ตั้งแต่โตมาคิดว่าถ้าอายุมากแม่คงไม่มาสั่งหรือบังคับต้องงั้นต้องงี้
พอดีเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน มีพี่ชายคนนึงแต่ตอนนี้ได้แยกออกไปอยู่กับครอบครัวนานจะมาที
ตกมาที่ลูกสาวที่รู้สึกว่า เลือกทางเดินชีวิตตามใจเพื่อแม่กระทั่งเรื่องเรียนหรือเรื่องอะไรก็ตาม
โตมาด้วยสิ่งที่แม่มอบให้ ซึ่งมองมุมดีก็คือโคตรจะโชคดี แต่ก็เหมือนชีวิตโตมากับคำสั่งที่แม่ป้อนให้ตลอด
จนมาถึงอายุ25ก็ยังไม่ปล่อย ถูกเลี้ยงดูมาด้วยความห่วงและหัวโบราณ 
ตอนเรียนมหาลัย เลือกเรียนห่างบ้าน เพราะความรู้สึกอยากจะเผชิญอะไรด้วยตัวเอง กลายเป็นเรียนแต่ต้องกลับบ้านบ่อยมาก
พอไม่กลับก็จะโดนมีเรื่องให้เราต้องกลับ ให้คนมารับมาส่ง จนกลายเป็นสิ่งที่เราคิดว่ามันคือหน้าที่จนกลายเป็นคนติดบ้าน เรียนจบมาสักพัก
ขอโอกาสแม่ไปทำงานกทม.ก็ไปทำอยู่สักพัก พ่อแม่ก็อยากให้กับมาช่วยงานที่บ้านมากกว่า ตอนนั้นก็ลังเลแต่มีเหตุผลที่ทำให้เลือกกลับหลายอย่าง เสียดายกับงานที่ทำอยู่เหมือนใจยังอยากทำงานอยู่แต่พอกลับบ้านมา  ก็เหมือนต้องมาปรับ จากที่อยากทำไรจะไปไหนก็ไปจะกินไรก็กิน  เราถูกให้ทำตามคำสั่ง กระทั่งตอนตื่น แม่บอกลูกผู้หญิงต้องตื่นเช้ามาทำงานบ้าน มาฝึกทำกับข้าว แต่พอเราไม่ทำไม่ตื่น ก็จะโดนงอนบ่นบ้างตามประสา  ด้วยความเป็นลูกผู้หญิง  ตอนคืนก็ต้องรีบนอนห้ามดึก ถ้าวันพระ ก็ต้องไปทำบุญ ถ้าไม่ไปก็จะเกิดการทำให้แม่โกรธมาก เคยขัดใจถึงขั้นเครียดไม่พูดใส่กัน ละก็มาหลายอย่างๆ ที่ต้องทำตามคำสั่ง  กระทั่งเรื่องกิน เรื่องออกกำลังกาย จนเรารู้สึกอึดอัดคือเราก็คิดได้นะว่าต้องทำไรแต่แม่ก็สั่งทุกอย่าง จนบางทีจะไม่อยากทำเลย