ค่ะตามนั้นเลย...เราโตมากับตายายแม่เราไปทำงานที่ กทม หาเงินเลี้ยงเรา พอเราโตขึ้นมีความคิดเป็นของตัวเองเราไม่อยากฟังคำบอกคำสอนของแม่เรา แม่พูดอะไรก็น่าเบื่อไปหมด อะไรๆก็มีแต่สอนมันเลยกลายเป็นความรำคาญน่าเบื่อ เราอิจฉาคนอื่นเขานะที่ของหยอกล้อกับแม่มีแม่เหมือนเพื่อน เราอยากมีแม่ที่เข้าใจเราทุกวันนี้แม่ไม่รุ้จักตัวตนเราเลยด้วยซ้ำเพราะมีแต่ห้ามๆๆๆ เราเลยไม่อยากบอกไม่อยากพูดอะไร พอเราทำไรให้เขาไม่พอใจเขาก็บอกว่าไม่ต้องเรียนแล้วจะไม่ส่งเรียนเขาชอบพูดตัดกำลังใจเรา ตอนนี้เราอยู่ ม5 เเล้วเขาก็พูดกับเราแบบนี้บ่อยๆจนเราไม่อยากเรียนแล้วจริงๆเราไม่ใช่คนที่ผลการเรียนแย่นะ3.5ขึ้นทุกเทอมบางครั้งเราก็เหนื่อย เหนื่อยมากๆ เราเก็บคำพูดเขามาคิดจนจะเป็นบ้า ทำไมคนเป็นแม่ชอบพูดทำร้ายจิตใจลูกบ่อยๆ จนทำให้เราไม่อยากพูดกับแม่ ไม่สนิทกับแม่ตัวเองไม่กล้าคุยให้เขขาฟังในทุกๆเรื่อง