เราเป็นเด็กบ้านนอกที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองตั้งแต่มัธยมจนถึงมหาลัย แทบจะไม่ค่อยได้กลับบ้าน จนเพื่อนก็สงสัยว่าทำไมไม่กลับบ้านบ้าง บางทีเราก็แอบอิจฉาคนอื่นนะ ที่มีบ้านเป็นเซฟโซน แต่สำหรับเรา การกลับมาอยู่บ้านมันทำให้เราดิ่งมาก ดิ่งจนกลัวจะเป็นโรคซึมเศร้า เราต้องกลับมาเจอแม่ที่ไม่เคยซัพพอร์ตอะไรเรา ไม่เคยถามว่าเราอยากเป็นอะไร อยากทำอะไร อยากมีชีวิตแบบไหน ไม่ซัพพอร์ตเรา เราไม่ว่า แต่ก็ไม่ควรทำร้ายเรา หลายครั้งที่เราถูกคำพูดและ การกระทำของแม่ที่ทำร้ายจิตใจเรา บางทีมันก็น้อยใจนะ เขาไม่เคยถามในสิ่งที่เราต้องการ แถมยังให้เราทำในสิ่งที่เขาอยากทำอีก เขาไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าเรารู้สึกยังไง เราเหนื่อยกับเขาบ้างมั้ย ในขณะที่เรากำลังเรียนอยู่ ถ้าเรากลับบ้านแล้วแม่ไม่มีเงิน แม่ก็จะขอเงินเรา ทั้งๆที่แม่ไม่ได้เป็นคนส่งเงินให้เราเรียน เขาไม่เคยถามเลยด้วยซ้ำว่าเราเอาเงินจากไหนมาให้เขา เราต้องเอาเงินนั้นไปใช้จ่ายค่าอะไรบ้าง เขาไม่เคยถามเลย เขาไม่ซัพพอร์ตเรา มันก็เจ็บมากพอแล้ว แต่เราต้องมายึดติดอยู่กับเขาเพียงแค่คำว่าบุญคุณ เราเตือนตัวเองเสมอว่าเขาคือแม่ เราต้องดูแลเขา มันทำให้เราไปไหนไม่ได้ ไม่มีแม้โอกาสได้ทำในสิ่งที่อยากทำ เคยมีครั้งนึง ที่เราขอไปต่างจังหวัด เราจะไปหางานทำช่วงว่างๆ เพราะอยู่บ้านเราแทบจะไม่มีเวลาได้นั่งหางานเลย แต่เขาพูดขึ้นมาว่า 'จะไปทำไมช่วงนี้มันโควิดระบาดหนัก ติดขึ้นมาจะลำบาก' ตอนแรกก็ดีใจนะ ที่เขาเป็นห่วง แต่พอเขาพูดว่า 'เดี๋ยวไม่มีใครทำงานให้เขา' เราโคตรเจ็บจี๊ดเลย บางทีเราก็แอบคิดนะว่าถ้าเราหนีออกจากบ้านไปเลยดีมั้ย หรือเรายอมติดโควิดเพื่อไปอยู่ รพ ยังจะดีกว่าอยู่บ้านที่มันเป็นแบบนี้อ่ะ 
คำถามคือ มันผิดมั้ย ที่เราไม่ชอบแม่ตัวเอง เราอยากหนีไปให้พ้นๆ ไปในที่ที่เขาติดต่อไม่ได้เลยยิ่งดี