เราโตมากับตายายตั้งแต่เด็กๆ ตายายดูแลเรามาตลอด พ่อแม่ทำงานอยู่กทม.จะมาหาปีละ 2-3 ครั้งค่ะ

เท่าที่จำได้คือทุกครั้งเวลาพ่อแม่มาหา เราไม่เข้าหาพ่อแม่เลย ตอนนั้นยังเด็กยังไม่รู้เรื่องมากเท่าไหร่แต่รู้สึกได้ว่า ไม่อยากนอนกับพ่อแม่อยากนอนกับตายาย ไม่อยากให้พ่อแม่กอดแต่อยากให้ตายายกอดมากกว่า รู้สึกเฉยๆทุกครั้งเวลาพ่อแม่กลับไปทำงาน

พอโตมาอายุประมาณ 12-13 ปี พ่อกับแม่กลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด และสร้างบ้านใหม่แยกออกมาอยู่มีแค่เราพ่อแม่ลูก ส่วนตายายจะอยู่อีกบ้านค่ะ

ตั้งแต่นั้นก็มีปัญหามาตลอด เรารู้สึกว่ามีปัญหาให้กระทบกระทั่งกับพ่อแม่อยู่เป็นประจำจนรู้สึกไม่สนิทใจ และห่างเหินกัน เพราะเมื่อก่อนแม่เป็นคนที่ชอบใช้อารมณ์ เอะอะขึ้นกู ขึ้นเสียง ส่วนพ่อเป็นคนที่ไม่พอใจจะเงียบไม่พูด ไม่คุยกับลูกและเราก็ไม่รู้ว่าเราทำผิดในส่วนไหน ต้องมาเดาอารมณ์มาเดาสถานการณ์ อยู่ในบ้านกันแบบตึงเครียดมาตลอด

เรามีน้องชาย 1 คนห่างกัน 8 ปี พ่อกับแม่รักน้องชายมาก ตั้งแต่มีน้องพ่อกับแม่ก็กลับมาอยู่และเลี้ยงน้องตั้งแต่แรกเริ่ม

จนถึงตอนนี้เราส่งตัวเองเรียนจนจบและมาทำงานใช้ชีวิตอยู่ในกทม. ทุกเดือนเราจะส่งเงินให้ตายาย แต่ก็มีคุยกับพ่อแม่บ้างโทรหากันถามสารทุกข์สุขดิบ แต่สิ่งนึงที่ชัดเจนคือเรารู้สึกว่า เรายิ่งรักตายาย เวลาเหนื่อยท้อก็คิดถึงตายาย พยายามเก็บเงินสร้างตัวและหาเงินมาดูแลตายายให้มีความสุขให้ได้ เรากราบเท้าคุณตาคุณยายตลอดแต่ไม่เคยกราบพ่อแม่เลยสักครั้ง

แต่พ่อแม่เราก็รักค่ะ แต่ถ้าเทียบกับตายายมันน้อยมาก ไม่ถึงครึ่ง เราเลยอยากจะถามทุกคนว่าการที่เรารักตายายมากกว่าพ่อแม่บังเกิดเกล้าที่ให้กำเนิด มันผิดไหมคะ?

Ps. เราเคยได้ยินผู้ใหญ่ในบ้านเคยคุยกันว่า พ่อกับแม่ไม่ได้พร้อมมีเราตั้งแต่แรกแม่พยายามกินยาขับแต่เราไม่ออก เขาจึงไม่มีความพร้อมที่จะเลี้ยงเราเท่าไหร่ในตอนนั้น