สัตว์ต้องเวียนว่ายเพราะไม่เห็นอริยสัจ

ภิกษุทั้งหลาย ! 
เปรียบเหมือนท่อนไม้อันบุคคลซัดขึ้นไปสู่อากาศ
 บางคราวตกเอาโคนลง บางคราวตกเอาตอนกลางลง
 บางคราวตกเอาปลายลง, 
ข้อนี้ฉันใด ; 
ภิกษุทั้งหลาย ! 
สัตว์ที่มีอวิชชาเป็นเครื่องกั้น 
มีตัณหาเป็นเครื่องผูกแล่นไปอยู่ท่องเที่ยวไปอยู่ในสังสารวัฏ 
ก็ทำนองเดียวกัน 
บางคราวแล่นไปจากโลกนี้สู่โลกอื่น
 บางคราวแล่นจากโลกอื่นสู่โลกนี้. 
ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า ?
ภิกษุทั้งหลาย !
 ข้อนั้น เพราะความที่เขาเป็นผู้ไม่เห็นซึ่งอริยสัจทั้งสี่. 
อริยสัจสี่อย่างไรเล่า ? 
สี่อย่างคือ อริยสัจคือทุกข์ 
อริยสัจคือเหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์อริยสัจ
 คือความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ 
อริยสัจคือทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์
ภิกษุทั้งหลาย ! 
เพราะเหตุนั้น ในเรื่องนี้
 เธอพึงประกอบโยคกรรมอันเป็นเครื่องกระทำให้รู้ว่า
 “ทุกข์ เป็นอย่างนี้, 
เหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์ เป็นอย่างนี้,
ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ เป็นอย่างนี้,
 ทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ เป็นอย่างนี้” ดังนี้