จำได้วันนั้น เรานั่งกินข้าวอยู่ร้านอาหารริมแม่น้ำ ตามองไปอีกฝั่งของแม่น้ำ ทิวทัศน์สะอาดตา มองแล้วสบายใจ เราก็เลยพูดขึ้นว่า นั่งตรงนี้ทิวทัศน์สวยดี ฝั่งโน้นไม่รก สะอาดตา และพี่ที่นั่งทานข้าวด้วยกันก็พูดขึ้นว่า ฝั่งโน้น เขาเป็นสิ่งแวดล้อมที่ดี แล้วเราล่ะ เป็นสิ่งแวดล้อมที่ดีหรือยัง เรามองไปรอบๆ ฝั่งของเรา ริมตลิ่งเต็มไปด้วยบ้านเรือน ร้านอาหาร ถ้าเรานั่งฝั่งโน้น คงไม่มีอะไรที่อยากจะมอง ไม่มีอะไรที่สวยงาม

คำพูดนั้น ณ ขณะนั้นอาจหมายถึง วิว ทิวทัศน์ แต่เวลาที่เราใช้ชีวิต เราก็มักจะนึกถึงมันขึ้นมา เวลาที่เรา อารมณ์เสีย เวลาที่เราเหวี่ยง เราจะนึกถึงคำพูดนี้ทุกครั้ง

คนเราอยากจะพบเจอ อยากจะอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดี แต่ถ้ามองกลับกัน ตัวเราเอง ได้ทำตัวเป็นสิ่งแวดล้อมที่ดีของใครหรือยัง บางครั้งเราคิดเข้าข้างตัวเอง ใช่เราอาจจะถูก ใช่เราอาจจะฉลาด คิดแก้ไขปัญหายากๆ ที่คนอื่นทำไม่ได้ แต่แน่ใจหรือเปล่าว่า คนอื่นๆอยากจะอยู่ใกล้ๆเรา เขาอยู่เพราะหน้าที่ หรือว่าเพราะจำเป็นต้องทำงานเลี้ยงปากเลี้ยงท้องถึงยอมทน

เราบอกเลย เคยทำให้ลูกน้องลาออกมาหลายคนแล้ว  นิสัยเหวี่ยง วีน ไม่ยอมใคร ใครจะทน  แต่ทุกครั้งที่เราเผลอเป็นแบบนั้น เราจะรู้สึกผิดตลอด มีคนบอกว่า ถ้าเขาเก่ง ฉลาดขนาดนั้น คงไม่มาเป็นลูกน้องของเราหรอก ก็คงใช่

สำหรับวันนี้ เราไม่ได้บอกว่าตัวเองดีที่สุด แต่เรามาถึงจุดที่เรา ยอมปล่อย และยอมมองคนอื่น พยายามเข้าใจเขาให้มากขึ้น แม้บางคนบอกมีลูกน้อง หรือว่ามีภาระกันแน่

เราอยากเป็นสิ่งแวดล้อมที่ดีให้คนรอบข้างค่ะ บางครั้งเราเครียดๆ เราขึ้นรถเมลล์ เจอกระเป๋าพูดจาดี ยิ้มแย้ม เราก็จะอารมณ์ดี บางครั้งเราไปซื้อของ ได้ของแถมมา เราก็จะมีความสุข

ไม่เพียงแต่เราคนเดียว เราอยากจะชวนเพื่อนๆ ว่า เรามาเป็นสิ่งแวดล้อมที่ดีของคนอื่นกันเถอะ แค่รอยยิ้ม แค่น้ำใจเล็กๆ อาจช่วยชีวิตๆหนึ่งไว้ก็ได้นะคะ