ผมกับเพื่อนคนนี้เจอกันตอนเรียนมหาลัยครับ ผมเป็นคนยังไงก็ได้ ค่อนข้างยอมคนเพราะไม่อยากมีปัญหาอะไรครับ ตอนคบกันแรกๆไม่ได้รู้สึกมีอะไรครับ คิดว่าก็โอเคเป็นเพื่อนกันได้ แต่พอมาหลังๆผมไม่แน่ใจว่าผมคิดไปเองไหม เพราะอย่างเวลาเพื่อนป่วยผมก็จะถามเช็คตลอดครับว่าเป็นไงบ้าง หายรึยัง จะฝากซื้ออะไรหรือเปล่า แต่ตอนผมป่วยเพื่อนไม่ถามอะไรเลยครับ เงียบหายไปเลย พอเริ่มเอะใจแล้วก็มีเหตุการณ์อื่นๆอีกครับ เช่น เพื่อนมักจะชอบว่าผมครับ ว่าทำไมไม่ทำอย่างนั้น ทำไมไม่ทำอย่างนี้แบบที่มันทำ หรือบางทีคนเราก็ชอบอะไรไม่เหมือนกันหรือเปล่าครับมันก็จะมาบังคับให้ทำให้ดูตามมัน เหมือนมาควบคุมพฤติกรรมจนบางครั้งรู้สึกไม่เป็นตัวเอง ไม่มั่นใจในตัวเองเลยครับ บางครั้งก็ชอบพูดอวยเพื่อนเก่า บ่นคิดถึงเพื่อนเก่า อยากไปหาแต่เพื่อนเก่าบ่อยมากให้ผมฟัง และช่วงนี้เป็นช่วงใกล้เรียนจบครับ ผมก็กำลังสับสนชีวิตเลยครับ ไม่รู้จะได้งานไหม ไม่รู้จะได้ไปอยู่ตรงไหน มันยังไม่มีอะไรชัดเจน แต่ก็พยายามหางานอยู่ตลอดครับ แต่เพื่อนมันมีคนรู้จักแนะนำงานมาเลยมีงานรอแล้วครับ ซึ่งพอได้คุยกันเพื่อนคนนี้ก็รับรู้นะครับว่าผมกังวลเครียดเรื่องหางาน แต่ทุกครั้งที่คุยเรื่องงานเหมือนมันไม่ได้สนใจความกังวลของผมเลยครับ เอาแต่พูดเรื่องที่มันได้งานทำมันมีอนาคต แล้วก็พูดแต่ว่าตัวมันเองเป็นคนมีความคิดรู้จักวางเป้าหมายว่าจะไปทางไหน คุยกันกี่ครั้งก็พูดแต่เรื่องตัวเองครับ จนผมรู้สึกว่าผมดูเป็นคนไม่มีเป้าหมายไปเลย ซึ่งการที่มันเอาแต่พูดอย่างนี้มันเหมือนไม่ได้สนใจความรู้สึกผมเลย ผมควรจะทำตัวยังไงกับเพื่อนคนนี้ดีครับ เวลาเพื่อนมันพูดแต่เรื่องตัวเองหรือเรื่องที่ผมเองก็ยังไม่สบายใจ เช่นเรื่องงาน ผมควรมีปฏิกิริยาหรือทำตัวอย่างไรดีครับ ผมรู้สึกอึดอัดตลอด ทุกวันนี้ก็ยังต้องเจอหน้ากันทุกวันอยู่เลยครับ