ความรู้สึกเราตอนนี้ เราว่าแม่กำลังใช้คำว่าเป็นห่วง หรือห่วงลูก จนทำให้ลูกไม่มีความสุข หรือไม่มีความเป็นส่วนตัวในชีวิต

ตอนนี้เราอายุ 26 ปี ทำงานแล้ว อยู่กับแฟน แล้วก็ลูก 1 คน แต่เรารู้สึกอึดอัด จนบางครั้งก็รู้สึกอาย ที่แม่เหมือนก้าวก่ายมากเกินไป 
คำประโยคคำถามที่ต้องเจอบ่อยๆ หรือหลายอย่าง 

บางทีคุยโทรศัพท์กับแม่ แล้วอยู่ๆ ก็ถามมาว่า "แม่ถามตรงๆ ตอนนี้มีเงินเก็บทั้งหมดเท่าไหร่"  เราเองมีเงินพอที่ไม่เดือดร้อนพ่อแม่อย่างแน่นอน แต่เราเองก็ไม่ชอบคำถามแบบนี้ ถ้าหสเหตุผลว่าทำไมไม่ชอบ คือพูดตรงๆ หลักๆ เรามีชีวิต มีครอบครัวเป็นของตัวเอง เรามองว่ามันคือเรื่องส่วนตัวเรา  

หรือจนกระทั่ง ไปถามเงินเดือนแฟนเรา ว่าได้เท่าไหร่  แต่ละเดือนต้องมีรายจ่ายอะไรบ้าง  แต่น่าแปลกที่คำถามนี้ครอบครัวแฟนไม่เคยถามเลย แต่ครอบครัวบอกว่า โตแล้ว มีครอบครัวแล้ว ทุกอย่างก็ดูแล หรือบริหารกันเอาเอง  เขาไม่ยุ่งเกี่ยว เพราะมันคือเรื่องที่ครอบครัวเราต้องดูแลเอง 

หรือแม้แต่การพยายามเข้ามาจัดแจงชีวิตของเรา 
เงินผูกข้อมือจำนวนนึง เราคุยกับแฟนว่า ยกให้พ่อแม่เราเลย จะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของแก   แต่แม่ก็มาพูดว่า เงินแม่ไม่เอานะ แม่ยกให้  แต่ แต่ แต่ เงินจำนวนนี้เราต้องเปิดบัญชีคู่แฟน และห้ามเก็บเอง ต้องให้แม่เก็บบัญชี ถ้าอยากใช้ อยากได้ ให้โทรไปขอ แล้วจะส่งมาให้เรากับแฟนเบิก (เราพูดตรงๆ เรารู้สึกอายมาก) เพราะเราคุยกับแฟนเรื่องนี้ แฟนก็ว่า ถ้าแกจะให้ก็ให้มาให้เราดูแลเองสิ ถ้าถ้าจะเก็บไปก็ไม่เคยคิดว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะเงินก้อนนี้ก็ยกให้  แต่จะมาสั่งให้ไปเปิดบัญชีคู่แล้วเอาบัญชีไปเก็บเอง จะทำเพื่ออะไร  ครอบครัวทางบ้านแฟนไม่เคยคิด หรือทำอะไรแบบนี้ เพราะเขามองว่าเราโตแล้ว ให้จัดแจงชีวิตกันเอาเอง  เพราะต่อให้วันนึง เราแต่จริงๆ หรือเงินขาดมือจริงๆ อายุขนาดนี้แล้ว ก็คงไม่โทรไปขอเงินส่วนนี้หรอก 

บางครั้งเรารู้สึกอึดอัดในขีวิตมาก ที่ความหวังดีของคนเป็นแม่ มันเหมือนทำร้ายความรู้สึก และทำร้ายการเลือกทางเดินชีวิตของเราเอง  เคยมีหลายๆครั้งที่เราทนไม่ไหว กดวางสายตอนที่แม่กำลังพูด หรือกำลังก้าวเข้ามาในชีวิตส่วนตัวของเรา 

เราไม่ได้รู้สึกเกลียดแม่นะคะ ... แต่เรารู้สึกอึดอัด มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก