ตอนเด็กโดนกระทำทั้งร่างกายและจิตใจ เลี้ยงมาแบบไม่ใส่ใจ โดยผู้ปกครองบุญธรรม ตอนประถมเล่นกับเพื่อนไม่มารอหน้าร.ร. ก็เอาเป๊ปซี่ถุงราดหัวต่อหน้าเพื่อน ตื่นสายเพราะเด็กนอนเยอะอยู่แล้ว ก็จับเปิดกระโปรงตอนเดินมาโรงเรียน ตอนเด็กเรารู้ว่าเราอาย เราร้องไห้และเอามือปิดกระโปรงตลอดทาง โดนญาติที่บ้านดูถูกว่าไม่มีโคตรเหง้าเหล่ากอ เพราะตอนแม่กับสะใภ้ทะเลาะกัน ลูกของสะใภ้มาด่าแม่เรา เราเลยไม่ยอมเลยด่ากลับ และพอเขาพูดว่าไม่มีโคตรเหง้าเหล่ากอถึงได้รู้ว่าเราไม่ใช่ลูกแม่ แต่เขาไม่ห้ามลูกของเขาที่เป็นหลานแท้ๆของแม่ แต่กับเราพูดแบบไม่ใยดี เราเลยไม่ชอบน้าสะใภ้ตั้งแต่นั้นมา ตอนนี้อายุ 24 แล้วมานึกย้อนว่า เด็กตัวแค่นั้นทำไมโดนกระทำได้ขนาดนี้ ตอนนี้แม่บุญธรรมก็ล้มตอนผ่าตัดเราดูแลเขาตลอด ด้วยความที่เราไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ แม่ผ่าตัดลืมตาเห็นเราคนแรก ทั้งที่เราเดินทางมาไกล หลังจากวันนั้นเขาก็พูดดี ทำดีใส่เรา เพราะแค่ตอนแก่เขาหวังให้เราช่วยดูแล  แต่อิสระในชีวิตยังไม่มีนะคะ ห้ามกลับบ้านดึก ให้ช่วยงานที่บ้าน เราควรจะออกมาอิสระหรือควรแคร์แม่บุญธรรมดี เราควรจะปฏิบัติแบบไหนดี เหมือนบุญคุณค้ำคอ แต่พอถึงตอนนี้ก็อยากจะหนีไปให้พ้นๆ เราดีเกินไป และสิ่งที่ได้รับจากครอบครัวนี้ก็เกินไปเหมือนกัน