ทางนี้มีน้องสาวที่อยู่คนละจังหวัดกันค่ะ เราโตมากับพ่อแม่ ส่วนน้องโตมากับตายาย (ด้วยเหตุผลในครอบครัวเลยโดนแยกกันเลี้ยงค่ะ) แต่พักหลังมานี้ตอนน้องเริ่มเรียนม.2 น้องเริ่มเครียดหนัก ร้องไห้ เริ่มเฟดตัวจากคนรอบข้าง ทำร้ายตัวเอง พูดถึงเรื่องที่อยากจะตายด้วย เราเครียดมากๆ อยากน้องไปพบจิตแพทย์มากๆค่ะ เวลาคุณแม่ไปหาก็จะทะเลาะกันกับแม่บ่อยๆ แล้วสองคนก็จะไม่คุยกัน พอกลับมาบ้านแม่ก็จะให้เรากับพ่อโทรไปคุย เรียกว่าคะยั้นคะยอเลยก็ได้ เพื่อนเราที่มีประสบการณ์เรื่องนี้กับคนในครอบครัวก็บอกเหมือนกันว่าควรพาไปหาหมอก่อนน้องสุขภาพน้องจะแย่กว่านี้ เอาจริงๆอย่างน้อยมีประวัติรักษาและหายแล้ว ยังดีกว่าน้องมีอาการในที่ทำงานแล้วคนรอบข้างไม่เข้าใจ หรือเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ คุณพ่อเองก็เห็นด้วยเหมือนกัน แต่คุณแม่เค้าบอกประมาณว่า "เออน่า น้องไม่เป็นอะไรหรอก น้องไม่เอาใครแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว น้องแค่เครียดแหละ เด็กวัยนี้ ปกติ" แต่เรารู้สึกไม่โอเคสุดๆเลยค่ะ เราเป็นห่วงน้องมากๆแล้วก็โกรธมากๆ ไม่เข้าใจเลยว่าแม่คิดอะไรอยู่ จะคุยกี่รอบเค้าก็บ่ายเบี่ยงอยู่แบบนี้ทุกรอบเลย ก่อนหน้านี้แม่ก็ปล่อยให้พ่อเราป่วยโดยไม่พาไปหาหมอมาเกือบปีจนเจอว่าพ่อเป็นเบาหวาน กับอีกครั้งที่พ่อเราต้องทำงานดับไฟป่า หลังจากนั้นพ่อก็ป่วยหนักมากๆจนต้องนอนพักอยู่ในบ้าน แต่แม่เราก็บอกว่า "มัวแต่นอนอยู่ในบ้าน ไม่เห็นออกมาช่วยงาน" ใช้พ่อเราทำงานตลอดจนพ่อเราต้องลงไปหาหมอเองแล้วตรวจเจอวัณโรคเพราะสูดควันไฟเข้าไปเยอะ หรือไม่อาจจะได้รับเชื้อมาก่อน พอร่างกายทรุดก็เลยกำเริบขึ้นมาค่ะ เราไม่อยากให้เคสของน้องเป็นเหมือนเคสของพ่อ ล่าสุดที่คุยเมื่อกี้เค้าบอกว่า "แม่ประเมินแล้ว เค้าแค่ตามเพื่อนเฉยๆแหละ เพื่อนที่นั่นดูแรงๆอยู่ด้วย" เราไม่อยากเห็นน้องเป็นแบบพ่อจริงๆค่ะ ตอนนี้พยายามฮีลน้องเท่าที่ตัวเองทำได้จริงๆ ไม่รู้ว่าควรจะต้องทำยังไงเรื่องนี้ดี ขอคำแนะนำด้วยนะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้จริงๆอยากถามแม่ว่า ต้องรอให้น้องฆ่าตัวตายแม่ถึงจะรู้หรอ อยู่มากๆค่ะ 
ปล.คุณแม่น่าจะกังวลเรื่องประวัติการรักษาด้วยค่ะ เหมือนไม่อยากให้น้องมีประวัติการรักษาโรคซึมเศร้า