คือเราไม่เข้าใจว่าครอบครัวต้องพูดด่าว่าเราเเรงขนาดนี้เลยหรอ ทั้งๆที่เราช่วยงานทุกอย่างแต่ย่าบอกว่าเราเป็นภาระ เราเคยเป็นโรคซึมเศร้าเราบอกกับครอบครัวแต่พวกเขาก็ไม่เชื่อ เราเลยต้องแอบไปรักษาแบบเงียบๆ แต่พอเราไปรักษาก็หาว่าเราสิ้นเปลือง โรคไม่ได้ร้ายแรง พอเราหายมาสักพัก คนในครอบครัวก็เริ่มด่าว่าเรา เป็นตัวภาระบ้างเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นบ้าง ให้คนข้างบ้านว่าเราด่าเราหัวเราะเยาะบ้าง  เราไม่มีกระทั่งเพื่อน เวลาเราเครียดหรือว่าอะไรก็ต้องอยู่คนเดียวมาตลอด. เราพยายามที่จะอดทนแล้ว ตั้งแต่เเม่เสียเราก็หาคนที่ปรึกษาไม่ได้. มีพ่อแต่ก็ไม่เคยสนใจอะไรเลย คนในครอบครัวก็มีแค่ย่ากับลุง เขา2คนนี้ชอบด่าเราว่าเรามากๆค่ะ เราเคยคิดนะว่าเออถ้าไม่มีเรา ถ้าเราตายไปคงเป็นอะไรที่ดีสำหรับพวกเขา. แต่ก็ใจนึงยังไม่ได้ทำความฝันที่อยากช่วยคน คำพูดคนในครอบครัวรุนแรงจนทำให้เราเหนื่อยท้อไปหมด เราไม่โอเครมากๆ