จิตเวียนว่ายในสังสารวัฏฏ์ ไปตามวิบากกรรม
ไปภพภูมิ ที่จิตนั้นได้ทำกรรมเอาไว้
จิตเป็นผู้ทำกรรม โดยใช้ร่างกายนี้ 
เป็นกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม
ไม่ใช่วิญญาณเป็นผู้กระทำ
วิญญาณแค่ไปรับรู้กรรมที่จิตใช้ให้ร่างกายกระทำ
ฉนั้น จิตเกิดเป็นกุศลจิต อกุศลจิต
จึงเกิดเวทนา ตัณหา อุปาทาน
ต้องไปเวียนว่ายตามภพภูมิ ที่เป็นกุศล อกุศล
วิญญาณไปเวียนว่ายไม่ได้
เพราะว่าวิญญาณต้องมีเหตุปัจจัยคือ
วิญญาณต้องตั้งที่ รูป และ เวทนา สัญญา สังขาร ที่เป็นเจตสิค
คือมีรูป และนามเป็นเหตุปัจจัย
จิตไปเวียนว่ายได้เพราะ จิตมีเจตสิค ร่วมเกิดดับที่จิต
เมื่อจิตเข้าไปสู่ครรภ์ คือรูป และ เมื่อเกิดรูปทารก
ก็เกิดเวทนา สัญญา สังขารคือเจตสิค ขึ้นมา
เมื่อมีรูป เวทนา สัญญา สังขาร ครบ ก็เกิดปฏิสนธิวิญญาณขึ้นมา
วิญญาณจะตามเหตุปัจจัยมา
เมื่อเหตุปัจจัยคือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร มีครบ
เหตุปัจจัยมีครบได้ก็ต่อเมื่อจิตได้
เข้าไปสู่ครรภ์มารดาจนเกิดเป็นตัวทารก