เรามีเรื่องอยากมาระบายค่ะ  คือเราอ่ะตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยลงรอยกันกับยายเลย ทะเลาะกันตลอดไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยหรือว่าเรื่องที่มันไม่ควรที่จะเอามาเป็นประเด็นให้ทะเลาะกันได้เลย ตอนเด็กเราป่วยหนักมากไล่เรากับน้องไปหาย่า เพราะน้องก็ติดจากเรา ถามว่ายายมาดูมั้ยก็มาดูนะ แต่คำแรกที่บอกับและน้อง แกพูดว่าถ้าดีขึ้นแล้วก็กลับไปทำงานนะ แค่จะถามว่า เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างรึยัง แค่นี้แกยังไม่ถามเลย พอโตมาเราก็ต้องมาอยู่กับยายแบบเต็มตัวเพราะที่บ้านเป็นร้านของชำ เราก็ทำทุกอย่างนะ จัดของ เช็คของ เติมของ พอเสร็จเราก็นั่งได้แป็บนึง ยายมาเห็นพอดีโดนบ่นชุดใหญ่เลยจ้าาาา ว่าให้ในสิ่งที่เราพึ่งทำไปเมื่อตะกี้ คือก่อนที่แกจะด่าเราอ่ะ แกไม่เคยมองหรือสังเกตของภายในร้านเลยว่าเราจัดขึ้นชั้นหมดแล้ว ไอ้เราก็คนพูดดีๆไม่ค่อยเป็นด้วยด่ากลับจ่ะ เราบอกว่า แหกตาดูก่อนนะแล้วค่อยพูด เจอแบบนี้แกก็เงียบ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนเราเรียนจบได้ไปทำงานที่ต่างจังหวัดทำงานได้ครึ่งปี ย่าป่วยเป็นมะเร็งกระดูกคือมันลามไปหมดแล้วอ่ะ แกเดินไม่ได้เลย เราเลยบอกแม่ว่าหนูขอลาออกจากงานไปดูแลย่าได้มั้ยเพราะว่าคนที่บ้านย่าไม่มีดูแลย่าได้แบบเต็มที่เลย อาเราก็ติดเหล้า ปู่เราเป็นอัลไซเมอร์ พ่อเราก็ทำงานอยู่ต่างจังหวัด มีแค่เราที่คิดว่าตัวเองดูแลย่าแบบเต็มที่ได้ เพราะก็ทำงานเกี่ยวกับผู้เหมือนกัน แล้วหลังจากที่เราบอกแม่ไปแล้ว แม่ก็บอกไม่ต้องลาออกมาหรอกคนที่บ้านเค้าก็ดูแลได้ ซึ่งน้องเราได้ยินที่แม่โทรมาคุยกับยาย ซึ่งคำพูดของยายตอนนั้นทำให้เราเกลียดยายเรามาก เพราะยายแกพูดกับแม่ จะให้มันลาออกมาทำไม มานั่งหาเหาให้กันหรอ คือเราแบบไม่รู้จะพูดอะไรเลยอ่ะ จนเราได้เห็นหน้าย่าครั้งสุดท้ายคือวันที่ต้องเผาศพแก คือตอนนั้นรู้สึกผิดมากที่ไม่ได้กลับมาดูแลแก แล้วหลังจากงานศพย่าเราก็กลับมาทำงานตามปกติ จนวันนึงแม่โทรมาบอกว่าตาเป็นมะเร็ง ให้เรารีบลาออกจากงานมาดูแลตา เราคิดนะว่า ทีย่าเราเป็นมะเร็งนอนติดเตียงช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ไม่ให้เราลาออกมาดูแล แล้วทำไมทีตาที่เป็นมะเร็งเดินได้เหมือนคนปกติ ทำกิจกรรมเหมือนคนปกติได้ทุกอย่างถึงให้เราลาออกมาดูแล แต่ด้วยความที่เป็นแม่ เราก็ต้องทำตามเราก็เลยต้องลาออกจากงานมาอยู่ที่บ้าน ครั้งแรกที่เราเห็นตาคือเหมือนแกไม่ได้เป็นอะไรเลย หน้าที่เราตอนนี้คือมาขายของที่ร้าน ดูแลร้าน ทำความสะอาดร้าน แล้วตากับยายล่ะไปไหน ไปขับรถเล่นที่สวน ไปดูสวนทั้งวัน ทุกวัน เช้าเย็น ให้เราลาออกจากงานเพื่อมานั่งเฉยๆที่บ้าน แล้วสิ่งที่ยายบ่นทุกวันคือไม่มีตังค์ เราก็บอกอยู่ว่าจะไปทำงาน ก็ไม่ให้ไป พอทะเลาะกันทีไร จบการที่แกบอกอย่ามาเถียงนะ กูเกิดก่อน คิดว่าเราหยุดเถียงมั้ย ไม่ค่ะ เดินหน้าเถียงด้วยเหตุและผลกับคนแก่ที่เกิดและอยู่มานานกว่า แต่ไม่มีเหตุผล โคตรสะใจค่ะ สุดท้ายแกพูดว่ากูไม่ชอบคนแบบนี้จะไปอยู่ที่ไหนก็ไปเลยนะ ทุกครั้งเลย พอหนูเก็บกระเป๋าพอจะไปจริงๆทำเป็นมาถาม จะไปไหน เราก็บอกว่า ก็เจ้าของบ้านเค้าไล่แล้วนิ่จะอยู่ทำไม สุดท้ายแกโทรฟ้องแม่ให้แม่มาพูดมาคุยกับเราให้เราใจเย็นให้เราอยู่ต่อ แม่แกบอกว่าคนแก่ก็แบบนี้แหละปล่อยให้แกพูดไปเถอะให้เราทนไปเถอะ แต่เราไม่ทนไง ให้แกคิดซะบ้างว่าการที่พูดนี้แล้วคนที่ได้ยินหรือได้ฟังเค้าจะรู้สึกยังไง พอเราเก็บกระเป๋าไปจริงๆทำเป็นหน้าเสีย ทุกวันนี้ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราจะหมกอยู่ในห้อง ระบายอารมกับฝาผนังบ้านไปมันก็เบาลงบ้างแหละ แต่พอเห็นหน้าแกแล้วมันหงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้ คือเราต้องทำยังไงกับชีวิตของตัวเองดี แอบหนีไปเลยดีมั้ย สับสนมากเลย