มีนิทานก่อนนอนอยากเล่าให้ฟัง
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆคนหนึ่ง
อาศัยอยุ่กับพ่อแม่ และพี่ชาย ครอบครัวนี้ค่อนข้างมีฐานะดูรวมๆๆก็น่าจะเป้นชีวิตที่ดีมีพร้อมทุกอย่าง แต่ใครจะรู้ว่าชีวิตของเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆๆคนนึงต้องเจอมันจะมากมายขนาดนี้ เด็กผู้หญิงตัวน้อยๆคนนั้นถูกแม่ของเขาทำร้าย ทั้งร่างกายและจิตใจสารพัดตอนนั้นเขามีอายุน้อยมากๆ เขาเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเขาทำผิดอะไร เขาโดนตีด้วยไม้กวาดไม้แขวนเสื้อ ไม้ปัดขนไก่ ก้านมะยม เอาก้อนน้ำแข็งที่มีขนาดใหญ่เส้นผ่าศูนย์กลาง10ซม ปาใส่ศีรษะ อะไรที่แม่ของเขาเห็นตอนนั้นเขาก็โดนมาหมด เด็กผู้หญิงตัวน้อยๆคนนั้นทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดและเสียใจที่แม่ของเขาทำเช่นนั้นกับเขา โดยที่พ่อของเขาก็ไม่ได้ช่วยแต่อย่างใด ซึ่งเรื่องแบบนี้เกิดแทบจะทุกวันเกิดซ้ำไปซ้ำมาเขาไม่เคยคิดโกรธรึเกลียดแม่ของเขาเลย จนเด็กคนนี้อายุ9ปี เธอได้รู้ความจริงจากย่าแท้ๆของเธอว่าแม่ที่เธอเรียกว่าแม่นั้นจริงๆไม่ใช่แม่แท้ๆของเธอแต่เป็นแม่บุญธรรม เธอไม่เชื่อสิ่งที่ย่าเธอพูดเพราะเธอรักแม่คนนี้มาก ย่าของเธอก็พยายามพูดใส่หูเธอทุกวันจนเธอเริ่มแคลงใจแล้วว่าที่ย่าเธอพูดนั้นอาจจะเป็นความจริง มาวันหนึ่งพ่อของเธอโดนตำรวจจับเข้าคุก
แม่ของเธอก็เริ่มออกเที่ยวกลางคืนทุกคืนเด็กน้อยจึงนอนอยู่ที่บ้านคนเดียวทุกคืน ในหนึ่งวันเธอแทบจะไม่ได้พูดหรือเจอกับแม่ของเธอเลย เธอนอนคนเดียวทุกคืน และแล้วแม่ของเธอก็ได้พบรักใหม่กับชายหนุ่มที่อายุห่างกันถึง10ปีแม่ของเขาก็ยังคงเที่ยวกลางคืนทุกวันกว่าจะได้เจอหน้าแม่ก็เย็นพอมืดแม่ก็ออกไปใหม่เป็นแบบนี้ตลอดเวลา3ปี เด็กน้อยคนนี้ต้องนอนคนเดียวทุกคืนไร้พ่อแม่ข้างกาย ต้องนอนเปิดไฟทุกคืนเพราะเขาจะได้ไม่รู้สึกว่าต้องนอนคนเดียวจิตใจของเด็กตัวน้อยๆนอนร้องไห้ซ้ำๆจิตใจบอบช้ำได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมเขาถึงไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ที่โรงเรียนมีงานวันพ่อ วันแม่ คุณครูขอเชิญพ่อ แม่ไปร่วมงานเด็กน้อยคนนี้ ไม่เคยไปร่วมงานเลยแม้ที่วันเดียว(คงเข้าใจนะว่าเพราะอะไร) เมื่อเด็กน้อยอายุ11ปี พ่อของเขาได้รับอิสระภาพแล้ว แม่ของเขาก็ทำการขายบ้านทุกหลัง รวมถึงบ้านพ่อด้วยเช่นกัน และย้ายออกก่อนที่พ่อจะกลับมา และแม่ได้ถามกับเด็กน้อยคนนั้นว่าจะไปอยู่กับแม่ไหม เด็กน้อยคนนั้นตอบอย่างไม่ลังเลใจว่าไป แต่ไม่ได้เป็นอย่างใจหวัง แม่ได้เอาเด็กน้อยมาฝากให้ยายและน้าเลี้ยง ส่วนตัวเขาเองก็ย้ายไปอยู่กับแฟนหนุ่มที่บ้านหลังใหม่อย่างมีความสุข ดูเหมือนทุกอย่างจะแฮปปี้ เด็กน้อยคนนั้นเหมือนได้เกิดใหม่จริงหรือใช่ เขาอาจจะไม่ได้อยู่ทำร้ายร่างกายเหมือนแต่ก่อนแต่ใช่ว่าจะไม่โดนทำร้ายทางจิตใจ ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านของน้าเขาก็เหมือนอยู่คนเดียวไม่ได้ต่างจากบ้านของพ่อเขาก็นอนคนเดียว ไร้ซึ่งคนกอดไร้ซึ่งคนรัก นอนร้องไห้ทุกคืนว่าทำไมแม่ถึงทำกับเขาอย่างนี้ ทำไมไม่เอาเขาไปอยู่ด้วยทำไมต้องทิ้งเขาเขาทำผิดอะไรและทำไมพ่อไม่มารับเขาไปอยู่ด้วย และทำไมแม่แท้ๆๆถึงทิ้งเขาไปในหัวของเด็กคนนั้นมีแต่คำถามมากมาย ว่าทำไม ทั้งๆที่แม่บุญธรรมของเขาใช้ชีวิตกับสามีของเขาอย่างมีความสุขและไม่สนใจใยดีเด็กน้อยคนนั้นเลยน้าของเขามีลูกสาว 2คน เวลาไปไหนมาไหนคนก็ชอบถามน้าว่าลูกหรอ ใช่คำตอบคือไม่ เด็กน้อยคนนี้พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้คนในครอบครัวนี้ยอมรับตนเห็นความสำคัญของตนและอยากที่จะเป็นที่รักเป็นที่ชื่นชม แต่เด็กน้อยคนนั้นก็สู้ลูกสาวทั้ง2ของน้าไม่ได้เลย เด็กน้อยเรียนไม่เก่งแต่เขาก็พยายามตั้งใจเรียน ทำตัวเป็นเด็กดี เพื่อที่จะได้เป็นที่ยอมรับและเป็นที่รักแต่กับไม่ เขาพยายามทำทุกทางเพื่อที่จะให้ตนเก่งว่าลูกของน้าทั้ง2แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่กับไม่ได้ผล ทุกเช้าเด็กน้อยต้องคอยบอกว่าตัวเองว่าสู้ๆนะ จะตั้งใจทำทุกอย่างให้ดีที่สุด จะไม่ร้องไห้อีก จะยิ้มสู้ทุกปัญหาและจะผ่านมันไปให้ได้เหมือนทุกๆวัน เขาต้องเข้มแข็งและไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นทุกคนที่มองมาที่เขาจะต้องไม่รู้ว่าเขาอ่อนแอแต่ใครจะรู้ภายใต้หน้ากากนั้นจะมีแต่รอยคาบน้ำตาและแล้วฝันร้ายของเขาก็เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไงเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เด็กน้อยเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง โทษตัวเองทุกครั้งว่าทำไมพ่อแม่ถึงทิ้ง ทำไมทุกคนถึงไม่รัก ทำไม ทำไม ทำไม เด็กน้อยคนนั้นเริ่มทำร้ายร่างกายตนเอง สารพัดทุกครั้งที่อารมณ์เสียหรือผิดหวัง ก็มักจะเอาอารมณ์มาลงที่ตัวเอง ให้ความเจ็บมันทำให้อารมณ์เย็นลง แล้วสิ่งที่ตามมาคือทุกครั้งที่เด็กน้อยเสียใจ หรือโมโหเวลาโดนน้าหรือยายดุ ก็มักจะทำร้ายตัวเอง และคิดว่าตนนั้นทำผิดสมควรโดนเป็นแบบนี้ทุกครั้งและมานอนร้องไห้ทุกคืนโทษตัวเองที่เป็นแบบนี้สมควรแล้วที่พ่อแม่ทิ้งและที่เกิดขึ้นอีกคือทุกครั้งที่เขาเห็นหน้าแม่บุญธรรมเขากับรู้สึกโกรธที่ทิ้งเขาไปในวันนั้นภาพทุกอย่างที่ผ่านมาภาพที่เขาทำร้ายมันย้อนกลับมาให้เห็นทุกครั้ง มันยิ่งทำให้เด็กน้อยคนนั้นรู้สึกเสียใจและยิ่งทำร้ายตัวเองมากขึ้นมันคือฝันร้ายของเด็กน้อยคนนี้มาตลอดจนตอนนี้เขาเรียนจบปริญญาตรีแล้ว ได้เกียรตินิยม อันดับ2 ซึ่งเป็นสิ่งที่เด็กน้อยคนนั้นพยายามทำเต็มที่ เขาหวังว่านี่จะเป็นสิ่งที่ประสบความสำเร็จที่สุดในชีวิตเขาแล้วและทุกคนจะต้องภูมิใจในตัวเขา ชื่นชมเขาและรักเขาเขากลับมาที่บ้านด้วยความตื่นเต้นและบอกทุกคนว่าเขาเรียนจบแล้วนะได้เกียรตินิยมด้วยทำได้แล้วใช่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างใจหวัง สิ่งที่ทุกคนพูดคือ อือเก่ง ไม่ได้อยากได้เกียรตินิยมอยากได้แบบไม่ต้องจ่ายค่าเทอม เด็กน้อยผิดหวังกับสิ่งที่ได้ยินและคิดว่านี่คงยังดีไม่พอสินะ เพราะลูกน้าได้เกียรตินิยมอันดับ1และไม่ต้องเสียค่าเทอม เด็กน้อยเริ่มที่จะลืมเรื่องราวในอดีตได้บางแล้วแต่วันนึงแม่บุญธรรมมาที่บ้านยายแล้วเด็กน้อยกับพูดจาไม่เข้าหูแม่บุญธรรมเข้าจึงโดนทำร้ายด้วยเครื่องครัวชนิดหนึ่งทุกวันนี้ทุกครั้งที่เห็นหน้าแม่บุญธรรมกับมีความรู้สึกโกรธ ว่าทำไมเขาถึงได้ใจร้ายทำร้ายได้แม้กระทั่งเด็กตัวเล็กๆๆคนนึงได้ลงคอโดยที่ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเขาจะรู้ไหมว่าสิ่งที่เขาทำในวันนั้นมันจะทำให้เด็กคนนึงต้องโตมาใช้ชีวิตที่เหมือนตายทั้งเป็น ไม่มีความสุขไม่รู้ว่ารักของแม่คืออะไร กอดที่อบอุ่นเป็นอย่างไร แต่ทุกคนกับมองว่าเด็กน้อยคนนั้นอกตัญญู หลังจากที่เกิดเรื่องในห้องครัวด้วยความโกรธ หลังจากวันนั้นเด็กน้อยคนนั้นก็เริ่มไม่สนใจไม่โทรหาแม่บุญธรรมอีกเลย เจอหน้าก็ทักคุยบ้างแต่คงไม่ได้สนิทเหมือนแต่ก่อน

คำถามคือ จะผิดไหมที่เขาไม่สามารถมองหน้าแม่บุญธรรมได้อย่างสนิทใจ ว่าสิ่งที่เขาทำที่ผ่านมามันทำร้ายเด็กน้อยคนนึงอย่างเลือดเย็น ทำให้เด็กน้อยคนนั้นต้องทุกข์ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจจนกว่าที่เด็กคนนึงจะเข้มแข็งได้ต้องผ่านอะไรมาบ้างเจออะไรมาบ้าง