สวัสดีค่ะ เราเป็นโรคกลัวการเข้าสังคม ตั้งเเต่เด็กๆเเล้ว เเต่ไม่ได้ไปรักษาหรือหาหมอ เพราะคิดว่าเเค่เป็นคนขี้อายเฉยๆ เเต่พอเริ่มเข้าโรงเรียน เราปรับตัวไม่ได้ เข้ากับเพื่อนไม่ได้ เก็บตัว นั่งอยู่มุมห้อง เวลามีงานกลุ่มก็จะนั่งมองเฉยๆ ทำตัวเป็นอากาศ ไม่กล้าออกความคิดเห็น ไม่กล้าเป็นจุดสนใจ จนโดนเพื่อนๆในห้องเรียกว่า อีเอ๋อ ออทิสติก โดนมองว่าเเปลกมาตลอด ทุกคนมองเราเเบบนั้น จนคิดว่าการจะเข้ากับใคร เป็นเรื่องน่ากลัว ต้องโดนมองว่าเอ๋อ ผิดปกติ อีกเเน่ๆ จนสร้างกำเเพงขึ้นมา พอจะไปรู้จักกับคนอื่น เราก็จะกลายเป็นอีกคนนึง ที่เงียบ ขรึม ไม่ชอบพูด ไม่เป็นตัวเอง เเต่เเน่นอนว่าครอบครัวเราเป็นเซฟโซน ให้เรามาตลอด ไม่มีใครตราหน้าว่าเป็น อีเอ๋อ การอยู่ในบ้านคือความสุขที่สุดเเล้ว การไปโรงเรียนเจอเพื่อนๆ คุณครู คือความทุกข์ ที่ต้องเจอทุกๆวัน เเค่ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรก็พอ พอกลับบ้านก็จะได้ไปเจอพ่อเเม่เเล้ว จนทำให้เราอดทนมาตลอด พอขึ้นม.ต้น เราเริ่มมีเพื่อนเพราะโชคดีที่ไปเจอกับคนที้เป็นคล้ายๆกัน ทำให้เรามีเซฟโซนในโรงเรียน ก็คือเพื่อนคนนั้น เค้าจะไม่มองว่าเราเเปลก หรือเอ๋อ
เเต่พอขึ้นม.ปลาย เราเเยกกันเรียนคนล่ะสาย ตอนนั้นที่เราเริ่มไม่ไหว รู้สึกว่าโรงเรียนน่ากลัว ไม่มีเซฟโซนอีกเเล้ว มีเเต่คนไม่รู้จัก ทุกคนจะว่าเราเอ๋อ อีกเเล้ว ไม่มีเพื่อนเเล้ว ทำยังไงดี เเละเริ่มทำร้ายตัวเอง จนต้องไปหาหมอ เเละกินยาซึมเศร้า เเต่สุดท้ายเราก็ผ่านมาได้ จนจบม.6 ทั้งร้องไห้ ทั้งไปเเอบนั่งในห้องน้ำ ทั้งโทรหาพ่อเเม่ ทุกชั่วโมง ทำเเบบนั้นเรื่อยๆมา3ปี🤣 จนจบ เเต่เกรดก็ไม่ได้ดีหรอกค่ะ55 รู้สึกว่ามันยากมาก กว่าจะผ่านไปเเต่ล่ะวัน เหมือนอยู่ในที่ที่ไม่รู้จัก มีเเต่คนมอง นินทา ด่าว่าเรา
เเต่ตอนนี้เรากำลังจะไปอยู่มหาลัยเเล้ว เราคิดว่าจะเป็นเเบบเดิมไม่ได้เเล้ว เเต่เราก็กลัว เเละกังวล ถ้าเพื่อนที่หอรับเราไม่ได้ล่ะ ถ้าเพื่อนมองว่าเราผิดปกติอีก เราจะกินยาต่อหน้าเพื่อนได้หรอ เราจะกล้าตอบเค้ามั้ยว่าเราเป็นอะไรถึงกินยา
พ่อบอกให้เราบอกเพื่อนไปเลยว่าเราผิดปกติ ต้องกินยา ไม่ต้องไปปิดบังใคร เปิดใจตรงๆไปเลย เเละยอมรับว่าเราไม่เหมือนคนอื่น ยอมรับตัวเองให้ได้ เเล้วเราจะมีความสุขขึ้น
เเต่ใครจะไปยอมรับได้ล่ะ ว่าตัวเอง เอ๋อ ผิดปกติ
จนตอนนี้ เราก็ยังไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง เวลาไปเจอคนอื่น ต้องเป็นเเบบไหนถึงจะดูปกติ😭
ทุกคนว่ายังไงคะ เราผิดมั้ยที่เป็นเเบบนี้ เรามีพ่อเเม่ครอบครัวที่ดี เเต่ทำไมลูกถึงกินยา
จะเข้ามหาลัยเเล้ว ยังไม่พร้อมเลย กลัว รู้สึกโดดเดี่ยว
เเต่พอขึ้นม.ปลาย เราเเยกกันเรียนคนล่ะสาย ตอนนั้นที่เราเริ่มไม่ไหว รู้สึกว่าโรงเรียนน่ากลัว ไม่มีเซฟโซนอีกเเล้ว มีเเต่คนไม่รู้จัก ทุกคนจะว่าเราเอ๋อ อีกเเล้ว ไม่มีเพื่อนเเล้ว ทำยังไงดี เเละเริ่มทำร้ายตัวเอง จนต้องไปหาหมอ เเละกินยาซึมเศร้า เเต่สุดท้ายเราก็ผ่านมาได้ จนจบม.6 ทั้งร้องไห้ ทั้งไปเเอบนั่งในห้องน้ำ ทั้งโทรหาพ่อเเม่ ทุกชั่วโมง ทำเเบบนั้นเรื่อยๆมา3ปี🤣 จนจบ เเต่เกรดก็ไม่ได้ดีหรอกค่ะ55 รู้สึกว่ามันยากมาก กว่าจะผ่านไปเเต่ล่ะวัน เหมือนอยู่ในที่ที่ไม่รู้จัก มีเเต่คนมอง นินทา ด่าว่าเรา
เเต่ตอนนี้เรากำลังจะไปอยู่มหาลัยเเล้ว เราคิดว่าจะเป็นเเบบเดิมไม่ได้เเล้ว เเต่เราก็กลัว เเละกังวล ถ้าเพื่อนที่หอรับเราไม่ได้ล่ะ ถ้าเพื่อนมองว่าเราผิดปกติอีก เราจะกินยาต่อหน้าเพื่อนได้หรอ เราจะกล้าตอบเค้ามั้ยว่าเราเป็นอะไรถึงกินยา
พ่อบอกให้เราบอกเพื่อนไปเลยว่าเราผิดปกติ ต้องกินยา ไม่ต้องไปปิดบังใคร เปิดใจตรงๆไปเลย เเละยอมรับว่าเราไม่เหมือนคนอื่น ยอมรับตัวเองให้ได้ เเล้วเราจะมีความสุขขึ้น
เเต่ใครจะไปยอมรับได้ล่ะ ว่าตัวเอง เอ๋อ ผิดปกติ
จนตอนนี้ เราก็ยังไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง เวลาไปเจอคนอื่น ต้องเป็นเเบบไหนถึงจะดูปกติ😭
ทุกคนว่ายังไงคะ เราผิดมั้ยที่เป็นเเบบนี้ เรามีพ่อเเม่ครอบครัวที่ดี เเต่ทำไมลูกถึงกินยา