ต้องย้อนกลับไปตอนป.5-6เลย ตอนนั้นเริ่มรู้ตัวแล้วว่ากำลังต่อกรกับโรคซึมเศร้า งั้นขอกระทู้นี้เป็นการบันทึกซึมเศร้าของเราแล้วกัน เราเป็นโรคซึมเศร้าส่วนใหญ่มาจากครอบครัวของเราเองส่วนปัจจัยอื่นๆก็เป็นเรื่องเพื่อนการเรียนและความห่วยของตัวเอง วันนั้นเรากำลังนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวที่สวนหลังบ้านแล้วจู่ๆก็มีเสียงร้องของแมวจรจัดเราคิดว่าก็ดีเหมือนกันมีเพื่อนนั่งด้วย แมวตัวนั้นเดินมาอ้อนถูแขนเหมือนกำลังปลอบเราอยู่ มันทำให้เรานึกย้อนกลับไปว่าครั้งสุดท้ายที่ถูกปลอบมันเมื่อไรกัน  เราเก็บแมวตัวนั้นมาเลี้ยงเพื่อหวังให้มันปลอบประโลมใจที่เหนื่อยล้าของเรา ใช่และมันก็ทำหน้าที่ได้ดีมาก จนมันท้องกับแมวที่ไหนก็ไม่รู้555มันคลอดลูกแมวที่น่ารักออกมา3ตัว และหลังจากนั้นมันก็จากไปแบบที่เราไม่รู้ว่ามันไปไหนอยู่ๆมันก็หายไปทิ้งไว้แค่เพียงลูก มันคงหวังให้ลูกมันทำหน้าที่ต่อจากมัน เราเฝ้าดูการเติบโตของลูกแมวต่อไปพอลูกแมวอายุประมาณ3-4เดือน พวกมันก็เริ่มทำหน้าที่ต่อจากแม่ของมัน บางทีหน้าที่นี้อาจจะสืบทอดต่อกันไปเป็นรุ่นๆละมั้ง555 แต่เราขอบคุณพวกมันจริงๆที่ทำให้เรายังมีชีวิตต่อไปได้เคยคิดว่าถ้าเราตายแล้วใครจะให้อาหารแมว เราไม่ห่วงอะไรแล้วแม้กระทั่งตัวเองแต่พวกมันคือเหตุผลที้เรายังอยู่จริงๆ