กระเพาะปลา หูฉลาม รังนก หอยเปาฮื้อ ล้วนแล้วคือ โปรตีน ให้คุณค่าพอๆกับเนื้อสัตว์ธรรมดาๆทั่วไปแต่...ที่เกิดความพิเศษกับอาหารเหล่านี้ได้เพราะว่า..มีโปรตีน จากสัตว์หรือชิ้นส่วนสิ่งมีชีวิต ไม่กี่ชนิด..ที่สามารถเก็บได้นับสิบหรือร้อยปี โดยที่ยังคงคุณค่า ใกล้เคียงของเดิมได้..เมื่อคงสภาพได้น่าทานทนทานเหนือโปรตีนอื่นๆ  ในสมัยก่อน ยังไม่มีตู้เย็น และคงยังไม่รู้ด้วยว่า ความเย็น ถนอมอาหารได้  อาหารใด กักเก็บในอุณหภูมิปกติได้ จึงจำเป็นที่จะต้องสรรหา มาเก็บเป็นเสบียงคลังไว้ ยิ่ง เมืองหรือ วังใหญ่ๆในสมัยก่อนแล้ว ต้องสร้างอย่างแน่นหนา สวยงามสะอาด จะไม่มีการเพาะปลูกเลี้ยงสัตว์ใดๆในเขตนั่น..แถมมีผู้คนมากมายที่จะต้องกินต้องใช้ในที่ปิดต้องห้าม ในทุกวัน..การจะหาของสดในทุกๆวันให้ได้ เป็นอะไรที่ยากลำบาก
โปรตีน ที่คงทนอยู่ได้ในอุณหภูมิ ปกติจึงจำเป็นมากที่ต้องมี จนกลายเป็นของประจำ เมืองหรือวังนั่นๆไป  หาใช้เพราะเป็นอาหารวิเศษอะไรไม่...
แต่เมื่อการเวลาผ่านไป ภาพจำและความเชื่อ ว่าเป็นอาหารประจำเมืองหรือวัง สมัยก่อนได้..ต้องดีเลิศวิเศษแน่ๆ หารู้ไม่ว่า จริงๆแล้วเป็นอาหารที่เก็บคุณค่าธรรมดาๆได้นานต่างหากเองครับ