สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ🙏
อยากจะมาขอคำปรึกษาหรือกำลังใจเล็กๆน้อยๆก็ได้ค่ะ😢
พอดีว่าคุณยายเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้ายแล้วค่ะ อายุ 74 ปี วันที่10/5 นี้แกจะอายุครบ 75 แล้วค่ะ นน.38ได้ค่ะแกผอมมากๆเลยค่ะ แต่แกเตี้ยนะคะ วันแรกที่ได้เข้าโรงพยาบาลเลยนะคะคือวันที่ 15 เมษายนค่ะ แกมีอาการหายใจไม่ออกและมีเสมหะมากค่ะ(เอาออกมาจากคอไม่ได้เลย)เลยตัดสินใจไปหาหมอที่โรงพยาบาลได้เข้าไปที่ห้องฉุกเฉินค่ะเพราะด้วยตอนนั้นมันช่วงวันสงกรานต์ด้วยค่ะการทำงานก็จะล่าช้าพอสมควรเลยค่ะ รอตั้งแต่21:00-4:00 เกือบจะตีห้าแล้วค่ะถึงจะได้ไปแอดมินที่ห้องรวมพิเศษค่ะ
ขอพูดถึงเรื่องการรักษาเลยนะคะ ช่วงแรกๆยายแกก็ดีค่ะทำอะไรเองได้ทุกอย่างและพาคุณยายไปให้เอกซเรย์🩻ค่ะ พบว่ามีก้อนเนื้ออยู่ที่ปอดค่ะเกิดจากการสูบบุหรี่จัดค่ะ ยายแกสูบตั้งแต่อายุ20-58ค่ะและหยุดสูบเพราะต้องมาเลี้ยงดูหลานค่ะ(เราเอง)ซึ่งหยุดมาได้เกือบจะ20ปีเลยค่ะ แต่การหยุดสูบครั้งนั้นไม่ได้ทำให้มันดีขึ้นเลยค่ะเพราะมันสะสมไปมากแล้ว ค่ะก็ตามนั้นมีก้อนเนื้ออยู่แต่ ณ ตอนนั้นคุณหมอยังสรุปไม่ได้ค่ะว่าเป็นแค่ก้อนเนื้อร้ายหรือเป็นมะเร็ง เลยรอเข้าอุโมงค์ค่ะเพื่อดูให้แน่ชัด แต่ระหว่างที่รอเข้าอุโมงค์ยายแกเกิดอาหารมีเสมหะที่คอเยอะมากจนต้องดูดเสมหะออก แต่ดูดออกมาไม่ได้เลยค่ะมันอยู่ลึกเกินไปมากๆ ลืมบอกเลยค่ะว่าเราไปเฝ้ายายแกได้แค่คนเดียวนะคะคนอื่นมาเยี่ยมไม่ได้เลยค่ะเพราะช่วงโควิด😢 ต่อค่ะจนคุณหมอต้องให้แกใส่ท่อช่วยหายใจค่ะเพราะตอนนี้ค่าออกซิเจนต่ำมากๆๆๆๆเลยค่ะ เลยต้องรีบช่วยกันใส่ท่อช่วยหายใจลงไปในคอค่ะ ระหว่างที่ใส่คุณหมอก็มาบอกว่าก้อนเนื้อที่พบเจอคือมันใหญ่มากค่ะ7-8ซม. และก้อนน้ันมันไปทับหลอดลมกับหลอดอาหารแล้วค่ะเลยทำให้ยายแกหายใจลำบากมากๆ+นำเสมหะออกไม่ไม่ได้เพราะหลอดลมมันตีบมากค่ะตอนนั้นเราก็เครียดและสงสารแกมากค่ะคงทรมานมากๆเลย และภายในวันนั้นยายแกต้องย้ายไปอยู่ห้องรวมสามัญค่ะ ซึ่งเราต้องกลับบ้านนอนเฝ้ายายไม่ได้แล้วค่ะ พอวันรุ่งขึ้นหมอก็มาแจ้งค่ะว่ายายแกเป็นมะเร็งปอดและถุงลมโป่งพองและคิดว่าเป็นระยะสุดท้ายแล้วค่ะ😭 คุณหมอก็ให้เราตัดสินใจว่าจะให้การรักษาไหม จะเจาะคอหรือไม่เจาะค่ะ เพราะการที่จะไปเอาชิ้นเนื้อนี้มันยากและเสี่ยงมากๆค่ะเพราะทำเสร็จแล้วเหมือนกับว่าจะได้เจาะคอเลยค่ะ เรากับแม่เครียดมากๆค่ะเพราะไม่อยากให้แกทรมานไปมากกว่านี้แล้ว แต่เราก็ยอมสู้เต็มที่ค่ะทำยังไงก็ได้ให้แกกลับมาอยู่ที่บ้านได้ แต่ที่จะบอกคือหมอทำงานค่อนค้างช้ามากๆเลยค่ะ ช้าจนเราใจจะขาดค่ะเพราะตอนนี้ผ่านมา2-3อาทิตย์แล้วค่ะคุณหมอยังไม่เริ่มรักษายายแกเลยค่ะ เหมือนปล่อยให้มันผ่านไป ปล่อยจน ณ ตอนนี้ยายติดเชื้อที่กระแสเลือดแล้ว คือโรคนี้สิ่งที่ดีที่สุดคือกำลังใจและความสู้ของคนไข้ใช่ไหมคะ แต่ช่วงโควิดค่ะ งดเยี่ยมคนไข้งดทุกอย่างที่จะถึงตัวคนไข้ค่ะซึ่งเรากับครอบครัวไม่ได้พูดคุยกับยายแกตั้งแต่วันนั้นเลยค่ะ! กำลังใจยายคือไม่มีเลยค่ะ แกเขียนจดหมายมาให้ทางครอบครัวอ่าน พยาบาลก็ไม่แจ้งค่ะไม่บอกอะไรเลยมีครั้งนึงที่ขอพยาบาลได้ว่าขอสักนิดนึงให้ได้เห็นแก เขาก็โอเคค่ะ แม่เลยได้เห็นจนหมายฉบับนั้นค่ะแม่เราโกรธพยาบาลมากค่ะที่ไม่บอกมาเลยว่าแกเขียนจดหมายหา อยากเจอแกให้กำลังใจแกก็ไม่ได้เลยค่ะ ตอนนี้ยายไม่มีกำลังใจเลยค่ะสงสารแกมากๆเลยค่ะ คิดถึงแกมากอยากเจออยากคุยด้วยถึงยายจะพูดไม่ได้ก็ขอให้กำลังใจแกก็ดีแต่มันทำแบบนั้นไม่ได้เลยค่ะ มันแย่มากๆ ทุกวันนี้หมอก็ให้ยาเพื่อไปสู้กับเชื้อในกระแสเลือดค่ะ ซึ่งยาแรงมากกกบวกกับให้ยานอนหลับด้วยค่ะเพราะยายแกไม่พักผ่อนเลยคงเครียดด้วยค่ะ ตอนนี้ยายเหมือนคนเหม่อลอย เมายาเลยค่ะแบบไม่รู้สึกตัวสภาพยายตอนนี้คือแย่มากๆค่ะเราทำใจดูแกตรงนั้นไม่ได้เลย😭😭 แต่เราก็ภาวนาค่ะให้มีสิ่งดีๆเกิดขึ้น วันศุกร์นี้จะเริ่มฉายแสงแล้วค่ะ(กว่าจะเริ่มนะ) ทุกคนในครอบครัวก็ภาวนาให้ก้อนเนื้อมันยุบลงจนสามารถถอดท่อช่วยหายใจได้ละแกจะดีขึ้นมากๆเลยค่ะ
อยากจะขอคำปรึกษาว่าจะให้กำลังใจยายยังไงดีเราเขียนจดหมายไปให้ยายแกอ่านแล้วนะคะแต่ไม่รู้ว่าแกจะมีแรงหรือไม่มีอาการเมายาที่หมอให้ไปเมื่อไหร่ ตอนนี้ครอบครัวทุกข์ใจมากค่ะ สงสารแกมากๆเลย อยากให้กำลังใจแกแต่ยากมากค่ะเพราะโควิด🦠
**ยายทานอาหารทางสายยางที่ผ่านจมูกไปกระเพราะอาหารนะคะ พูดไม่ได้ เกินไม่ได้ค่ะ แกใส่ท่อช่วยหายใจมาสักพักแล้วค่ะ สงสารแกมาก**
***เราอาจจะอธิบายไม่รู้เรื่องหรือกระจ่างมากนะคะต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย แต่เราถ่ายทอดออกมาจากความรู้สึกที่แย่มากๆจริงๆค่ะ***
ขอคำปรึกษามะเร็งปอดระยะสุดท้าย
อยากจะมาขอคำปรึกษาหรือกำลังใจเล็กๆน้อยๆก็ได้ค่ะ😢
พอดีว่าคุณยายเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้ายแล้วค่ะ อายุ 74 ปี วันที่10/5 นี้แกจะอายุครบ 75 แล้วค่ะ นน.38ได้ค่ะแกผอมมากๆเลยค่ะ แต่แกเตี้ยนะคะ วันแรกที่ได้เข้าโรงพยาบาลเลยนะคะคือวันที่ 15 เมษายนค่ะ แกมีอาการหายใจไม่ออกและมีเสมหะมากค่ะ(เอาออกมาจากคอไม่ได้เลย)เลยตัดสินใจไปหาหมอที่โรงพยาบาลได้เข้าไปที่ห้องฉุกเฉินค่ะเพราะด้วยตอนนั้นมันช่วงวันสงกรานต์ด้วยค่ะการทำงานก็จะล่าช้าพอสมควรเลยค่ะ รอตั้งแต่21:00-4:00 เกือบจะตีห้าแล้วค่ะถึงจะได้ไปแอดมินที่ห้องรวมพิเศษค่ะ
ขอพูดถึงเรื่องการรักษาเลยนะคะ ช่วงแรกๆยายแกก็ดีค่ะทำอะไรเองได้ทุกอย่างและพาคุณยายไปให้เอกซเรย์🩻ค่ะ พบว่ามีก้อนเนื้ออยู่ที่ปอดค่ะเกิดจากการสูบบุหรี่จัดค่ะ ยายแกสูบตั้งแต่อายุ20-58ค่ะและหยุดสูบเพราะต้องมาเลี้ยงดูหลานค่ะ(เราเอง)ซึ่งหยุดมาได้เกือบจะ20ปีเลยค่ะ แต่การหยุดสูบครั้งนั้นไม่ได้ทำให้มันดีขึ้นเลยค่ะเพราะมันสะสมไปมากแล้ว ค่ะก็ตามนั้นมีก้อนเนื้ออยู่แต่ ณ ตอนนั้นคุณหมอยังสรุปไม่ได้ค่ะว่าเป็นแค่ก้อนเนื้อร้ายหรือเป็นมะเร็ง เลยรอเข้าอุโมงค์ค่ะเพื่อดูให้แน่ชัด แต่ระหว่างที่รอเข้าอุโมงค์ยายแกเกิดอาหารมีเสมหะที่คอเยอะมากจนต้องดูดเสมหะออก แต่ดูดออกมาไม่ได้เลยค่ะมันอยู่ลึกเกินไปมากๆ ลืมบอกเลยค่ะว่าเราไปเฝ้ายายแกได้แค่คนเดียวนะคะคนอื่นมาเยี่ยมไม่ได้เลยค่ะเพราะช่วงโควิด😢 ต่อค่ะจนคุณหมอต้องให้แกใส่ท่อช่วยหายใจค่ะเพราะตอนนี้ค่าออกซิเจนต่ำมากๆๆๆๆเลยค่ะ เลยต้องรีบช่วยกันใส่ท่อช่วยหายใจลงไปในคอค่ะ ระหว่างที่ใส่คุณหมอก็มาบอกว่าก้อนเนื้อที่พบเจอคือมันใหญ่มากค่ะ7-8ซม. และก้อนน้ันมันไปทับหลอดลมกับหลอดอาหารแล้วค่ะเลยทำให้ยายแกหายใจลำบากมากๆ+นำเสมหะออกไม่ไม่ได้เพราะหลอดลมมันตีบมากค่ะตอนนั้นเราก็เครียดและสงสารแกมากค่ะคงทรมานมากๆเลย และภายในวันนั้นยายแกต้องย้ายไปอยู่ห้องรวมสามัญค่ะ ซึ่งเราต้องกลับบ้านนอนเฝ้ายายไม่ได้แล้วค่ะ พอวันรุ่งขึ้นหมอก็มาแจ้งค่ะว่ายายแกเป็นมะเร็งปอดและถุงลมโป่งพองและคิดว่าเป็นระยะสุดท้ายแล้วค่ะ😭 คุณหมอก็ให้เราตัดสินใจว่าจะให้การรักษาไหม จะเจาะคอหรือไม่เจาะค่ะ เพราะการที่จะไปเอาชิ้นเนื้อนี้มันยากและเสี่ยงมากๆค่ะเพราะทำเสร็จแล้วเหมือนกับว่าจะได้เจาะคอเลยค่ะ เรากับแม่เครียดมากๆค่ะเพราะไม่อยากให้แกทรมานไปมากกว่านี้แล้ว แต่เราก็ยอมสู้เต็มที่ค่ะทำยังไงก็ได้ให้แกกลับมาอยู่ที่บ้านได้ แต่ที่จะบอกคือหมอทำงานค่อนค้างช้ามากๆเลยค่ะ ช้าจนเราใจจะขาดค่ะเพราะตอนนี้ผ่านมา2-3อาทิตย์แล้วค่ะคุณหมอยังไม่เริ่มรักษายายแกเลยค่ะ เหมือนปล่อยให้มันผ่านไป ปล่อยจน ณ ตอนนี้ยายติดเชื้อที่กระแสเลือดแล้ว คือโรคนี้สิ่งที่ดีที่สุดคือกำลังใจและความสู้ของคนไข้ใช่ไหมคะ แต่ช่วงโควิดค่ะ งดเยี่ยมคนไข้งดทุกอย่างที่จะถึงตัวคนไข้ค่ะซึ่งเรากับครอบครัวไม่ได้พูดคุยกับยายแกตั้งแต่วันนั้นเลยค่ะ! กำลังใจยายคือไม่มีเลยค่ะ แกเขียนจดหมายมาให้ทางครอบครัวอ่าน พยาบาลก็ไม่แจ้งค่ะไม่บอกอะไรเลยมีครั้งนึงที่ขอพยาบาลได้ว่าขอสักนิดนึงให้ได้เห็นแก เขาก็โอเคค่ะ แม่เลยได้เห็นจนหมายฉบับนั้นค่ะแม่เราโกรธพยาบาลมากค่ะที่ไม่บอกมาเลยว่าแกเขียนจดหมายหา อยากเจอแกให้กำลังใจแกก็ไม่ได้เลยค่ะ ตอนนี้ยายไม่มีกำลังใจเลยค่ะสงสารแกมากๆเลยค่ะ คิดถึงแกมากอยากเจออยากคุยด้วยถึงยายจะพูดไม่ได้ก็ขอให้กำลังใจแกก็ดีแต่มันทำแบบนั้นไม่ได้เลยค่ะ มันแย่มากๆ ทุกวันนี้หมอก็ให้ยาเพื่อไปสู้กับเชื้อในกระแสเลือดค่ะ ซึ่งยาแรงมากกกบวกกับให้ยานอนหลับด้วยค่ะเพราะยายแกไม่พักผ่อนเลยคงเครียดด้วยค่ะ ตอนนี้ยายเหมือนคนเหม่อลอย เมายาเลยค่ะแบบไม่รู้สึกตัวสภาพยายตอนนี้คือแย่มากๆค่ะเราทำใจดูแกตรงนั้นไม่ได้เลย😭😭 แต่เราก็ภาวนาค่ะให้มีสิ่งดีๆเกิดขึ้น วันศุกร์นี้จะเริ่มฉายแสงแล้วค่ะ(กว่าจะเริ่มนะ) ทุกคนในครอบครัวก็ภาวนาให้ก้อนเนื้อมันยุบลงจนสามารถถอดท่อช่วยหายใจได้ละแกจะดีขึ้นมากๆเลยค่ะ
อยากจะขอคำปรึกษาว่าจะให้กำลังใจยายยังไงดีเราเขียนจดหมายไปให้ยายแกอ่านแล้วนะคะแต่ไม่รู้ว่าแกจะมีแรงหรือไม่มีอาการเมายาที่หมอให้ไปเมื่อไหร่ ตอนนี้ครอบครัวทุกข์ใจมากค่ะ สงสารแกมากๆเลย อยากให้กำลังใจแกแต่ยากมากค่ะเพราะโควิด🦠
**ยายทานอาหารทางสายยางที่ผ่านจมูกไปกระเพราะอาหารนะคะ พูดไม่ได้ เกินไม่ได้ค่ะ แกใส่ท่อช่วยหายใจมาสักพักแล้วค่ะ สงสารแกมาก**
***เราอาจจะอธิบายไม่รู้เรื่องหรือกระจ่างมากนะคะต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย แต่เราถ่ายทอดออกมาจากความรู้สึกที่แย่มากๆจริงๆค่ะ***