ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแรงแบบนั้นนะ แต่มันหลุดปาก พลั้งปากพูดออกไป อารมณ์ สถานการณ์ตอนนั้นมันพาไป ซึ่งเราคนพูดเอง ยังรู้สึกผิด รู้สึกเจ็บ รู้สึกเสียใจ ไม่น่าจะพูดไปแบบนั้น แล้วคนที่ฟังจะรู้สึกเจ็บกว่าขนาดไ

คือจะชอบพูดก่อนคิดตลอดเลย บางที่ก็พาดพิงบ้างเปรียบเทียบบ้าง ชอบให้ตัวเองถูกเสมอ พอพูดไปแล้วก็มานึกออกที่หลังว่าที่พูดออกไปนี่แย่จริงๆ เครียดจีงกลัวคนอื่นจะรู้สึกแย่อะค่ะ ว่าจะไม่พูดแบบนี้แล้ว แต่มันก็

คือตอนนั้นเราเผลอพิมพ์สิ่งที่ไม่ควรพิมพ์ให้เพื่อนเราคะและพอเราปรึกษาเพื่อนอีกคนก็บอกว่าเรานะก็เทาะกันในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องทุกที่เลยคะคือเราชอบเพื่อนคนคะแล้วพอเพื่อนคนนั้นมีคนคุยเราก็เราก็ไปพูดให้เค

ตอนนั้นประมาณป.3หรือ4 เป็นช่วงวัยที่เราได้รับคำหยาบมาจากที่โรงเรียนเพราะที่บ้านแม่จะไม่พูดคำหยาบให้ได้ยินบ่อยๆแต่เมื่อไปโรงเรียนจะได้ยินบ่อยมาก จนจำติดมา พอเราทะเลาะกับแม่เราก็จะหนีไปห้องเพื่อสงบสติตั

เรื่องของเรื่องคือ วันนี้เราอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เช้าก่อนไปทำงานแล้ว เรามีความเครียดสะสมหลายเรื่อง พอเครียดแล้วก็เก็บกดไว้คนเดียว และหนึ่งในเรื่องที่เราเครียด (จริงๆเรียกว่าไม่ชอบน่าจะเหมาะกว่า) เป็นเรื่