ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราอึดอัดแม่ตัวเองจนรู้สึกผิด มองในมุมภายนอก(ที่ไม่ใช่เพื่อนสนิท)ก็จะคิดว่าแม่ตามใจเรา ที่บ้านตามใจให้อิสระ หรือมองในมุมแม่เองก็คงเป็นเบี้ยงเราแบบตามใจมั้งคะ
เราไม่กล้าบอกแม่ตรงๆ ทุกครั้งที่แม่บอกว่าเราตื่นสาย จนแม่ไปทำงานแล้วเราถึงจะออกมาจากห้อง จริงๆคือเราจะตื่นเช้าแค่ไหนเราก็ไม่ยอมออกจากห้องจนกว่าแม่จะออกจากบ้านค่ะ เราไม่อยากเจอแม่ เจอทีไรเอ่ยปากคุยกันเป็นความเห็นไม่ตรงกันมีเรื่องให้เหนื่อยใจตลอด สารภาพว่าบางวันเราถึงขั้นพยายามนอนต่อเผื่อจะตื่นมาตอนที่แม่ออกไปแล้ว หรือไม่ก็ได้ยินเสียงปิดประตูบ้านถึงจะลงมาข้างล่าง
แม่บอกเราเสมอว่าไม่ต้องตามใจแม่ แต่ไม่ว่าเราจะเลือกอะไรแม่ก็ขัดไปหมดแล้วเสนออะไรที่แกต้องการ อย่างตอนเข้ามหาลัย แกบอกให้เราเลือกเรียนที่เราอยากเรียน แต่แกก็เอาแต่พูดถึงม.ที่แกอยากให้เข้า พอเราบอกเราไม่อยากเรียนแกก็บอกไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน สักพักก็พูดขึ้นมาอีกว่า แล้วทำไมถึงไม่อยากเรียน ทำไมต้องไปม.อื่น ปากบอกให้เลือกเองแต่ก็เอาแต่พูดนั่นพูดนี่ให้เราเอาม.ที่แกเลือก สุดท้ายเราก็ต้องเรียนอะไรที่แกบอก
ขึ้นมหาลัยแกบอกเรียนไม่หนักหรอก หางานทำด้วยนะ เราแบบโอเคจะให้ทำอะไร เลือกมาเลยบอกมาเลย แกก็ยังใช้คำเดิมว่า ไม่ต้องตามใจแก เราเป็นคนเรียนคนทำงาน แล้วก็ถามว่างานที่นั่นทำได้ไหมงั้น พี่คนนั้นเขาก็เคยจะทำตอนเรียน เราไม่เข้าใจว่าจะบอกว่าตามใจเราทำไม แกอยากให้เราทำอะไรก็เลือกเลยสิถ้าจะเป็นแบบนี้
มหาลัยเราบอกแกล่วงหน้าเป็นปีว่าจะเข้าม.นี้ แกโอเค พอถึงเวลาก็ไม่ให้ไปให้เรียนอีกม. งานเราขอจะทำแกบอกไม่ไหวหรอกเรียนไปทำไป แต่พอตอนนี้บอกให้เราทำซะ ตอนแรกตกลงกันว่าถ้าเราเรียนที่ม.นี้จะให้ทำงานกัยคนรู้จักซึ่งมันโอเค เวลาลงตัว สุดท้ายบอกให้ไปหางานอื่น
หรือแม่แต่เรื่องที่เราชอบเพศเดียวกัน เราบอกแกมาตั้วแต่เราม.ต้น เมื่อก่อนแกบอกเราว่าไม่ต้องมีหรอกผู้ชาย ถ้ามีก็เลิกเรียน หาว่าเราไปเรียนหรือไปหาผัว แต่ทุกวันนี้กลับแนะนำว่าผู้ชายคนนั้นคนนี้น่ารักนิสัยงั้นงี้ เราไม่ชอบมากๆเลยค่ะ เราไม่โอเค เราอึดอัดกับแม่เราจริงๆ
ปัญหามันอยู่ที่ตัวเราเป็นลูกที่ไม่ดีไม่เข้าใจแม่หรอ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นเราต้องปรับความคิดยังไงให้หายอึดอัดกับแม่คะ เราไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเครียดทั้งเรื่องเรียน เราเหนื่อยกับการต้องคุยกับที่บ้าน ไม่มีสักคนเลยที่ให้ความรู้สึกว่าเราสบายใจเราอยากจะคุยด้วย เราไม่ได้รู้สึกว่ามีความสุขจริงๆมานานมากแล้วจริงๆค่ะ
มีปัญหามันต้องแก้ที่ตัวเรา แต่เราไม่รู้ว่าเราจะแก้ยังไงดี
**ขอแท็กห้องสังคมคุณแม่นะคะ เราอยากรู้ว่าในมุมมองของแม่ลูกแบบเราต้องแก้ยังไง
อึดอัดแม่
เราไม่กล้าบอกแม่ตรงๆ ทุกครั้งที่แม่บอกว่าเราตื่นสาย จนแม่ไปทำงานแล้วเราถึงจะออกมาจากห้อง จริงๆคือเราจะตื่นเช้าแค่ไหนเราก็ไม่ยอมออกจากห้องจนกว่าแม่จะออกจากบ้านค่ะ เราไม่อยากเจอแม่ เจอทีไรเอ่ยปากคุยกันเป็นความเห็นไม่ตรงกันมีเรื่องให้เหนื่อยใจตลอด สารภาพว่าบางวันเราถึงขั้นพยายามนอนต่อเผื่อจะตื่นมาตอนที่แม่ออกไปแล้ว หรือไม่ก็ได้ยินเสียงปิดประตูบ้านถึงจะลงมาข้างล่าง
แม่บอกเราเสมอว่าไม่ต้องตามใจแม่ แต่ไม่ว่าเราจะเลือกอะไรแม่ก็ขัดไปหมดแล้วเสนออะไรที่แกต้องการ อย่างตอนเข้ามหาลัย แกบอกให้เราเลือกเรียนที่เราอยากเรียน แต่แกก็เอาแต่พูดถึงม.ที่แกอยากให้เข้า พอเราบอกเราไม่อยากเรียนแกก็บอกไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน สักพักก็พูดขึ้นมาอีกว่า แล้วทำไมถึงไม่อยากเรียน ทำไมต้องไปม.อื่น ปากบอกให้เลือกเองแต่ก็เอาแต่พูดนั่นพูดนี่ให้เราเอาม.ที่แกเลือก สุดท้ายเราก็ต้องเรียนอะไรที่แกบอก
ขึ้นมหาลัยแกบอกเรียนไม่หนักหรอก หางานทำด้วยนะ เราแบบโอเคจะให้ทำอะไร เลือกมาเลยบอกมาเลย แกก็ยังใช้คำเดิมว่า ไม่ต้องตามใจแก เราเป็นคนเรียนคนทำงาน แล้วก็ถามว่างานที่นั่นทำได้ไหมงั้น พี่คนนั้นเขาก็เคยจะทำตอนเรียน เราไม่เข้าใจว่าจะบอกว่าตามใจเราทำไม แกอยากให้เราทำอะไรก็เลือกเลยสิถ้าจะเป็นแบบนี้
มหาลัยเราบอกแกล่วงหน้าเป็นปีว่าจะเข้าม.นี้ แกโอเค พอถึงเวลาก็ไม่ให้ไปให้เรียนอีกม. งานเราขอจะทำแกบอกไม่ไหวหรอกเรียนไปทำไป แต่พอตอนนี้บอกให้เราทำซะ ตอนแรกตกลงกันว่าถ้าเราเรียนที่ม.นี้จะให้ทำงานกัยคนรู้จักซึ่งมันโอเค เวลาลงตัว สุดท้ายบอกให้ไปหางานอื่น
หรือแม่แต่เรื่องที่เราชอบเพศเดียวกัน เราบอกแกมาตั้วแต่เราม.ต้น เมื่อก่อนแกบอกเราว่าไม่ต้องมีหรอกผู้ชาย ถ้ามีก็เลิกเรียน หาว่าเราไปเรียนหรือไปหาผัว แต่ทุกวันนี้กลับแนะนำว่าผู้ชายคนนั้นคนนี้น่ารักนิสัยงั้นงี้ เราไม่ชอบมากๆเลยค่ะ เราไม่โอเค เราอึดอัดกับแม่เราจริงๆ
ปัญหามันอยู่ที่ตัวเราเป็นลูกที่ไม่ดีไม่เข้าใจแม่หรอ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นเราต้องปรับความคิดยังไงให้หายอึดอัดกับแม่คะ เราไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเครียดทั้งเรื่องเรียน เราเหนื่อยกับการต้องคุยกับที่บ้าน ไม่มีสักคนเลยที่ให้ความรู้สึกว่าเราสบายใจเราอยากจะคุยด้วย เราไม่ได้รู้สึกว่ามีความสุขจริงๆมานานมากแล้วจริงๆค่ะ
มีปัญหามันต้องแก้ที่ตัวเรา แต่เราไม่รู้ว่าเราจะแก้ยังไงดี
**ขอแท็กห้องสังคมคุณแม่นะคะ เราอยากรู้ว่าในมุมมองของแม่ลูกแบบเราต้องแก้ยังไง