กระทู้นี้ขอพลีชีพตัวเอง ปกติแล้วผมจะไม่บอกใครว่าตัวเองไม่ปกติ หรือ เป็นออทิสติก แต่ครั้งนี้ผมเองมองว่าอยากจะแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวที่อยู่กับโรคนี้มากว่า 31 ปี ที่ผมยอมรับในตนเอง และฟันฝ่ากับอาการไม่ปกติต่างๆ เรียนรู้กับมัน ปรับมันไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นคนปกติในที่สุด สามารถอยู่ร่วมกับสังคมได้ คนอื่นไม่รู้ว่าผมเป็น
.
ปัจจุบันถึงอาการจะดีขึ้น ไม่ต้องไปหาหมอจิตแพทย์ ไม่ต้องทานยา สามารถพึ่งพาตนเองได้ แต่ก็ไม่ได้หายสนิท ก็ยังมีอาการความเป็นออทิสติกหลงเหลืออยู่บ้าง เช่น ยังเป็นคนที่ทำอะไรช้า พูดช้า พูดเสียงเนิบๆ(จากที่คนอื่นบอกมา แต่ก็จะค่อยๆปรับไปเรื่อยๆ เหมือนกับเวลาจะพูดอะไร มันต้องคิดไปด้วย บางทีคิดไม่ทันก็พูดติดๆขัดๆได้) ยังแยกแยะไม่ออกว่าใครพูดจริง พูดเล่น แหย่เล่น ส่วนตัวจะมองว่าคนๆนั้นพูดดูจริงจังหมด(ตอนนี้พอแยกออกได้บ้าง แต่ยังไม่ถึงกับ 100%) ยังมีปัญหาในเรื่องของการแยกแยะอารมณ์ การพูดของคนอื่นๆอยู่บ้าง ซึ่งบางทีผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันหรอกว่า ใครพูดเหน็บแนม พูดประชด พูดแซะ พูดกระแนะกระแหน๋ มันเป็นอย่างไร ผมมองว่าทุกคนพูดดูปกติหมด ตรงนี้พี่ๆที่ทำงานเค้าจะรู้ว่า ใครพูดเป็นอย่างไร ซึ่งผมก็ได้เรียนรู้อารมณ์ตรงนี้ไปด้วย พอแยกแยะ พอเข้าใจบ้าง แต่ก็ไม่ทั้งหมด พี่ที่ทำงานเค้าจะชอบบอกผมว่า ผมเป็นคนมองโลกในแง่ดีนะ ไม่ซีเรียส ไม่เครียดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ ถ้าเค้าทำได้แบบนี้ก็ดี (ถึงจะพอแยกแยะออกบ้าง แต่ส่วนตัวมองว่ามันก็เป็นของมันอย่างนี้ ไม่อยากซีเรียสไปกับมัน)
.
เรื่องของบุคลิก จากที่เวลาใครเรียกแล้วไม่ขานรับ เวลาพูดกับใครแล้วไม่มองหน้า ก็เริ่มขานรับมากขึ้น เริ่มมองหน้า สบตาเวลาพูดกับใครได้มากขึ้น จนภายนอกเหมือนคนปกติทั่วๆไป
.
เรื่องของอารมณ์ ยอมรับว่าแต่ก่อนเป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิด ขี้โวยวาย อะไรนิดหน่อยก็โวยวายตลอด ไม่ได้ดั่งใจก็โวยหวาย และก็โวยวายหนักมาก ปาข้าวของ ทำลายข้าวของ แต่โชคดีของผมที่มีแม่ที่เข้าใจในอารมณ์ของผม มีแม่ที่ใจเย็น คอยเลี้ยงดู คอยสอน ว่างๆก็เปิด CD ธรรมะให้ฟังอยู่ตลอดเวลา วันหยุดก็พาไปวัดบ้าง วันพระก็พาไปสวดมนต์ ก็เริ่มเป็นคนที่สนใจในธรรมะมากขึ้น จนตอนหลังๆด้วยความที่อยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับจิตวิญญาณมากขึ้น จึงไปศึกษาศาสตร์ของ NLP (โปรแกรมจิตใต้สำนึก) กฎแรงดึงดูด พลังจักรวาล จึงนำศาสตร์เหล่านี้ประยุกต์ใช้กับตัวเอง เริ่มเรียนรู้ที่จะตามรู้ตามดูอารมณ์ของตนเอง รู้ว่าโกรธ รู้ว่าหงุดหงิด อยากจะพุ่งมันออกไป ก็ดึงสติกลับมา แล้วพิจารณาถึงอารมณ์นั้นออกไปว่า ถ้าเราพุ่งมันออกไปใส่คนอื่นแล้ว สิ่งที่จะกระทบออกมาจะส่งผลอย่างไรบ้าง ทั้งต่อผู้อื่น และตนเอง เรียนรู้ที่จะทำแบบนี้ไปบ่อยๆ เรียนรู้การเอาใจเขาใส่ใจเรา พอทำไปแบบนี้บ่อยๆก็เริ่มที่จะใจเย็นลง เปิดใจรับฟังความเห็นต่างมากขึ้น ใช้เหตุผล ความรัก และความเข้าใจเป็นตัวตั้งมากขึ้น จนเป็นคนที่นิ่ง และใจเย็นในที่สุด
.
และทั้งนี้ ผมเชื่อว่า ผมจะไม่สามารถมาถึงจุดๆนี้ได้ ถ้าไม่มีแม่ที่ยอมรับในตัวผม และศรัทธาในตนเองว่า "ลูกของฉันจะต้องหายเป็นปกติ พึ่งพาตนเองได้ ไม่เป็นภาระให้กับใคร" แม่ผมก็เลยพาไปหาหมอจิตแพทย์เด็กพิเศษ พาไปบำบัดรักษาตามที่ต่างๆ จนอาการเริ่มดีขึ้น ซึ่งผมจะบอกว่า ผมเกิดในยุค 90 ซึ่งเป็นยุคที่ข้อมูลข่าวสารต่างๆยังไม่แพร่หลาย การหาข้อมูลในส่วนนี้ล้วนมีข้อจำกัด แม่ผมเห็นผมผิดปกติ เลยพาไปหาหมอ หมอบอกว่าเป็นออทิสติก ด้วยความที่แม่ผมอยากรู้ว่าออทิสติกคืออะไร แม่ผมเลยไปที่หอสมุดแห่งชาติ หาหนังสือและข้อมูลต่างๆที่เกี่ยวกับอาการนี้ พออ่านไปก็ตกใจ ก็พาผมไปหมอจิตแพทย์เด็กพิเศษที่จุฬา หมอเค้าพูดให้แม่ผมเข้าใจอะไรไม่ได้มากว่าโรคนี้จะส่งผลต่ออนาคตอย่างไร ก็เลยแนะนำให้หาหนังเรื่อง Rain Man มาดูเพื่อให้เข้าใจถึงชีวิตของคนที่เป็นโรคนี้ผ่านทางหนังได้ดีขึ้น พอแม่ดูแม่ก็ตกใจ และพยายามพาไปหาหมอจิตแพทย์ รวมถึงไปบำบัดตามที่ต่างๆ จนอาการดีขึ้น และพึ่งพาตนเองได้ในที่สุด
.
ตรงนี้ คุณแม่ หรือใคร ที่มีลูกเป็นออทิสติก ก่อนอื่นคุณต้องเชื่อและศรัทธาต่อตนเองก่อนว่า ลูกจะต้องหายดี จะพึ่งพาตนเองได้ ไม่เป็นภาระให้กับใครในอนาคต พอศรัทธาในตนเองแล้ว ก็ขอให้เข้าใจในตัวเค้าให้มากขึ้น(ตรงนี้ผมแนะนำอะไรไม่ได้มาก ให้หมอแนะนำจะดีที่สุด) และบำบัดรักษาไปตามอาการเรื่อยๆ จนดีขึ้นในที่สุด คุณถือว่าโชคดีแล้วที่คุณอยู่ในยุคดิจิตอล เปิดมือถือมาก็หาข้อมูล หาสถานที่ๆพาไปบำบัดรักษาได้เลย ไม่เหมือนแม่ผมที่ต้องไปหอสมุดแห่งชาติ ต้องไปดูตามโรงพยาบาลต่างๆว่า ที่ไหนมีหมอจิตเวชด้านนี้บ้าง ต้องเดินทางไปร้านขายวีดีโอ เพื่อไปซื้อหนังเรื่องนี้มาดู ซึ่งร้านขายวีดีโอหลายๆร้านไม่มีแล้ว เพราะหนังเรื่องนี้มันเก่ามากแล้ว แต่โชคดีที่เจอร้านนึงที่วางขายอยู่ม้วนสุดท้าย ก็เลยได้มาในที่สุด(ต่างจากสมัยนี้ที่หาใน Google แล้วจะมีเว็บให้เข้าไปดูได้เลย) ผมอยากจะบอกว่า เมื่อเค้าโตขึ้น เมื่อเค้ากลับมาเป็นปกติ ช่วยเหลือตนเองได้ เค้าจะเป็นคนที่รักคุณที่สุด จะอยู่ดูแล และไม่ทิ้งคุณไปไหน บางทีมากกว่าคนปกติเสียอีก
.
หลายๆคนมักจะมองว่า คนที่เป็นออทิสติกนั้นจะมีแต่ปัญหา หรือ ข้อเสีย เป็นส่วนใหญ่ แต่ผมจะบอกว่า เด็กออทิสติกนั้นก็มีข้อดีเช่นกัน เวลาที่เค้าสนใจสิ่งใด หรือมุ่งมั่นที่จะทำสิ่งใดก็ตาม เค้าจะมีความพยายามที่สูงกว่าคนปกติทั่วๆไป ไม่ว่าจะเป็นการวาดรูป เล่นดนตรี กีฬา หรืออะไรก็ตามที่เค้าสนใจ หรืออย่างผมเองที่เวลาสนใจสิ่งใด ผมจะสามารถจดจำสิ่งนั้นได้เพียงในระยะเวลาสั้นๆ และจดจำได้นาน หรือ งานประจำที่ผมทำ ทั้งข้อมูล สเปคมือถือ หูฟัง นาฬิกา กล้องวรจรปิด แพคเกจโปรโมชั่นต่างๆ ผมจะจดจำรายละเอียดเหล่านี้ได้อย่างรวดเร็วและทั้งหมดภายในระยะเวลาสั้นๆ จนหลายๆคนบอกว่าผมความจำดี จดจำอะไรได้รวดเร็ว และมีข้อมูลที่แน่นปึ๊ก
.
สุดท้ายผมเองก็อยากบอกว่า ผมไม่เคยรู้สึกน้อยใจ ที่ว่าทำไมคนอื่นถึงเกิดมาปกติ แต่ตัวเองเกิดมาไม่ปกติ ไม่เคยคิดว่าทำไมพระเจ้าต้องลงโทษ แต่กลับรู้สึกภูมิใจในตนเองที่ว่า เราสามารถยืนหยัด และฟันฝ่ามาได้ ยอมรับมัน ขอบคุณมัน และอยู่ร่วมกับมัน สามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับสังคมอย่างปกติได้ ไม่มีใครรู้ว่าเราผิดปกติแต่อย่างใด ถึงจะไม่หายก็ตาม
.
ขอบคุณทุกๆคนนะครับ ที่เข้ามาอ่านจนจบ เป็นกำลังใจให้กับทุกๆคนที่กำลังทุกข์ใจ และท้อใจอยู่นะครับ ไม่ว่าคุณจะปกติ หรือไม่ปกติเหมือนผมก็ตาม