หนูไม่กล้าบอกใครเลยและไม่เคยบอกใครด้วย ไม่กล้าบอกพ่อแม่ เพื่อน ครู คนในครอบครัว ไม่เคยบอกเลย กลัว...กลัวจะเป็นภาระให้กับพ่อแม่ กลัวคุณครูและเพื่อนในห้องจะรังเกลียด เริ่มเป็นตั้งแต่ตอน ม.1 แล้วค่ะ ตอนนี้กำลังจะขึ้นม.4 หนูพยายามยิ้มตลอดเวลา ยิ้มบ่อยๆ หัวเราะบ่อยๆ พูดคนเดียวบ้างเพื่อกลบเกลื่อน ความเศร้าไป(บ้าไปแล้ว)หนูไม่อยากเป็นโรคซึมเศร้าเลย บางทีก็อ่านการ์ตูนตลกๆ ฟังเพลงบ้าง ออกกำลังกายบ้าง ดูคลิปตลกบ้าง ก็ช่วยได้นิดหน่อย ถ้าบอกพ่อแม่ไปอาจจะรับฟังไปงั้นๆรึป่าวนะ? กลัวจะเป็นภาระพ่อแม่แล้วทำให้เครียดอีกด้วยอยากรักษาให้หาย แต่ไม่รู้ว่าเสียค่าใช้จ่ายป่าว แม่เป็นหนี้บ้านฐานะค่อนข้างยากจน ถ้ารักษาคงเสียหลายตัง สาเหตุมาจากคนรอบตัว 1.มาจากน้องสาวแท้ๆเลย น้องกลั่นแกล้งตลอดบางทีก็รีบๆตักข้าวตักแกงใส่จานแล้วเอาไปกินนอกบ้างกินไปน้ำตาท่วมไป บางทีก็มาทำร้ายของรักของเรา ลับหลังพ่อแม่ไม่เหมือนต่อหน้าเลย(ก็พอจะรู้อยู่ใช่ไหมคะ) 2.เพื่อน โดนเพื่อนบลูลี่ทุกวัน โดนแกล้ง โดนไม่ให้เพื่อนเล่นด้วย เป่าหูใส่ร้ายเรา 3.เราด้วยที่ไม่เข้มแข็งเอง แต่ใครจะไปรู้ว่าโลกนี้มันอยู่ยากหนูนอนห้องเดียวกับแมกับน้องแม่นอนกลาง หัวถึงหมอนเมื่อไหร่น้ำตาไหล่เมื่อนั้นหันหลังให้แม่ตลอดกลัวจะรู้ว่าเราร้องไห้ ในหลายๆครั้งที่ร้องไห้ก็ร้องในบ้านนั่นแหละแต่ร้องเงียบเบาๆ ไม่มีใครรู้เลยว่าร้องไห้อยู่ หรือรู้แต่ไม่สนใจหนูเลย หนูเคยคิดข้าตัวตาย วันนั้น พ่อแม่และน้องออกไปข้างนอกนานมาก หนูอยู่บ้านคนเดียวแล้วเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว นั่งพิงกำแพงหันไปมองเข็มขัดเส้นหนาๆนั่น คิดว่าถ้ารัดคอแปปเดียวเดี๋ยวก็ตายเองแหละ แต่ก็ไม่ได้ทำค่ะ หลังเลิกเรียนจะมีรถวิ่งเข้าออกตามซอยวัดบางทีก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นรถแล้ววิ่งเข้าไปกะจะให้รถชนให้ตาย แต่รถดันเบรกทัน สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอีกเลย ตั้งแต่เป็นซึมเศร้า[พ่อแม่ไม่รู้นะคะ]พ่อแม่เหมือนจะรักน้องมากกว่าเรา เหมือนเราซึมๆแล้วไม่สามารถให้ความสุขกับท่านได้รึป่าวนะ ตอนนี้ก็ร้องไห้บ่อยมากๆ รู้สึกเบื่อตัวเอง อยากกินข้าวพร้อมหน้าพ่อแม่แต่คงยากไม่อยากออกไปเจอน้องเลย ไม่รู้จะทำไงดี แต่ก็ไม่อยากตาย อยากอยู่ดูแลพ่อแม่ อยากทำตามความฝัน ปัจจุบันหนูใต้ตาดำเหมือนหมีแพนด้าเลยค่ะ😊
//ขอคำแนะนำด้วยค่ะ อยากหายจากโรคซึมเศร้า