ต้องบอกอย่างนี้ก่อนว่าเราอยู่กับน้ามาตั้งแต่ตอนเด็กแล้ว เพราะมีอยู่ช่วงหนึ่งตอนนั้นเราเด็กมากและก็ท้องน้องของเราอยู่บวกกลับฐานะก็ไม่ที่จะมีเงินด้วยแม่เลยไปขอให้น้า ช่วยเลี้ยงดูเราไปก่อนจนกว่าน้องของเราจะเกิด และเมื่อถึงเวลานั้นน้ากลับไม่ย่อมคืนเราให้แม่แท้ๆของ โดยที่น้าให้เหตุผลว่าเขารู้สึกผูกพันธ์กับเรา(ที่น้าไม่คืนเราให้แม่เป็นเพราะลุงเขยเป็นคนยั่วยุฝั่งน้า จนทำให้เกิดการทะเลาะกันหนักมาก ทั้งๆที่เรื่องมันไม่น่าจะเกิด ถ้าไม่ใช่ความเผือกของลุงเขย**ตอนนี้ลุงเสีย**)จากเหตุการครั้งนั้นแม่บอกว่าแม่กับพ่อกอดคอร้องไห้ด้วยกันทุกคืน เนื่องจากตอนนั้นทำอะไรไม่ได้ แล้วน้องเราก้พึ่งเกิดด้วย
หลังจากนนั้น เราก็อาศัยอยู่น้าเรื่อยมา จนเราอายุได้ 5-6ขวบ หรือช่วงของวัยเด็กอนุบาล ช่วงนั้นน้าเริ่มใช้งานให้เรา ซักผ้า(ทั้งของเรา ของน้า) ล้างจานครั้งละเป็นกะละมัง กวาดบ้าน ทำทุกอย่างในวัยเพียงแค่นั้น ถ้าเราทำไม่สะอาด ไม่เรียบร้อย เขาก็จะมาตี มาตบ บ้างครั้งถึงขั้นถีบเราด้วย ชอบอารมณ์เสียใส่เราการพูดกับเราแต่ละครั้งมีแต่คำหยาบคายชอบตะคอกใส่เราตลอด เป็นแบบนี้เรื่อยมามันกระทบต่อจิตใจเรามาก จนเมื่อไปโรงเรียนเราก็ไม่มีเพื่อน เพราะไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยพูดจากับใคร และมีอยู่ครั้งหนึ่งครูได้นัดเรากับน้าซึ่งเป็นผู้ปกครอง มาพูดคุยเกี่ยวกับพฤติกรรมของเรา ครูได้บอกว่า''เราเป็นเหมือนเด็กที่มีปมด้อย ไม่ค่อยเข้าสังคม ไม่มีเพื่อน แล้วบอกให้น้าช่วยดูแลเราให้ดีกว่านี้หน่อย''เล่าถึงตอนนี้ทุกคนก็จะพอเห็นภาพได้เเล้วว่าจะเป็นยังต่อ ใช่ค่ะ พอถึงบ้านเขาก็เอาทั้งไม้แขวนเสื้อฟาดใส่เราจนเหล็กงอ แล้วยังไม่พอยังเอาก้านไม้กวาดตีเราอีกจนเนื้อตัวเรามีแต่รอยดำ เขียว ฟกซ้ำเต็มไปหมดพร้อมทั้งบอกกับเราว่า''ทำให้กูอับอาย กูเลี้ยงไม่ดีตรงไหน ''ตอนนั้นป้าเองก็พยายามห้ามแล้วแต่ก็ห้ามไม่อยู่****ถ้าถามว่าทำไหมแม่ถึงไม่ช่วยเรา เพราะเรากับแม่อยู่ไกลกันมากนานๆทีจะได้ติดต่อกัน แต่เราก้ไม่เคยที่พูดเรื่องนี้ให้แม่ฟังเลยรวมถึงเรื่องต่างๆเพราะเราอย่างให้เรื่องต่างๆมันจบลง
เมื่อเวลาผ่านไป เราก็โตขึ้น เขาก็ไม่ค่อยที่จะตีเราแล้ว แต่ยังมีอยู่บ้างเป็นปะปลาย แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้นเลย ที่เขาไม่ค่อยตีเพราะเราเริ่มที่จะต่อต้านไม่ให้ใครมาทำร้ายเราได้ และเมื่อเขาตีเราไม่ได้ ก็จะใช้วิธีด่าเราแทน และต้องบอกเลยแต่ละคำที่พูดออกมามันทำให้รู้สึกจุก เพราะเขาด่าลามไปถึงพ่อแม่ของเรา หาว่าไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกตัวเองได้ จนมาเป็นภาระให้กับคน ทั้งที่เวลาเดือดร้อนอะไรแม่ของเราก็ช่วยเหลือตลอด เพราะเห็นว่าน้าได้ช่วยเลี้ยงเรามา และยังค่อยส่งเงินมาให้เราใช่ตลอด มันจึงเป็นคำพูดเราได้ยินเมื่อไรรู้สึกจุกในตลอดเลย
จนถึงตอนนี้เราอายุ17ปีแล้วก็ยังได้ยินคำพูดนี้อยู่เลย แต่จะพูดเมื่อเราไปขัดใจเขาเท่านั้น ซึ่งมันกค่อนข้างบ่อยอยู่เหมือนกัน โดยคำที่เขาด่าเราไปเมื่อ
สักครู่นี้เลยก่อนที่เราจะมาเขียนกระทู้ เขาพูดกับเราว่า''กล้าขัดใจกูหรอ ได้กูจะสาปแช่งใช้พ่อแม่ชิ**ายไปเลย ขอให้มันล้มจม'' ซึ่งเราเองได้ยินแล้วก็สะเทือนใจเหมือนกัน เราว่ามันไม่สมควรอย่างมากที่จะไปพูดจาแบบเลย
ตอนนี้เราเลยคิดอยู่อย่างเดี่ยวเลยคือ เมื่อไรจะเรียนจบ ม.6 สักที จะได้ออกไปเป็นอิสระได้แล้ว ไม่รู้ว่าจะบาปมั้ย เพราะถึงยังไงน้าก็เป็นคนเลี้ยงมา ให้เราได้เรียนหนังสือเหมือนคนอื่น มาถึงวันหนึ่งวันที่วันเราทำงานได้มีรายได้เป็นของตัวเองเราก็จะไม่ลืมบุญคุณของน้าหรอกค่ะ
*****นี้เป็นการเขีนยกระทู้ของเราครั้งแรก ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ******
เราควรทำยังไงกับน้าสาว เจ้าอารมณ์อย่างไรดี!!!!
หลังจากนนั้น เราก็อาศัยอยู่น้าเรื่อยมา จนเราอายุได้ 5-6ขวบ หรือช่วงของวัยเด็กอนุบาล ช่วงนั้นน้าเริ่มใช้งานให้เรา ซักผ้า(ทั้งของเรา ของน้า) ล้างจานครั้งละเป็นกะละมัง กวาดบ้าน ทำทุกอย่างในวัยเพียงแค่นั้น ถ้าเราทำไม่สะอาด ไม่เรียบร้อย เขาก็จะมาตี มาตบ บ้างครั้งถึงขั้นถีบเราด้วย ชอบอารมณ์เสียใส่เราการพูดกับเราแต่ละครั้งมีแต่คำหยาบคายชอบตะคอกใส่เราตลอด เป็นแบบนี้เรื่อยมามันกระทบต่อจิตใจเรามาก จนเมื่อไปโรงเรียนเราก็ไม่มีเพื่อน เพราะไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยพูดจากับใคร และมีอยู่ครั้งหนึ่งครูได้นัดเรากับน้าซึ่งเป็นผู้ปกครอง มาพูดคุยเกี่ยวกับพฤติกรรมของเรา ครูได้บอกว่า''เราเป็นเหมือนเด็กที่มีปมด้อย ไม่ค่อยเข้าสังคม ไม่มีเพื่อน แล้วบอกให้น้าช่วยดูแลเราให้ดีกว่านี้หน่อย''เล่าถึงตอนนี้ทุกคนก็จะพอเห็นภาพได้เเล้วว่าจะเป็นยังต่อ ใช่ค่ะ พอถึงบ้านเขาก็เอาทั้งไม้แขวนเสื้อฟาดใส่เราจนเหล็กงอ แล้วยังไม่พอยังเอาก้านไม้กวาดตีเราอีกจนเนื้อตัวเรามีแต่รอยดำ เขียว ฟกซ้ำเต็มไปหมดพร้อมทั้งบอกกับเราว่า''ทำให้กูอับอาย กูเลี้ยงไม่ดีตรงไหน ''ตอนนั้นป้าเองก็พยายามห้ามแล้วแต่ก็ห้ามไม่อยู่****ถ้าถามว่าทำไหมแม่ถึงไม่ช่วยเรา เพราะเรากับแม่อยู่ไกลกันมากนานๆทีจะได้ติดต่อกัน แต่เราก้ไม่เคยที่พูดเรื่องนี้ให้แม่ฟังเลยรวมถึงเรื่องต่างๆเพราะเราอย่างให้เรื่องต่างๆมันจบลง
เมื่อเวลาผ่านไป เราก็โตขึ้น เขาก็ไม่ค่อยที่จะตีเราแล้ว แต่ยังมีอยู่บ้างเป็นปะปลาย แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้นเลย ที่เขาไม่ค่อยตีเพราะเราเริ่มที่จะต่อต้านไม่ให้ใครมาทำร้ายเราได้ และเมื่อเขาตีเราไม่ได้ ก็จะใช้วิธีด่าเราแทน และต้องบอกเลยแต่ละคำที่พูดออกมามันทำให้รู้สึกจุก เพราะเขาด่าลามไปถึงพ่อแม่ของเรา หาว่าไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกตัวเองได้ จนมาเป็นภาระให้กับคน ทั้งที่เวลาเดือดร้อนอะไรแม่ของเราก็ช่วยเหลือตลอด เพราะเห็นว่าน้าได้ช่วยเลี้ยงเรามา และยังค่อยส่งเงินมาให้เราใช่ตลอด มันจึงเป็นคำพูดเราได้ยินเมื่อไรรู้สึกจุกในตลอดเลย
จนถึงตอนนี้เราอายุ17ปีแล้วก็ยังได้ยินคำพูดนี้อยู่เลย แต่จะพูดเมื่อเราไปขัดใจเขาเท่านั้น ซึ่งมันกค่อนข้างบ่อยอยู่เหมือนกัน โดยคำที่เขาด่าเราไปเมื่อ
สักครู่นี้เลยก่อนที่เราจะมาเขียนกระทู้ เขาพูดกับเราว่า''กล้าขัดใจกูหรอ ได้กูจะสาปแช่งใช้พ่อแม่ชิ**ายไปเลย ขอให้มันล้มจม'' ซึ่งเราเองได้ยินแล้วก็สะเทือนใจเหมือนกัน เราว่ามันไม่สมควรอย่างมากที่จะไปพูดจาแบบเลย
ตอนนี้เราเลยคิดอยู่อย่างเดี่ยวเลยคือ เมื่อไรจะเรียนจบ ม.6 สักที จะได้ออกไปเป็นอิสระได้แล้ว ไม่รู้ว่าจะบาปมั้ย เพราะถึงยังไงน้าก็เป็นคนเลี้ยงมา ให้เราได้เรียนหนังสือเหมือนคนอื่น มาถึงวันหนึ่งวันที่วันเราทำงานได้มีรายได้เป็นของตัวเองเราก็จะไม่ลืมบุญคุณของน้าหรอกค่ะ
*****นี้เป็นการเขีนยกระทู้ของเราครั้งแรก ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ******