เรื่องที่เราจะเล่ามันเป็นความรู้สึกจริงๆของเราที่เจอมาเลย
เรามีพี่ชาย 1 คน แต่เราไม่สนิทกันเลยเพราะตอนเด็กๆแยกกันเลี้ยง พี่ชายย่าเป็นคนเลี้ยง ส่วนเราอยู่กับคุณยาย พ่อแม่เราเมื่อก่อนทำธุรกิจส่วนตัวเลยไม่ค่อยมีเวลาดูแลเรากับพี่ ซึ่งการเลี้ยงดูของคุณยายกับย่าต่างกันมากในความคิดเรา ด้วยความที่ทางบ้านย่าค่อนข้างมีฐานะ ส่วนคุณยายเราก็ฐานะปานกลางเลี้ยงเราแบบสบายๆบ้านๆไม่ได้หวือหวาอะไร แต่ทางบ้านย่าเลี้ยงพี่ชายแบบจะว่าตามใจ สปอยหลานหนักก็ได้ นางเลยเป็นคนค่อนข้างเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล เราถูกแยกกันเลี้ยงจนเราอายุ 12 เป็นช่วงที่ขึ้นม.1 พี่เราขึ้นม.4 พ่อกับแม่เลยรับไปอยู่ด้วยกัน พี่เรานางวางระยะห่างกับเราชัดเจน ตอนแรกเราก็พยามจะเข้าหานางแต่ก็โดนเมินบ่อยมากจนเราไม่อยากเข้าใกล้นางแล้ว มันมีครั้งหนึ่งช่วงที่เราอยู่ม.3 นางมีแฟนแล้วติดกับแฟนมากเลิกเรียนก็จะอยู่ด้วยกันจนเย็น แล้วให้เรานั่งรอนางเพราะขับมอไซค์กลับด้วยกัน จนเย็นมากประมาณ 6 เย็นเกือบ 1 ทุ่ม ด้วยความที่เราอยู่โรงเรียนต่างจังหวัดมันจะมีรถประจำทางรอบสุดท้ายถึงแค่ 1 ทุ่ม เราเลยโทรไปถามนางว่า "ให้กลับก่อนเลยไหม มันค่ำแล้ว" แต่สิ่งที่นางตอบกลับมาคือ "ให้รอแค่นี้มันจะตายหรอ ถ้ากลับก่อนแม่ก็จะด่ากู" แล้วในใจเราคือกูก็น้องไหม แล้วต้องมานั่งรอคนเดียวที่ป้ายรอรถหน้าโรงเรียนแล้วน้องเป็นผู้หญิงนะไม่ห่วงบ้างเลยหรอ เรานั่งร้องไห้อยากกลับบ้านจนถึงทุ่มครึ่งนางถึงมาแล้วยังมีความด่าเรา คือมันใช่ความผิดเราหรอ จากวันนั้นมาเราเลยนั่งรถประจำทางไปกลับเองเลยเป็นการแก้ปัญหาของเราเองจบเรียนจบ นางก็ไปเรียนมหาลัย นางเข้าเรียนม.เอกชนเพราะไปตามเพื่อน ซึ่งช่วงนั้นมีโควิทเข้ามาแล้วธุรกิจของพ่อกับแม่ก็เริ่มไปได้ไม่ดี เรารับรู้ปัญหาของพ่อแม่เราเลยเสียสละ ไม่เรียนห้องเรียนพิเศษที่เราได้โคต้าเข้าเรียน เพราะค่าเทอมมันก็สูงพอตัวเลย ไหนจะจ่ายค่าเทอม ค่าหอ ค่าจิปาถะให้พี่อีก จนผ่านไปปีนึงนางบอกว่าจะซิ่วเพราะเรียนไม่ไหวแล้ว ส่วนธุรกิจพ่อกับแม่ก็ปลิวไปแล้วแถมยังเป็นหนี้ก้อนโตอีก ทำงานกันจะหัวหมุนเพื่อส่งลูกเรียนกับจ่ายหนี้ พี่เรานางก็รับรู้นะแต่ก็ยังใช้ชีวิตติดหรูเหมือนเดิม เราคือแถบจะไม่กล้าขอเลยเพราะรู้ว่าพ่อแม่ลำบาก แล้วทำไมพี่เรายังหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้เราไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้เราเกลียดนางหรือแค่โกรธที่นางทำตัวแบบนี้กันแน่ ในเมื่อนางสามารถหางานพาร์ทไทม์ทำเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระได้แต่นางให้เหตุผลว่าอายเพื่อนเลยไม่ทำมันไม่เมคเซนเลยอะ
มีพี่แบบนี้มันก็ไม่ไหวไหม
เรามีพี่ชาย 1 คน แต่เราไม่สนิทกันเลยเพราะตอนเด็กๆแยกกันเลี้ยง พี่ชายย่าเป็นคนเลี้ยง ส่วนเราอยู่กับคุณยาย พ่อแม่เราเมื่อก่อนทำธุรกิจส่วนตัวเลยไม่ค่อยมีเวลาดูแลเรากับพี่ ซึ่งการเลี้ยงดูของคุณยายกับย่าต่างกันมากในความคิดเรา ด้วยความที่ทางบ้านย่าค่อนข้างมีฐานะ ส่วนคุณยายเราก็ฐานะปานกลางเลี้ยงเราแบบสบายๆบ้านๆไม่ได้หวือหวาอะไร แต่ทางบ้านย่าเลี้ยงพี่ชายแบบจะว่าตามใจ สปอยหลานหนักก็ได้ นางเลยเป็นคนค่อนข้างเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล เราถูกแยกกันเลี้ยงจนเราอายุ 12 เป็นช่วงที่ขึ้นม.1 พี่เราขึ้นม.4 พ่อกับแม่เลยรับไปอยู่ด้วยกัน พี่เรานางวางระยะห่างกับเราชัดเจน ตอนแรกเราก็พยามจะเข้าหานางแต่ก็โดนเมินบ่อยมากจนเราไม่อยากเข้าใกล้นางแล้ว มันมีครั้งหนึ่งช่วงที่เราอยู่ม.3 นางมีแฟนแล้วติดกับแฟนมากเลิกเรียนก็จะอยู่ด้วยกันจนเย็น แล้วให้เรานั่งรอนางเพราะขับมอไซค์กลับด้วยกัน จนเย็นมากประมาณ 6 เย็นเกือบ 1 ทุ่ม ด้วยความที่เราอยู่โรงเรียนต่างจังหวัดมันจะมีรถประจำทางรอบสุดท้ายถึงแค่ 1 ทุ่ม เราเลยโทรไปถามนางว่า "ให้กลับก่อนเลยไหม มันค่ำแล้ว" แต่สิ่งที่นางตอบกลับมาคือ "ให้รอแค่นี้มันจะตายหรอ ถ้ากลับก่อนแม่ก็จะด่ากู" แล้วในใจเราคือกูก็น้องไหม แล้วต้องมานั่งรอคนเดียวที่ป้ายรอรถหน้าโรงเรียนแล้วน้องเป็นผู้หญิงนะไม่ห่วงบ้างเลยหรอ เรานั่งร้องไห้อยากกลับบ้านจนถึงทุ่มครึ่งนางถึงมาแล้วยังมีความด่าเรา คือมันใช่ความผิดเราหรอ จากวันนั้นมาเราเลยนั่งรถประจำทางไปกลับเองเลยเป็นการแก้ปัญหาของเราเองจบเรียนจบ นางก็ไปเรียนมหาลัย นางเข้าเรียนม.เอกชนเพราะไปตามเพื่อน ซึ่งช่วงนั้นมีโควิทเข้ามาแล้วธุรกิจของพ่อกับแม่ก็เริ่มไปได้ไม่ดี เรารับรู้ปัญหาของพ่อแม่เราเลยเสียสละ ไม่เรียนห้องเรียนพิเศษที่เราได้โคต้าเข้าเรียน เพราะค่าเทอมมันก็สูงพอตัวเลย ไหนจะจ่ายค่าเทอม ค่าหอ ค่าจิปาถะให้พี่อีก จนผ่านไปปีนึงนางบอกว่าจะซิ่วเพราะเรียนไม่ไหวแล้ว ส่วนธุรกิจพ่อกับแม่ก็ปลิวไปแล้วแถมยังเป็นหนี้ก้อนโตอีก ทำงานกันจะหัวหมุนเพื่อส่งลูกเรียนกับจ่ายหนี้ พี่เรานางก็รับรู้นะแต่ก็ยังใช้ชีวิตติดหรูเหมือนเดิม เราคือแถบจะไม่กล้าขอเลยเพราะรู้ว่าพ่อแม่ลำบาก แล้วทำไมพี่เรายังหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้เราไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้เราเกลียดนางหรือแค่โกรธที่นางทำตัวแบบนี้กันแน่ ในเมื่อนางสามารถหางานพาร์ทไทม์ทำเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระได้แต่นางให้เหตุผลว่าอายเพื่อนเลยไม่ทำมันไม่เมคเซนเลยอะ