ขอมาตอบในอีกมุมมองนึงนะครับ อาจไม่ถูกใจใครหลายคน

ผมเป็นคนที่ทำงานบริษัทเดียวมาตลอด 30 กว่าปี ไม่เคยเปลี่ยนงาน ทำตั้งแต่เป็นพนักงานระดับปฏิบัติงานตัวเล็ก ๆ เงินเดือนไม่กี่พัน จนขึ้นมาเป็นผู้บริหารระดับกลาง เงินเดือนหกหลัก ทำตั้งแต่บริษัทเปิดใหม่แบบเช่าอู่ซ่อมรถเก่าทำงาน จนกลายเป็นบริษัทมหาชนในตลาดหลักทรัพย์

...ช่วงเริ่มต้นทำงานใหม่ ๆ รักองค์กรหรือเปล่าไม่รู้ แต่เอาเป็นว่ารักงานที่ทำ รักเจ้านาย รักเพื่อนร่วมงาน แบบทำงาน จันทร์-เสาร์ เช้าถึงเย็น แต่พอถึงวันอาทิตย์ไม่รู้ไปไหน เจ้านายโทรมาตามให้ขับรถพาแวะไปดูหน้าโรงงานแบบเข้าไปทำงานไม่ได้เพราะไม่มีกุญแจ ตอนนั้นเข้าใจอารมณ์หนุ่ม ๆ เลยที่ว่า ไม่เห็นหน้าสาว เห็นหลังคาบ้านก็ชื่นใจแล้ว

ผมเข้าใจอารมณ์เด็กรุ่นใหม่ ทำงานแลกผลประโยชน์ แต่ก็อยากแชร์ความรู้สึกของคนรุ่นเก่า ทำงานแบบเติบโตมาพร้อม ๆ กับองค์กร พอองค์กรใหญ่ขึ้น เราก็มีตำแหน่งหน้าที่การงานที่ดีขึ้น ถึงวันนี้ที่เรามีพร้อมทุกอย่าง มีครอบครัว มีบ้าน มีรถ มีเงินเก็บ มันจะรู้สึกว่ามีวันนี้ได้ก็เพราะองค์กรนี่แหละ ช่วงต้มยำกุ้งปี 40 คนอื่นออก เราก็อยากออก (หวังเงินชดเชย) แต่นายพูดดึงไว้ไม่ให้ออก เราก็ไม่ออก พอผ่านวิกฤตบริษัทฯ เติบโต เราก็โตมาแบบกลายเป็นคนทำงานรุ่นเก่าในยุคบุกเบิกที่ยังเหลืออยู่ไม่กี่คน

วันนี้ถึงวิกฤตโควิด กลายเป็นว่าต่อให้บริษัทล้ม เราก็ไม่เจ็บตัวหรืออดตาย เพราะเก็บไว้จนพอเหลือ มีที่ทางปลูกต้นไม้ มีลู่ทางทำกิน มีเงินเก็บสะสม ปลูกกล้วยปลูกอ้อย เลี้ยงไก่กินไข่ แต่ก็ไม่เคยลืมว่ามีวันนี้เพราะองค์กร

...มนุษย์เงินเดือน จำเป็นต้องรักองค์กรมั้ย...อยากให้ลองหลับตานึกว่าถ้าเราไม่ใช่มนุษย์เงินเดือน ถ้าเราเป็นเจ้าของกิจการ เราจะรักกิจการของเรามั้ย นั่นแหละครับ...มนุษย์เงินเดือนทุกคนก็เป็นเจ้าของกิจการนั่นแหละครับ เราขายความสามารถของเรา แล้วองค์กรก็เป็นลูกค้าที่ซื้อความสามารถของเรา โดยจ่ายเงินค่าความสามารถของเราเป็นเงินเดือน...มันก็ง่าย ๆ แบบนั้นแหละครับ...