หนูอายุ 17ค่ะเรียนวิศวะพระจอมแห่งนึง รายได้ต่อเดือน20k-30k จากธุรกิจของตัวเอง แต่ดันรู้สึกว่าทำไมคนอื่นๆเค้ามีธุรกิจร้อยล้านพันล้านเก่งๆกันจังมันดูแล้วพอเปรียบเทียบกับตัวเองรู้สึกท้อมาก กำจัดความคิดนี

เราเติบโตมาท่วมกลางครอบครัวที่ไม่ค่อยดี เจอความสัมพันธ์ที่แย่ทั้งความสัมพันธ์ของครอบครัวและคนรัก ตอนนี้เราอยู่ในจุดที่พ้นจากความเจ็บนั้นแล้ว เรามีชีวิตที่ดีขึ้น ดีจนเราอยากลืมเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น เ

เวลาที่พยายามจนประสบความสำเร็จไม่มีใครมายินดีด้วย แต่เวลาพลาดนิดๆหน่อยๆทำไมซ้ำเติมกันจัง ท้อมากๆ ไม่อยากอยู่แล้วอะ เหนื่อย🥺

ตามหัวข้อเลยค่ะ ต้องบอกก่อนว่า สาเหตุที่เป็นคือโดนทำร้ายจิตใจ ทำไมเรารู้สึกว่าเราไม่ดีขึ้นเลย พยายามหาอะไรทำยึดเหนี่ยวจิตใจ ทำบุญ หาเวลาไปเที่ยวพักผ่อน เลี้ยงแมว ฟังเพลง เล่นเกมส์ อ่านหนังสือ ทำทุกอย่

เราเป็นแพนิค มีเรื่องฝังใจ อะไรที่เราเคยทำพลาดหรือทำออกมาไม่ดีเท่าที่เราหวัง รู้สึกผิดหวัง เสียใจ เรื่องเหล่านี้มันยังฝังใจทำให้หยุดคิดไม่ได้สักที ไปแนวธรรมะก็แล้ว พยายามไม่คิดก็แล้ว กินยาก็แล้ว พยายา

เราอยากตายมากๆเลย มันมีความคิดนี้ในหัวตลอดเวลา ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก็เพราะเราทำตัวเอง ผลที่ออกมาเราก็อยากตาย เราไม่น่าอยู่บนโลกมาได้นานขนาดนี้เลยนะ แย่มากๆ มันแย่มากๆจริงๆนะชีวิตที่ไม่เหลือใครในวันที่มี

เราสงสัยค่ะว่าทำไมถึงห้ามไม่ให้คนที่เป็นโรคนี้ฆ่าตัวตายเหรอคะ  เราเป็นโรคซึมเศร้า+โรคสุขภาพกายมาหลายปีแล้วค่ะ พบจิตแพทย์ได้ยามาหลายตัว เราหาเงินไปหาหมอเองทั้งหมด เราจะไม่อินกับคำว่าสู้ๆนะ เป็นกำ

อย่างที่ว่ามาเลยค่ะ ตอนนี้ท้อในการเรียนมากๆเลยค่ะ แล้วแบบทำอะไรก็ฮีลตัวเองไม่ขึ้นเลยค่ะ อยู่ดีๆจิตใจเรามันก็เริ่มจมดิ่งลงเหวลงเรื่อยๆ จนผ่านมาสักพักพ่อกับแม่เริ่มสังเกตุเห็นเรา(จากปกติเขาไม่เคยเห็นเลย

ตามหัวข้อค่ะ เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก(เราเป็นเด็กมีปัญหา พ่อแม่แยกทางตอนเรา3-4ขวบ) คือสาเหตุที่เราตั้งกระทู้ เราชอบโดนยายบ่นยายด่าต่อหน้าคนอื่น คนในครอบครัวไม่เคยให้กำลังใจ ย่าเราชอบเอาเราไปเปรียบเทีย