เอมี่กับนิคพาเพื่อนสาวกลับมาห้องชุดของฟรังโก้ หลังไปดูศพของนักเขียนหนุ่มที่โรงพยาบาลมาแล้ว เมลานีนั่งลงบนเตียงนอนในห้อง ด้วยสภาพของคนที่ยังไม่หายจากอาการช็อก เอมี่จ้องมองดูเพื่อนนั่งเหม่อลอยอยู่สักพัก ก่อนร้องไห้โฮออกมาดังลั่น รำพันถึงแฟนหนุ่มทั้งน้ำตานองหน้าว่า เขาไม่น่ารีบร้อนออกไปหาเอมี่ จนประสบอุบัติเหตุ เสียชีวิตคาซากรถซึ่งพังยับเยิน ร่างไร้วิญญาณของฟรังโก้ตอนนี้ยังอยู่ในโรงพยาบาล รอผลชันสูตรจากแพทย์เสียก่อน ถึงจะนำกลับออกมาทำพิธีทางศาสนาได้ พ่อและแม่ของฟรังโก้ทราบข่าวของลูกชายแล้ว และกำลังบินมารับศพลูกไปทำพิธีที่บ้านเกิดในอิตาลี 

เอมี่แสนสงสารในชะตากรรมของเมลานี รู้สึกไม่ค่อยดีที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ ให้ฟรังโก้ต้องขับรถออกไปหา นั่งลงโอบไหล่เมลานีซึ่งสะอึกสะอื้นคร่ำครวญเข้ามากอด สาวผิวสีซบหน้าลงกับไหล่เธอ พร่ำรำพันถึงคนรักที่เพิ่งจากไปเหมือนใจจะขาด ความหวังความฝันทั้งหมดของเมลานี ได้พังทลายลงหมดสิ้นแล้ว พร้อมกับลมหายใจของฟรังโก้

"ทำไมเธอถึงทิ้งฉันไปแบบนี้ล่ะ ฟรั้ง เรากำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เธอมาด่วนจากไป ฉันตั้งตัวไม่ทัน ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ยังไง ถ้าไม่มีเธอ"

"โธ่...เมล ทำใจดี ๆ ไว้ เพื่อนรัก" 

เอมี่ลูบหลังไหล่ปลอบเพื่อน เธอเองก็ตีบตันในลำคอจนพูดอะไรไม่ออก เหตุร้ายที่เกิดขึ้น มันรวดเร็วเสียจนยากจะยอมรับได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเป็นความจริง นิคถอนใจเฮือกใหญ่ เขาเองก็นั่งก้มหน้าลง เอาสองมือกุมศีรษะ ท่าทางเศร้าซึมไปตาม ๆ กัน 

 "แล้วนี่เธอคิดจะทำไงต่อล่ะเมล" 

เอมี่ถามเพื่อนอย่างหดหู่ เมลานีเพิ่งย้ายมาอยู่กับฟรังโก้ได้ไม่นาน เสื้อผ้าของใช้ในกระเป๋าเดินทาง ยังเอาออกมาแขวนในตู้ได้ไม่หมดเลยด้วยซ้ำ

"ฉันจะย้ายกลับไปห้องเก่า ฉันอยู่ที่นี่อีกไม่ได้หรอก ใจฉันเหมือนจะขาดเวลาเห็นข้าวของของฟรั้ง ฉันว่าจะย้ายกลับวันนี้เลย วานเธอช่วยเอาชุดแต่งงานในตู้เสื้อผ้าไปไว้ที่ห้องเธอทีนะเอมี่ ฉันไม่กล้ามองมันอีก" 

เมลานีพูดพลางสะอื้นฮัก น้ำตาไหลเป็นทางอย่างน่าเวทนา เอมี่มองชุดวิวาห์หรูหราที่แขวนอยู่ในตู้แล้วถอนหายใจยาว รู้สึกเจ็บปวดไปกับเจ้าสาวผู้ร้างงานแต่งอย่างไม่ทันตั้งตัว 
  
"ได้สิ เดี๋ยวฉันจัดการให้" บอกอย่างเข้าใจความรู้สึกเพื่อนดี

"ฉันกับเอมี่จะช่วยเธอขนของเอง ดูเหมือนของเธอไม่เยอะเท่าไหร่เลยนี่" นิคเงยหน้าขึ้นบอก

"ขอบใจพวกเธอมาก ฉันจะเก็บของเดี๋ยวนี้เลย ห้องนี้พ่อแม่ของฟรั้งคงมาจัดการเอง" 

เมลานีเช็ดน้ำตา ลุกขึ้นไปลากกระเป๋าเดินทางจากในตู้มาเปิดออก เอมี่กับนิคช่วยเพื่อนเก็บของใส่ในกระเป๋า ทั้งสามลงมือกันเงียบ ๆ ท่ามกลางบรรยากาศซึมเศร้า

ขณะเก็บของใช้ของเมลานีใส่กระเป๋า ตุ๊กตาแกะสลักจากไม้เป็นรูปแมว ระบายสีดำสนิท ตัวขนาดฝ่ามือก็ตกจากในตู้เสื้อผ้าลงมาที่พื้น ใกล้กับที่เอมี่ยืนอยู่ หญิงสาวก้มลงหยิบมันขึ้นมาพลิกดู

“ตุ๊กตาอะไรเนี่ย?”

เมลานีปรายตามามองอย่างไม่ใส่ใจนัก

“ของฟรั้งมั้ง เขาชอบสะสมของแกะสลักแบบนี้ไว้ในบ้าน เอาไว้จินตนาการเวลาเขียนหนังสือ” 

หญิงสาวตอบเพื่อนด้วยเสียงขึ้นจมูก เพราะน้ำมูกน้ำตายังไหลไม่หยุด วูบหนึ่งเอมี่รู้สึกสะกิดใจ เมื่อนึกไปถึงแมวดำที่เธอเจอบ่อย ๆ ในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา ทั้งในความฝันและในห้องพักของเธอ แต่มันคงเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นเอง ก่อนยักไหล่ โยนตุ๊กตาแมวกลับเข้าไปในตู้เสื้อผ้าตามเดิม

(มีต่อ)