ตั้งแต่เล็กจนโต ครอบครัวค่อนข้างลำบาก จำความได้คือทั้งเลี้ยงน้องๆทั้งต้องเรียน จนจบประถม พอขึ้นมัธยมต้น ก็ยังคงต้องดูแลน้องๆ แต่เราก็อยากมีอิสระได้เที่ยวเล่นแบบวัยรุ่นคนอื่นบ้าง จนเราเริ่มเกเร ติดเพื่อนติดเที่ยว ไม่สนใจน้องๆ แล้วพ่อแม่ถึงได้กลับมาอยู่บ้าน เริ่มมาดูแลน้องๆบ้าง แล้วตอนที่เราจะจบมัธยมต้น ฐานะทางบ้านเริ่มดีขึ้น พอมีพอใช้ แต่เรามองว่าทางบ้านต้องส่งน้องๆอีก ด้วยความที่เราเป็นคนเกเรพอสมควร จึงตัดสินใจไม่เรียนต่อ ไปทำงานหาเงิน ที่ กทม. ล้มลุกคลุกคลานตามประสาเด็ก17คนเดียว ไม่ติดต่อทางบ้านเลย จนผ่านไป 1-2ปี เราติดต่อที่บ้าน โอนเงินให้แม่บ้าง บางครั้งเราเดือดร้อนก็ขอความช่วยเหลือบ้างบางครั้ง เราไม่ค่อยกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเลย  จนช่วงอายุยี่สิบกว่าๆ เรากลับมาบ้าน และได้รับรู้ถึงปัญหาของครอบครัว เราจึงตัดสินใจไปทำงาน  ต่างประเทศ  เราส่งเสียให้ที่บ้านพอสมควรเท่าที่เราคิดว่าพ่อแม่น้องๆจะไม่ลำบาก ไม่น้อยหน้าใครเขา ตามที่เราสามารถทำได้ แต่เรารู้สึกได้ว่า พ่อแม่เราไม่รู้จักพอ เวลาที่เราหาเงินไม่ได้ เขานึกอยากจะว่า จะด่าอะไรเราเขาก็พูด เราพูดไม่ถูกใจเขาก็ด่า เราไม่สามารถมีปากเสียงอะไรได้เลย ถ้าเราเถียงคือลูกอกตัญญู ลูกชั่วทันที เราไม่มีสิทธิ์โวยวาย ถ้าเราโวยก็ถูกมองว่าลูกนิสัยไม่ดี  ถ้าเวลาที่เรามีเงินเราหาเงินได้ รู้สึกได้ว่าพ่อแม่จะไม่บ่นไม่ด่าไม่ว่าเราเลย ชื่นชมด้วยซ้ำ เรากลับมาอยู่บ้านหลายเดือน เราโดนด่า โดนบ่น โดนกดดันตลอด ทำอะไรก็ผิดไปหมด ขนาดเราพูดด้วยเหตุผล ยังโดนด่าเลย เราเสียใจ ทุกข์ใจ เราลำบาก เราไม่กล้าปรึกษา พ่อแม่ เพราะเวลาที่เขาโกรธก็จะเอาสิ่งที่เราปรึกษามาด่าพูดทิ่มแทงใจเราเสมอ แต่คนภายนอกมองว่าครอบครัวเรารักกันดี😂 เราได้แต่ยิ้มก้มหน้ารับ เราเลือกที่จะไปเที่ยวอยู่ข้างนอกไปใหนก็ได้ที่ไม่ใช่อยู่บ้าน อยู่บ้านเราก็อยู่แค่ในห้องใส่หูฟัง บางทีซื้อเหล้ามากินแล้วก็หลับๆไป...เราทำทุกอย่างเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะทำให้ครอบครัวได้แล้ว แต่ไม่เคยมีคำชมกำลังใจให้เราเลย เราลำบากตั้งแต่เล็กจนโตอิสระภาพช่วงวัยเด็กของเราหายไปหมด มีแต่ทำงานแล้วหาเงินๆๆๆๆๆๆ จนตอนนี้เราสามสิบกว่าแล้ว ก็ยังโดนพูดบั่นทอนจิตใจอยู่เสมอ เปรียบเทียบเรากับทุกคน  เราอึดอัด เถียงทะเลาะเมื่อไหร่พ่อแม่ต้องถูกเสมอ ลูกเลวลูกชั่วก็เรานี่แหละ😭 ไม่เคยรับฟัง หรือให้คำปรึกษาที่ดีกับเราได้เลย  เราต้องมีเงินแค่ใหนพ่อแม่ถึงจะรักเรา