ตั้งแต่ม.1ถึงม.3 ผมต้องทนกับคำพูดของคุณครูพูดแบบเหยียด​หยามบางทีคำนั้นมันดูรุนแรงมากจนตอนนั้นเก็บเอาไปคิด เขาพูดประมาณ​ว่าไอ้เลอะเอ้ย(ไร้น้ำยา เขาพูดปนเขมร)​หนักสุดคือปาหินเม็ดเล็กๆใส่ ทำงู้นงี้​ไม่ดีก็ว่า ซ้ำยังโดนเพื่อนบางคนขำใส่อีก ผมเหมือนอยู่ในเรือนจำมากกว่าโรงเรียนซะอีก ทั้งโดนเพื่อนแกล้งประจำ โดนไถเงิน โดนทำร้ายเตะต่อย ผมทำอะไรไม่ได้เลย ส่วนคุณครูก็ได้ยินเรื่องนี้ แต่กลับเฉยๆไม่เคยเลยซักครั้ง อย่างน้อยก็แค่ได้ดุพวกที่แกล้งแค่นั้น สภาพจิตใจตอนนั้น... ผมค่อยๆดิ่งลงทีละนิดๆ จนถึงตอนนี้ผมอายุ20ปี ผมไม่มีเพื่อน ผมรู้ว่าผมว่าผมเป็นโรคซึมเศร้ามาเกือบ1ปีได้อยู่ในช่วงกำลังปรับเปลี่ยน​ยาให้เข้ากับตัวเอง แล้วยังไม่มีทีท่าจะหายด้วย คุณหมอบอกให้ลืมเรื่องอดีต แต่มันเป็นภาพจำไปแล้ว เวลาทำอะไรผิดๆก็มีเสียงของครูดังขึ้นในหัว