เราอายุ16ย่าง17แล้ว เราว่าเราโตพอจะมีความรู้สึกนึกคิดแล้ว กระทู้นี้เราไม่มีเจตนาไม่ดีอะไรเลย เพียงแค่เราอยากระบายความรู้สึก
เราโตมาในครอบครัวใหญ่ มีลูกพี่ลูกน้องหลายคน ซึ่งบ้านเราส่วนใหญ่จะครอบครัวไม่สมบูรณ์ ในที่นี้เราหมายถึงพ่อแม่หย่าร้าง เราก็เป็นหนึ่งในนั้น จริงๆก็เกือบทั้งตระกูลเลย มีแค่คนสองคนที่ครอบครัวสมบูรณ์ เราเลยคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ เรารู้แค่ว่า เราโตมาก็มีแค่พ่อ ย่า แล้วก็ลูกพี่ลูกน้อง ช่วงเวลาตั้งแต่อนุบาลถึงประถม เราไม่มีวันแม่แบบคนอื่น ไม่เคยกอด ไม่เคยพูดคุย เรารู้แค่ว่าแม่เรามีอนาคตที่ดีมากๆ มีหน้าที่การงาน เป็นหน้าเป็นตาในสังคม เราไม่รู้สาเหตุของการเลิกระหว่างพ่อกับแม่ เราพึ่งติดต่อแม่ตอนขึ้นมัธยม ก่อนหน้านี้พ่อเป็นคนตัดขาดไม่ให้เราติดต่อกับแม่เลย พ่อบอกว่าพ่อไม่มีส่งเราเรียนได้สูงหรอก ยังไงก็ต้องพึ่งแม่ แม่เป็นคนส่งเราเรียนตั้งแต่มัธยมจนถึงตอนนี้ เราได้รับแค่เงินค่าเทอม เราพยายามเรียนหนักมากนะ เพื่อจะได้เกรดดีๆ เกรดออกเราก็จะรีบส่งให้แม่ดูคนแรก มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆเลยนะ5555
เราเคยทีโอกาสได้ไปหาแม่ช่วงนึง เราดีใจมากจริงๆ แต่มันคือความคิดของเด็กคนนึง ที่จะได้เจอแม่ในรอบหลายปีมากกกก แน่นอนว่าเราไม่สนิทกับแม่ มันห่างเหิน ไปอยู่กับแม่แค่2วัน รู้สึกโดดเดี่ยวเฉย555
แม่เรามีครอบครัวใหม่ มีลูกใหม่ และสามีใหม่แม่ก็ดีกับเรามากๆ หน้าที่การงานดี แต่มีแค่สามีใหม่แม่รู้ว่าเราคือลูกแม่ แม่บอกคนอื่นว่าเราคือหลาน แม่เคยบอกว่าแม่มีลูกใหม่เพื่อลืมเราแต่มันทดแทนกันไม่ได้ ในตอนนั้นคือเสียใจนะ อึดอัด อยู่ต่อไม่ได้ อยากกลับไปอยู่กับพ่อ พอได้กลับมาก็ไม่คิดจะไปอีกเลย555
ตอนนี้เราโตพอจะเข้าใจว่าแม่มีหน้าที่การงาน มีหน้ามีตาในสังคม จริงๆเราน้อยใจนะ แต่เราก็เข้าใจแหละ เรารู้แค่ว่าเราต้องเรียนให้จบ เรายังต้องพึ่งแม่ จริงๆเรามีแม่เป็นแรงผลักดันนะ แม่เรากว่าจะยืนจุดนี้ แม่ก็ลำบากมาเยอะ ในมุมของลูกคนนึงถ้าถามว่าเสียวจไหมที่ไม่มีครอบครัวสมบูรณ์แบบเพื่อนๆ ก็เสียใจนะ แต่คือยอมรับ เรามีครอบครัวฝั่งพ่อคอยซัพพอร์ตตลอด ครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวยเลย ไม่มีเงินเก็บ มีกินไปแต่ละวัน แต่คือพ่อกับย่าไม่เคยให้ลูกหลานอดแม้แต่มื้อเดียว อยากได้อะไรถ้าไม่เกินความลำบากคือได้หมด เราว่ามันอบอุ่นนะสำหรับเรา ถึงจุดๆนี้เราผ่านเรื่องราวมาเยอะมาก ทั้งญาติๆดูถูก จน ครอบครัวแตกแยก เมื่อก่อนโกรธนะ แต่ตอนนี้ยอมรับ555 ไม่มีที่ไหนอบอุ่นเท่าบ้านเราแล้ว เรารู้แค่ว่าเราต้องเรียนให้จบ มีเงินเก็บสร้างบ้านใหม่ให้ย่ากับพ่อ เราอยากให้ย่าอยู่รอดูความสำเร็จของเรา
เราเป็นเด็กมีปัญหาคนนึง ที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ เลือกทางเดินไม่ถูก เก็บตัว รู้สึกโดดเดี่ยวมาตลอด พอเราโต มันทำให้เรารู้ว่าจริงๆครอบครัวดูแลเรามาตลอด เพียงแต่เราปิดกั้น
ครอบครัวไม่สมบูรณ์ ในมุมของลูก
เราโตมาในครอบครัวใหญ่ มีลูกพี่ลูกน้องหลายคน ซึ่งบ้านเราส่วนใหญ่จะครอบครัวไม่สมบูรณ์ ในที่นี้เราหมายถึงพ่อแม่หย่าร้าง เราก็เป็นหนึ่งในนั้น จริงๆก็เกือบทั้งตระกูลเลย มีแค่คนสองคนที่ครอบครัวสมบูรณ์ เราเลยคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ เรารู้แค่ว่า เราโตมาก็มีแค่พ่อ ย่า แล้วก็ลูกพี่ลูกน้อง ช่วงเวลาตั้งแต่อนุบาลถึงประถม เราไม่มีวันแม่แบบคนอื่น ไม่เคยกอด ไม่เคยพูดคุย เรารู้แค่ว่าแม่เรามีอนาคตที่ดีมากๆ มีหน้าที่การงาน เป็นหน้าเป็นตาในสังคม เราไม่รู้สาเหตุของการเลิกระหว่างพ่อกับแม่ เราพึ่งติดต่อแม่ตอนขึ้นมัธยม ก่อนหน้านี้พ่อเป็นคนตัดขาดไม่ให้เราติดต่อกับแม่เลย พ่อบอกว่าพ่อไม่มีส่งเราเรียนได้สูงหรอก ยังไงก็ต้องพึ่งแม่ แม่เป็นคนส่งเราเรียนตั้งแต่มัธยมจนถึงตอนนี้ เราได้รับแค่เงินค่าเทอม เราพยายามเรียนหนักมากนะ เพื่อจะได้เกรดดีๆ เกรดออกเราก็จะรีบส่งให้แม่ดูคนแรก มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆเลยนะ5555
เราเคยทีโอกาสได้ไปหาแม่ช่วงนึง เราดีใจมากจริงๆ แต่มันคือความคิดของเด็กคนนึง ที่จะได้เจอแม่ในรอบหลายปีมากกกก แน่นอนว่าเราไม่สนิทกับแม่ มันห่างเหิน ไปอยู่กับแม่แค่2วัน รู้สึกโดดเดี่ยวเฉย555
แม่เรามีครอบครัวใหม่ มีลูกใหม่ และสามีใหม่แม่ก็ดีกับเรามากๆ หน้าที่การงานดี แต่มีแค่สามีใหม่แม่รู้ว่าเราคือลูกแม่ แม่บอกคนอื่นว่าเราคือหลาน แม่เคยบอกว่าแม่มีลูกใหม่เพื่อลืมเราแต่มันทดแทนกันไม่ได้ ในตอนนั้นคือเสียใจนะ อึดอัด อยู่ต่อไม่ได้ อยากกลับไปอยู่กับพ่อ พอได้กลับมาก็ไม่คิดจะไปอีกเลย555
ตอนนี้เราโตพอจะเข้าใจว่าแม่มีหน้าที่การงาน มีหน้ามีตาในสังคม จริงๆเราน้อยใจนะ แต่เราก็เข้าใจแหละ เรารู้แค่ว่าเราต้องเรียนให้จบ เรายังต้องพึ่งแม่ จริงๆเรามีแม่เป็นแรงผลักดันนะ แม่เรากว่าจะยืนจุดนี้ แม่ก็ลำบากมาเยอะ ในมุมของลูกคนนึงถ้าถามว่าเสียวจไหมที่ไม่มีครอบครัวสมบูรณ์แบบเพื่อนๆ ก็เสียใจนะ แต่คือยอมรับ เรามีครอบครัวฝั่งพ่อคอยซัพพอร์ตตลอด ครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวยเลย ไม่มีเงินเก็บ มีกินไปแต่ละวัน แต่คือพ่อกับย่าไม่เคยให้ลูกหลานอดแม้แต่มื้อเดียว อยากได้อะไรถ้าไม่เกินความลำบากคือได้หมด เราว่ามันอบอุ่นนะสำหรับเรา ถึงจุดๆนี้เราผ่านเรื่องราวมาเยอะมาก ทั้งญาติๆดูถูก จน ครอบครัวแตกแยก เมื่อก่อนโกรธนะ แต่ตอนนี้ยอมรับ555 ไม่มีที่ไหนอบอุ่นเท่าบ้านเราแล้ว เรารู้แค่ว่าเราต้องเรียนให้จบ มีเงินเก็บสร้างบ้านใหม่ให้ย่ากับพ่อ เราอยากให้ย่าอยู่รอดูความสำเร็จของเรา
เราเป็นเด็กมีปัญหาคนนึง ที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ เลือกทางเดินไม่ถูก เก็บตัว รู้สึกโดดเดี่ยวมาตลอด พอเราโต มันทำให้เรารู้ว่าจริงๆครอบครัวดูแลเรามาตลอด เพียงแต่เราปิดกั้น