ตั้งแต่ผมเกิดมาจนตอนนี้16-17ปีละผมไม่เคยเห็นความสุขที่แท้จริงเลย
มีเรื่องเครียดก็ปรึกษาใครไม่ได้(ในครอบครัว)
  ผมต้องท้าวความไปก่อนคือในครอบครัวคือผมไม่ค่อยสนิทกับใครเลย..แต่จะมียายของผมที่เรามองเขาเป็นเหมือนแม่..เราพูดคุยกับเขาตลอดเวลาเลย พอเขาเสียไปเราคิดถึงเขามาก เราร้องไห้ทุกวันในช่วงนั้นมันเป็นเวลาที่ผมแบบเหมือนเสียแม่ผมไป
...หลังจากวันนั้นเป็นต้นไปชีวิตผมก็ไม่มีความสุขเลย
จนคิดถึงขั้นอยากฆ่าตัวตายแต่เรารู้ทำไปก็ไม่เกิดผลดีอะไรขึ้นหรอก...แต่เข้าใจความรู้สึกมั้ยที่แบบโดนพ่อแม่ว่าพูดไม่ให้กำลังใจตลอดเวลา...
#เดี๋ยวผมมาต่อตอนนี้ผมแบบไม่ไหวแล้ว