ทุกคนคะคือเราเป็นอะไรไม่รู้ เราเป็นมาได้ประมาณปีนึงแล้ว คือว่าเราอ่ะรู้สึกว่าเราเหนื่อยมากเราท้อแท้กับชีวิตมากเราไม่อยากทำอะไรเลยอยากอยู่เฉยเฉยไม่อยากฟังใครพูด อยากอยู่อยากอยู่คนเดียวไม่อยากเจอใครเลย เรารู้สึกว่าบ้านที่เราอยู่ตอนเนี่ยมันไม่ใช่บ้านคือเรากลับจากที่โรงเรียนน่ะ แล้วพอมาถึงห้องนอนเราก็นอน เเล้วเรารู้สึกว่าเราอยากกลับบ้านน่ะรู้สึกว่าเรายังไม่ได้กลับบ้านเลย มันเหนื่อยมันท้อมากทุกคน บางวันเราเงียบไปเลยกลับบ้านมานั่งเงียบเฉยๆไม่คุยกับใครเลย
ทำไมก็ไม่รู้อ่ะเราเป็นมาได้จะปีนึงแล้วแหละมัน มันเกี่ยวกับที่เราย้ายสายเรียนด้วยไหมอ่ะหรือว่าเราเครียดเกินไปหรือเปล่า
เเล้วก็ที่บ้านเราไม่ค่อบรับฟังปัญหาเราเลย เค้าจะบอกว่าเราไร้สาระบ้าง เป็นบ้าบ้าง คือเราไม่มีความสุขเลย ความสุขมันมาเเปปๆเเล้วมันก็หายไปเลย พอเราจะออกจากบ้านก็ไม่ให้เราไป เเล้วพ่อกับเเม่ชอบทิ้งให้เราอยู่คนเดียว (บ้านเราขายของ) เรากลัวอะทุกคนเรากลัวคนที่เราไม่รู้จักเข้าบ้านเราทั้งๆที่อยู่คนเดียว เเล้วเเถวบ้านเรามีคนบ้าไง เราเป็นผญ.เเล้วเรากลัว กลัวมากๆด้วย มันมีวันนึงคนบ้าคนนั้นอะ ขึ้นมาที่บ้านเราเเล้วเหมือนจะมาหาเราเเต่ดีที่พ่อเราอยู่เลยให้พ่อไล้ไป เราไปอ่านดูว่ากฎหมายทำอะไรกับคนพวกนี้ไม่ได้เราเลยกลัวมากๆเลย ไม่อยากอยู่คนเดียวด้วย
ทุกครั้งที่พอพ่อกับเเม่ออกไป ขี่รถเล่น เราจะรู้สึกไม่อยากอยู่บ้านเลย อยากไปอยู่บนเจาบนดอยหรือที่ร่มๆลมพีดคนเดียวนั่งสบายๆไม่คิดอะไร เเล้วก็ฟังเพลงที่เราชอบไม่มีคนมายุ่งวุ่นวายด้วย
มีครั้งนึงที่เราบอกพ่อกับเเม่ว่าไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวเเล้วก็กลัวคนบ้า เค้าบอกว่าทำไม โตเเล้วก็ต้องอยู่คนเดียวช่วยกันขายของ ยิ่งถ้าอยู่มหาลัยก็ต้องอยู่คนเดียวเเบบไม่มีพ่อเเม่เเล้วคนบ้าก็ไล่มันไปสิจะกลัวทำไม อันนี้เเม่เราพูดนะ
เราก็เเบบ ใช่ต้องอยู่คนเดียวช่วยขายของก็ช่วยไง เเต่ถ้าเป็นร้านเปิดเเบบนี้เเล้วคนไหนมาบ้างก็ไม่รู้อะ ใครจะทำอะไรไม่รู้ เรากลัวมาก พ่อกับเเม่ไม่เข้าใจเราเลย
ที่บ้านเราไม่โอเคกับเราหลายอย่างเลย เค้าชอบวิจารณ์เรา ชอบบอกอย่างนี้ดีกว่าอย่างนี้ดีกว่า เค้าห้ามเรามีความรักด้วย(เราโอเคเรื่องนี้เเต่มีอีกหลายเรื่องอะ) ไม่ว่าจะเรื่อง การพูด การเเต่งตัว เเต่งหน้า การเล่นโทสับ การกิน การเรียนนิดนึง การนอน หุ่นรูปร่าง
สรุปเเล้วเราเป็นอะไร ทุกคนช่วยหาทางเเก้หน่อย เราไม่อยากเป็นเลยไม่อยากเส้า เหนื่อย เเต่ไม่เคยคิดจะทำร้ายตัวเอง คิดว่าตัวเองเค้าสังคมยากพอสมควร ทำอะไรช้า
เรารู้สึกท้อเเท้เเละเหนื่อยมากทุกวันเลย อยากอยู่คนเดียว
ทำไมก็ไม่รู้อ่ะเราเป็นมาได้จะปีนึงแล้วแหละมัน มันเกี่ยวกับที่เราย้ายสายเรียนด้วยไหมอ่ะหรือว่าเราเครียดเกินไปหรือเปล่า
เเล้วก็ที่บ้านเราไม่ค่อบรับฟังปัญหาเราเลย เค้าจะบอกว่าเราไร้สาระบ้าง เป็นบ้าบ้าง คือเราไม่มีความสุขเลย ความสุขมันมาเเปปๆเเล้วมันก็หายไปเลย พอเราจะออกจากบ้านก็ไม่ให้เราไป เเล้วพ่อกับเเม่ชอบทิ้งให้เราอยู่คนเดียว (บ้านเราขายของ) เรากลัวอะทุกคนเรากลัวคนที่เราไม่รู้จักเข้าบ้านเราทั้งๆที่อยู่คนเดียว เเล้วเเถวบ้านเรามีคนบ้าไง เราเป็นผญ.เเล้วเรากลัว กลัวมากๆด้วย มันมีวันนึงคนบ้าคนนั้นอะ ขึ้นมาที่บ้านเราเเล้วเหมือนจะมาหาเราเเต่ดีที่พ่อเราอยู่เลยให้พ่อไล้ไป เราไปอ่านดูว่ากฎหมายทำอะไรกับคนพวกนี้ไม่ได้เราเลยกลัวมากๆเลย ไม่อยากอยู่คนเดียวด้วย
ทุกครั้งที่พอพ่อกับเเม่ออกไป ขี่รถเล่น เราจะรู้สึกไม่อยากอยู่บ้านเลย อยากไปอยู่บนเจาบนดอยหรือที่ร่มๆลมพีดคนเดียวนั่งสบายๆไม่คิดอะไร เเล้วก็ฟังเพลงที่เราชอบไม่มีคนมายุ่งวุ่นวายด้วย
มีครั้งนึงที่เราบอกพ่อกับเเม่ว่าไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวเเล้วก็กลัวคนบ้า เค้าบอกว่าทำไม โตเเล้วก็ต้องอยู่คนเดียวช่วยกันขายของ ยิ่งถ้าอยู่มหาลัยก็ต้องอยู่คนเดียวเเบบไม่มีพ่อเเม่เเล้วคนบ้าก็ไล่มันไปสิจะกลัวทำไม อันนี้เเม่เราพูดนะ
เราก็เเบบ ใช่ต้องอยู่คนเดียวช่วยขายของก็ช่วยไง เเต่ถ้าเป็นร้านเปิดเเบบนี้เเล้วคนไหนมาบ้างก็ไม่รู้อะ ใครจะทำอะไรไม่รู้ เรากลัวมาก พ่อกับเเม่ไม่เข้าใจเราเลย
ที่บ้านเราไม่โอเคกับเราหลายอย่างเลย เค้าชอบวิจารณ์เรา ชอบบอกอย่างนี้ดีกว่าอย่างนี้ดีกว่า เค้าห้ามเรามีความรักด้วย(เราโอเคเรื่องนี้เเต่มีอีกหลายเรื่องอะ) ไม่ว่าจะเรื่อง การพูด การเเต่งตัว เเต่งหน้า การเล่นโทสับ การกิน การเรียนนิดนึง การนอน หุ่นรูปร่าง
สรุปเเล้วเราเป็นอะไร ทุกคนช่วยหาทางเเก้หน่อย เราไม่อยากเป็นเลยไม่อยากเส้า เหนื่อย เเต่ไม่เคยคิดจะทำร้ายตัวเอง คิดว่าตัวเองเค้าสังคมยากพอสมควร ทำอะไรช้า