นี้เป็นการตั้งกระทู้ครั้งเเรกของเรานะคะ ถ้าพิมพ์ตรงไหนผิดหรือมีคําหยาบคายก็ขอโทษด้วยนะคะ🙏🏻

คนในบ้านเรามีอยู่ด้วยกันทั้งหมด4 คน มีเเม่ เรา พี่ชาย เเละพ่อเลี้ยง คือเรื่องมีอยู่ว่า เราทนกับพ่อเลี้ยงคนนี้มา4ปีเต็มได้เเล้วค่ะ เขาเริ่มเเซะเราตั้งเเต่ป.5 เเล้ว ตอนนี้ม.2จะม.3เเล้วนับวันทุกวันนี้ก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆเเล้ว เขาจะเเซะเราว่า เราอ้อร้อบ้าง อาดบ้าง(ด่าด้วยภาษาใต้) ถึงบางทีก้รุนเเรงถึงขั้นคําว่าไอ้เด็กเปรตเลยค่ะ ถึงเราก้บอกเเม่เเล้วด้วยว่าเขาเเซะเราเเม่ก้บอกเเค่ว่าอย่าไปสนใจปล่อยให้เขาพูดไป ถึงที่เขาเป้นเเบบนี้ก้เพราะติดม้าติดยา บางทีก้ด่าไปถึงขั้นพ่อเราด้วย(พ่อเเท้ๆ) พ่อเเท้ๆเราเลิกกับเเม่เราไปตั้งเเต่เราตอนนั้นยังเเบเบาะอยู่ยังกินนมเเม่อยู่  เขาด่าเราว่า  ลูกไอ้ขี้หราง(ลูกไอขี้คุก)เราก็สวนกลับไปว่าก็ดีกว่าลูกไอ้ขี้ยาเเหละเขาก็โกรธเราขึ้นมาทันที เราก้เกือบจะโดนมันง้างมือจะตบหลายรอบเเล้วตอนมันง้างมือจะตบเราเราก้ยอมรับนะคะว่าตอนมันง้างมือจะตบเราก้ง้างกํามือง้างมือจะซัดมันด้วย ถามว่าในใจกลัวมั้ยก้กลัวค่ะ เเต่ตอนนั้นกําลังโกรธอยู่อดินาลีนก้มาจากไหนไม่รู้พุ่งเต็มร่างกายเลยเเรงก็มาจากไหนไม่รู้ตอนนั้นคือถ้ามันจะตบเราจริงๆก้พร้อมจะซัดมันกลับเหมือนกันค่ะ(ฟิวขาดเเล้วตอนนั้น)  เเม่ก็เห็นนะคะเเม่ก้มาช่วยห้ามทีนี้เขาก้ทะเลาะกันเสียงดัง ถึงพอมันทะเลาะกับเเม่มันก้ชอบเอาเราไปเกี่ยวด้วยทุกทีทั้งๆที่เดินสวนกับมันถึงมันง้างมือจะตบเราเราก้ผิดสะงั้น มันพูดเเบบมันไม่ผิดอะไรเลยให้เเม่ฟังเเล้วโยนความผิดมาให้เราทําให้เราดูเป็นคนผิดเต็มๆเลย 

เเล้วเราก็ไปถามเเม่ว่าทําไมเราถึงโดนมันพูดเเซะพูดเเขวะเเบบนี้ประจําเราก็บอกเเม่นะคะว่าเรารําคาญมัน เเม่ก็บอกว่าน่าจะเป็นเพราะ เราไม่ใช่ลูกเเท้ๆของมัน เราเป็นเเค่ลูกเลี้ยง เเละที่สําคัญเลยเเม่บอกว่า" มันกลัวว่าเเม่จะกลับไปหาพ่อของเรา " เเล้วมันก้เลยพานมาไม่ชอบเราไปด้วย ก็เป้นเหมือนทุกๆวันที่มันเเซะเพราะไม่ชอบเราที่เราเป็นลูกของพ่อเรา ส่วนพี่ชายเราเป็นลูกเเท้ๆของมันนะคะ คือ พ่อเลี้ยงมันเคยคบกับเเม่เรามาก่อนเเล้วก้ท้องพี่ชายเรา เเล้วพ่อเลี้ยงมันก้เลิกกับเเม่เราเพราะเเม่มันจะไปทํางานต่อ เเล้วก้เลิกกัน. ตอนเลิกกันนั้นเเม่ก็เพิ่งรู้ตัวว่าท้องพี่ชายเราเเละเเม่ก็ไปที่บ้านเเม่ของพ่อเลี้ยงเเละเขาก็บอกว่ามันไม่อยู่มันไปทํางานที่อื่น
ผ่านไปสัก10ปี เพราะเราห่างกับพี่ชาย10ปี10ปีตอนมีพี่ชายเราพ่อกับเเม่เราก็ได้คบกันเป็นเเฟนกันเเละ พ่อกับเเม่เราก็ได้เเต่งงานกัน ก็ได้มีเราออกมา

ตั้งเเต่เรายังไม่เกิดพ่อเเท้ๆของเรากับพ่อเลี้ยงไม่ถูกกัน
นะคะ

ตอนมันด่าเราเราก้เคยพูดนะคะว่า ถ้าพ่อกุออกมากุฟ้องพ่อเหม้ดเเน่(ตอนที่พูดกูกับมันตอนนั้นคือไม่ไหวเเล้วจริงๆ เกลียดสุดๆ) ถึงมันก้บอกว่า ฟ้องไอ้ขี้หรางเออะ เออลูกไอ้ขี้หรางไปฟ้องพ่อต่ะ ไปฟ้องเลยกุรอยุนิ
มันพูดเเบบนี้ออกมาเลย ตอนนั้นหมั่นไส้มากเลย

เเล้วตอนนี้พ่อเราก็ออกมาจากคุกเเล้วนะคะ เเล้วจริงค่ะๆเราฟ้องพ่อหมดเลย ตอนเราโทรคุยกับพ่อเราก็ยั่วประสาทมันโดยการเปิดลําโพงเเละชวนให้เเม่มาพูดคุยกับพ่อกับเราด้วย มันนั่งมองเราอยู่ค่ะเเต่สายตานั้นไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่555 มันนั่งเหลือกเราเราก๋เหลือกกลับนะ ไม่ยอม ทางนี้ก้เป็นคนไม่ยอมคนปากร้ายเหมือนกันค่ะเพราะคิดว่าเรายอมมาเยอะเเล้ว วันนั้นเราก็พูดสวนกลับไปเเล้วด้วยว่า " ไม่ใช่พ่อกุนิ้ ไหร่ "  วันนั้นมันด่าเราค่ะด่าเราว่าไม่ช่วยทําอะไรนอนจนเท่าหน้าเเล้ว โดนคํานี้ไปก็จี๊ดเลยค่ะ ก็ด่ากลับไปว่า " ไหร่ ชีวิตกู " ส่วนตัวชอบเรียกมันว่า ไอ้ผีบ้าไม่ก้ไอ้หลอนยา ยอมรับค่ะว่าเป็นเด็กก้าวร้าว เเต่เมื่อก่อนไม่ใช่คนเเบบนี้นะคะ ยอมรับเลยว่าตั้งเเต่มันเข้ามาเราก็เปลี่ยนไปเยอะมากทั้งนิสัยความรู้สึกคําพูด เมื่อก่อนตอนเเม่ยังไม่คบกับมัน เราเป็นคนเรียบร้อยค่ะ ไม่พูดคําหยาบ คะ/ขา ทุกคํา ปากไม่เถียงกับผู้ใหญ่ ไม่ปากร้ายเหมือนตอนนี้เเต่ตอนนี้ที่เปลี่ยนไปเพราะคนรอบตัวล้วนๆ ปกติไม่ใช่คนนิสัยเเบบนี้เลยค่ะ เเม่ยังพูดเลยค่ะว่า เราเปลี่ยนไปมาก ทั้งนิสัยการพูด เเละสีหน้า ปกติเป็นคนยิ้มเเย้มยิ้มเก่ง ยิ้มให้กับทุกคน เเต่พอมีมันเข้ามา เราก้กลายเป็นคนไม่ค่อยยิ้มอยู่เหมือนคนหน้าบึ้งหน้าโกรธอยู่ตลอดเวลาเพราะไม่ค่อยยิ้ม เราก็กลายเป็นเหมือนเด็กเก็บกดอยู่เเต่ในห้องไม่ออกไปไหน ชอบอยู่คนเดียวไม่ชอบให้ใครมารบกวน จากเด็กเรียบร้อยในวันนั้นก็กลายเป็นเด็กเก็บกดในวันนี้เพราะเรื่องในครอบครัวเเละรอบตัวที่ต้องเจอ 
เเละนิสัยอีกอย่างที่เราโครตจะเกลียดคือ เวลามีขนมหรือขนมอะไรที่เเม่ซื้อมาให้เรามันจะเอาไปเเอบหรือเอาไปใว้ในห้องตัวเองเพื่อจะไม่ให้เรา พอเเม่ถามมันก้บอกว่าไม่รู้ เเต่พอเรามีของเราเรามีขนมมันก้ใช้ให้เเม่มาขอเราเเละเเม่ก้เอาไปครึ่งซองเลยค่ะเรากินได้ไม่เยอะเลยไม่อิ่มเลยด้วยซํ้าทั้งๆมีขนมห่อนั้นเราซื้อมาเองเเละมันก้กินจนหมดเเม่ไม่ได้กินเเต่เเม่ก่ไม่ว่าอะไรเเม่ให้มันกินอีก(ขนมนั้นเป็นขนมห่อใหญ่นะ)ทั้งๆที่ขนมมันก้มันขี้เหนียวไม่เคยเเบ่งเหี้*ยไรเลยกับเราพอมันมีมันก้เอาไปเเอบไปซ่อนจากเราเพื่อไม่ให้เรากินเเต่ขนมของเราก้เอาไปกินเเบบหน้าด้านๆ วันนั้นเราถึงขั้นร้องไห้หนักเลยค่ะ น้อยใจเเม่เเละบวกกับความหิวตอนนั้นกําลังหิวอยู่ก้ปล่อยโฮออกมาเลย ร้องจนพอใจไม่มีใครปลอบร้องไห้อยู่ในห้องตัวเองก็ไม่ได้อยากจะอะไรกัยเเค่เรื่ิองขนมห่อเดียวเเต่ความน้อยใจบวกกับความหิวก้เลยไม่ไหวค่ะนํ้าตาคลอ ร้องเลย

บางวันพอกลับมาจากโรงเรียนก็โดนมันพูดเเซะเเล้วมันพูดเเซะเราว่า ส่งควายเรียน เรียนไปก็เท่านั้นโง่เหมือนควายเหมือนเดิม มันพูดเเซะเราเเบบนั้น เราก็พูดกลับนะว่าก้ดีกว่าคนที่เขาส่งให้เรียนเเล้วก็ยังเรียนไม่จบเเบบนั้นไม่โง่กว่าควายหรอ  เราก็พูดต่อว่า เดียวเราจบให้เเลลบคําดูถูกเเล้วจะเอาใบจบไปติดฝาโลงให้นะเเล้วเราก็หัวเราะ55555 มันก็โกรธเราทั้งๆที่คนเริ่มคือมัน

โดนพูดเเซะพูดเเขวะบ่อยจนคิดว่าจบม.3นี้จะจบปัญหาทุกอย่างด้วยตัวเองคือ จะไม่อยู่ที่นี้ต่อละ จะไปเรียนต่อที่อื่นที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี้ไปให้ไกลๆจากที่นี้เเล้วไม่อยากทนอีกต่อไปเเล้ว โดนเเซะตั้งเเต่เด็กๆยันโต ถัาถามว่าเสียความรู้สึกมั้ยกับสิ่งที่โดน ก็บอกเลยค่ะว่ามากๆเลย บางวันถึงขั้นเเอบนอนร้องไห้คนเดียวเลยไม่มีใครเคยรู้ความรู้สึกของเราเท่าตัวเราหรอก บางทีก้เคยคิดนะ คิดจะฆ่าตัวตา.ยเพื่อจบเรื่องทุกอย่าง มันเหนื่อยมันท้อ เหนื่อยเรื่องเรียนไม่พอต้องมาเครียดเรื่องที่บ้านอีกจนบางทีก้อยากดับชีวิตตัวเองให้พ้นๆไปเลยไม่อยากเจอเรื่องเเย่ๆอีกเเล้ว

เป็นการตั้งกระทู้ของหนูครั้งเเรกนะคะผิดตรงไหนก็ขอภัยด้วย มีคําหยาบบ้าง ขอภัยด้วยนะคะ

ปล.หนูสามารถถึงขั้นใช้คําว่าเกลียดมันได้เลยก็ได้นะคะ ทั้งหมดนี้ยังพิมพ์มาไม่หมดยังอีกค่ะ สิ่งที่มันทํากับเรายังมีเยอะกว่านี้อีกค่ะ เอาเท่านี้ไปก่อนนะคะเพราะเเค่นี้ก็ยาวมากเเล้ว  * ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนสําหรับทุกคน*