลองจีบ แต่..เขาบอกเป็นเพื่อนดีแล้ว จากนั้นก็ขาดการติดต่อไป3เดือนเขาก็ทักมาอีกว่า งซื้อตุ้กตาให้หน่อย ใจผมก็ฟูเลย55พอซื้อให้ก็กลัลมาเป็นเพื่อนกันปกติ (แต่ใจผมยังแอบรักเขาอยู่) คอยปรอบเวลาเขามีเรื่องเศร้ามีเรื่องทุก ผมก็ไปหาเขาที่ห้องแล้วถามตรงๆเลย รักกูไหม เขาตอบว่า“ไม่ใช่ไม่รัก แค่กูไม่อยากเสียไป” ผมควรทำไงดีครับ สรุปผมรักเขาแอบชอบเขา หรือแค่เป็นห่วง