ตามหัวข้อค่ะ เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก(เราเป็นเด็กมีปัญหา พ่อแม่แยกทางตอนเรา3-4ขวบ)
คือสาเหตุที่เราตั้งกระทู้ เราชอบโดนยายบ่นยายด่าต่อหน้าคนอื่น คนในครอบครัวไม่เคยให้กำลังใจ ย่าเราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่เรา(ซึ่งพี่เราทำอะไรไม่เป็นเลย ผ้าก็ให้ย่าซัก งานบ้านก็ไม่ทำ มีแต่เราที่ทำ) เรามักจะโดนด่าโดนเปรียบเทียบทั้งที่เราทำเหนื่อยเอนแทบขาด ไม่มีชม มีแต่ด่า เวลาย่าบ่นเราก็ยิ้มแย้มปกติ แต่เราได้กลับมาอยู่คนเดียวเราคิดทุกอย่าง เราทำอะไรผิด ทำไมเขาไม่ชมเราบ้าง เราจะมีตุ๊กตา1ตัว เราจะคุยกับตุ๊กตา ว่าเราเจออะไรมา เราเหนื่อยเราท้อ เราก้กอดตุ๊กตาร้องไห้มาตั้งแต่เด็กจนถึงทุกวันนี้ 
กะเวลาอยู่กับคนอื่น เราเป็นคนตลกเฮฮา พออยู่คนเดียวเป็นคนละคน เราเศร้าเราเหนื่อยเราท้อ เราอยากมีกำลังใจ ช่วงนี้เราชอบอยู่คนเดียวไม่อยากสุงสิงกับใคร พอไปอยู่กับคนอื่นเราปกติร่าเริงสดใส พอเราอยู่คนเดียว เราร้องไห้ตลอด 
#แบบนี้เขาเรียกว่าโรคซึมเศร้าหรือเราแค่น้อยใจคนที่บ้าน