ตามหัวเรื่องคะ คือเป็นคนโดนด่าโดนตี(เตะ)มาตั้งเเต่เด็ก(ตอน2ขวบมั้งคะ คนข้างบ้านมาเล่าให้ฟังตอนโต) กลัวพ่อกับเเม่มากคะ ฝั่งใจมาก ขอเข้าเรื่องนะคะ เรามีโรคประจำตัวเราต้องไปรับยาคะ พอดีเราหิวข้าวเราเลยไปกินข้าวกับพ่อร้านใกล้ๆคลินิกหมอเเหละคะ เเม่เราก็รอคิวให้ เเต่เเม่เราไม่อยากรอเลยรับยาอย่างเดียวก็เลยไปขอรับยา เเม่โทรมาตาม พอเรามาถึงคลินิก เเม่คุยกับหมอไปมาจนเเม่เราขอลัดคิวตรวจทั้งๆที่ตอนเเรกขอเเค่รับยา เเต่หมอบอกให้ตามคิว เเม่เราเลยต้องรับยาเฉยๆ พอขึ้นรถมา (รู้สึกว่าเเม่เราจะโกรธให้เรานะ) ด่าเรายับเลยคะ เรางงเลยว่าทำไรผิด งงเเบบงงจริงๆคะ
มีคำนึงที่จำฝั่งใจมาก “โตขึ้นจะมีการงานทำกับเขาไหม หรือจะไปเป็น!!! (กระ-หอ-รี่)ไปขายตัวให้เขา” ใช่คะ คำนี้เเหละคะน้ำตาไหลเลย จนพ่อเราบอกให้เเม่เราเงียบ (เพราะพ่อรักเรามาก พ่อจะเเสดงออกมาให้เห็นเลยว่ารัก)เราอึ้งคะเราจำจนตายจริงๆเลยคำนี้ ตอนนั้นยังเด็กอยู่ เเต่มีอีกนะคะ พ่อกับเเม่อยากให้เป็นตำรวจมาก ตอนมัธยมปลายเขามีคัดรด. ซึ่งผญ.จะคัดติดยากมากๆ คนสมัคร30กว่า ติดอยู่3คน(รอบฝากอีก4)ก็คือเราไม่ติดคะ เเต่เราวิ่งได้เวลาดีอยู่นะคะ (ส่วนมากมีเเต่เด็กฝาก) เเม่เราด่าอีกคะว่า ชีวิต(มอ-อือ-งอ)มีเเต่ความล้มเหลว ผิดพลาด  (คนอีสานเขาจะใช้คำเเบบนี้พูดกับลูกอยู่เเล้วหรือเป็นเเค่กับเราก็ไม่เเน่ใจนะคะ) เก็บกดมากโดนด่ามาทั้งชีวิตเเล้วมั้งเนี่ย555

เสียใจเเหละคะ โดนด่ามาตลอด เก็บไว้ใจตลอด อึดอัดมาก กลับมาถึงบ้านเเทนที่จะหายเหนื่อย กับรู้สึกท้อ หดหู่ อยากใช้ชีวิตให้ห้องสี่เหลี่ยมเงียบๆ คนเดียว
.
.
ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่าน มาเเชร์ประสบการกัน😊❤️