เรื่องของเรื่องคือ วันนี้เราอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เช้าก่อนไปทำงานแล้ว เรามีความเครียดสะสมหลายเรื่อง พอเครียดแล้วก็เก็บกดไว้คนเดียว และหนึ่งในเรื่องที่เราเครียด (จริงๆเรียกว่าไม่ชอบน่าจะเหมาะกว่า) เป็นเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนร่วมงาน มีพนักงานใหม่เป็นผู้ชาย เป็นรุ่นน้อง ทำงานกับเรา เขามีพฤติกรรมบางอย่างที่เราไม่ชอบ คือเป็นคนชอบพูดจาทะลึ่งและปากดี แล้วในห้องทำงานก็มีพนักงานผู้หญิงที่ชอบพูดจาทะลึ่งเหมือนกัน ซึ่งเราก็ไม่ชอบผู้หญิงที่พูดด้วย (เดี๋ยวจะหาว่าเราลำเอียง) และเอาจริงคือผู้หญิงเป็นฝ่ายเริ่มพูดทะลึ่งกับผู้ชายก่อน ประมาณว่าเห็นผู้ชายหน้าตาดีไม่ได้ จะต้องหยอก แล้วรุ่นน้องผู้ชายก็พูดทะลึ่งตอบกลับไป สุดท้ายก็ทะลึ่งหยอกใส่กันไปมาอย่างกับผัวเมียจนถึงทุกวันนี้ (แต่ต่างคนต่างมีแฟนแล้ว) กลายเป็นว่าเราต้องมาฟังคำพูดทะลึ่งหมาหยอกไก่ทุกวัน ซึ่งเราไม่ชอบเลย เราเป็นคนสงวนท่าที ไม่พูดทะลึ่ง และไม่ชอบฟังด้วย ถึงแม้จะเข้าใจทุกคำก็ตาม และถึงแม้น้องผู้ชายจะไม่ได้พูดทะลึ่งใส่เราก็ตาม (กับเราเขาจะเรียบร้อย ไม่กล้าหรอก) แต่เรานั่งทำงานอยู่ใกล้เขา เวลาที่เขาพูดทะลึ่งกับผู้หญิงคนอื่น ก็จะพูดข้ามหัวเราไป พูดกันเสียงดังลั่นห้อง เราได้แต่พยายามนิ่ง เงียบ กลั้นอารมณ์โกรธ และหัวหน้าก็ไม่ว่าอะไรเลย (ทำให้เราแอบเจ็บใจ นี่มันที่ทำงานนะเหวย) เราเอือมระอากับเรื่องนี้ บวกกับความเครียดสะสมเรื่องอื่นๆ วันนี้เราจึงเผลอเหวี่ยงใส่น้องผู้ชาย เพราะเราสั่งงานเขา แล้วเขาทำช้าไม่ได้ดั่งใจเรา (เขาก็ไม่ได้ผิดซะทีเดียว มีคนอื่นมาสั่งงานเขาคั่นกลางเรา เขาก็เลยทำงานให้อีกคนก่อนโดยที่ไม่รู้ว่างานที่เราสั่งไปก็ต้องรีบทำเหมือนกัน) เราไม่ได้เหวี่ยงแรง แต่พูดกับเขาเสียงดังกว่าปกติและมีอารมณ์นิดๆว่ารีบทำงานให้เราก่อน เราจะส่งวันนี้แล้วนะ เขาก็ตอบแค่ ครับๆ แล้วก็รีบทำงานที่เราสั่ง แต่เราได้ยินเสียงเขาถอนหายใจหลายครั้ง และเวลาเขาถามอะไรเรา เราก็ไม่ค่อยอยากตอบ (ถามคำตอบคำ) ตอนหัวหน้าเรียกเราไปคุยไปถามงาน เราก็ต้องพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ โดยรวมแล้ววันนี้เราแทบไม่พูดไม่จากับใคร นั่งทำงานเงียบๆ แต่อารมณ์นี่พร้อมจะฟาดกับทุกคน ก็เลยเงียบดีกว่า แต่ตอนอยู่เงียบๆ บางครั้งก็รู้สึกอยากร้องไห้ด้วย (ความรู้สึกแบบว่า ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องพบเจออะไรแบบนี้) เรารู้สึกไม่ดีเลยที่เหวี่ยงพนักงานรุ่นน้อง (ปกติก็ไม่เป็นหรอก) ถ้าเราไม่เหวี่ยง เราก็เป็นรุ่นพี่ที่ดีคนหนึ่งเลย เราคิดว่าตัวเองไม่ได้ผิดที่มีความเครียด และก็ไม่ผิดที่เกลียดการพูดจาทะลึ่ง ตอนนี้เราพยายามคิดว่าจะทำยังไงให้พรุ่งนี้ไม่รู้สึกเหวี่ยงเหมือนวันนี้ ถ้าพรุ่งนี้เราได้ยินคำพูดทะลึ่งอีก อารมณ์เราก็อาจดิ่งอีก แต่จะพยายามนิ่งให้มากกว่าเหวี่ยงละกัน และถ้าเมื่อไหร่หัวหน้าให้โอกาสได้เราพูดถึงความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนร่วมงาน เราก็ค่อยลองพูดเรื่องนี้ไปบ้าง เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น

*** ล่าสุดเราเพิ่งเห็นว่าพันทิปมีการนำไปลงเฟสบุ๊ค (ไม่เข้าใจว่าทำไมเพิ่งจะลง เรื่องผ่านมาตั้งหลายวันแล้ว) ถึงว่าทำไมมีคนมาตอบเยอะขึ้นๆ อยากบอกว่าตอนนี้เรื่องจบไปแล้ว ช่วงนั้นเราเมนส์มาด้วย และก็อาจยังไม่ชินกับการเจออะไรแบบนั้น อาจหงุดหงิดนอยด์ง่ายไปบ้าง (เราบอกแบบนี้ อ่านแล้วจะคิดว่าเป็นข้ออ้างอีกหรือเปล่า สุดแล้วแต่ใจจะคิดเลยค่ะ) ตอนนี้ทั้งเรา รุ่นน้อง และเพื่อนร่วมงาน ยังทำงานร่วมกันได้ดีอยู่ ขอบคุณในความหวังดีของทุกท่านค่ะ ***