ทางเลือก คือ สิ่งที่ผู้ผลิตนำเสนอให้คนดูกับละครเรื่องนี้
แต่กว่าจะพาคนดูให้พบกับทางเลือกของตัวละครแต่ละตัวก็อาจสายไปแล้ว
การตีความออกแบบเรื่องและตัวละครทำให้องค์ประกอบที่รวมกันเป็นอย่างที่เห็น
ทำให้ทิศทางละครมันดึงกันไปดึงกันมาไม่ไปไหน จนไม่รู้ว่าละครต้องการอะไร
 
ด้วยเจตนาของผู้ผลิตที่อยากให้ตัวละครมีมิติ หรือตัวละครมีความสีเทา
ซึ่งก็ไม่แปลกอะไรตัวละครสมัยนี้ต้องสามารถเรียนรู้จากความผิด มีพัฒนาการได้
แต่ตัวละครในเรื่องนี้เป็นผู้ใหญ่ และสีเทา แต่มันเป็นการรวมตัวละครไม่น่าเป็นแบบอย่าง
จนกลายเป็นไม่น่าติดตามในทุกตัว จนทำให้คนดูไม่อยากรู้อะไรเรื่องนี้
เดือนหยาดก็อิจฉาขิงข่า / พิลาษลักษณ์ก็เอื้ออาทรเกินคน / วาริธที่ไม่เคลียร์
คริสก็อะไรของเขา / บุษกับเป้ มันจะอะไรนักหนา / คุณอาที่ยากจะเข้าถึงใจ
กลายเป็นตัวละครที่ไม่น่ารักของคนดูที่ติดตามจากเรื่องนี้
 
ตัวละครที่มิติเป็นเรื่องดีในละครสมัยนี้ แต่มันไปอยู่ละครแฝดที่สร้างคาแรคเตอร์แตกต่าง
และอยากให้คนดูเห็นความชัดเจนและง่าย ทำให้ตัวละครหลักเรื่องนี้มันต้องมีมิติและต้องดูง่าย
ซึ่งรวมกันตัวละครแบบนี้จะมีพัฒนาการไปไม่ไกล แล้วทำให้ละครไม่ไปไหน    
เพราะจะดีก็ดีจนคนรำคาญ จะร้าย จะไม่ร้าย ถ้าไม่สุดทาง ละครก็ไม่มีทิศทางจะไปไหน
แม้เรื่องนี้พยายามใส่ประเด็นที่หลากหลาย ทั้งเรื่องงาน วงการบันเทิง ให้ตัวละครไม่ลอยไปลอยมา
มีเงื่อนไขในนิยายที่อธิบายได้ยากแต่ต้องถ่ายทอดออกมาเพื่อไม่ให้มีปัญหาเหมือนละครเรื่องก่อน ๆ
พยายามเก็บรายละเอียดไม่ค่อยพลาด เชื่อมโยงเหตุการณ์ได้ดี หรือมีพื้นที่แฟนเซอร์วิสที่เพียงพอ
ตัวละครสองแฝดมีความเท่าเทียมกันที่โดดเด่นในแต่ละช่วง จนเส้นเรื่องที่เด่นทั้งคู่จนบางทีขัดกันเอง
ทำไปทำมาสองเส้นเรื่องคู่ขนานจนเหมือนมีละครสองเรื่องในเรื่องเดียว จนไม่รู้อะไรเป็นอะไร
ทั้งที่ทั้งสองเส้นเรื่องก็มีความดีงามทั้งสอง ทั้งพิลาษลักษณ์ วาริธ และ ชีวิตวุ่นวายของเดือนหยาด
แต่มารวมกันดันไปด้วยกันไม่ได้ จนละครที่มีทางเลือกให้คนดู กลับไม่รู้จะให้เลือกไปทางไหน
 
ครั้งต่อไป  คุณคิดว่านักแสดงนำเขาคุ้มไหมที่มารับเล่นเรื่องนี้