"หากเลือกเกิดได้ ก็ไม่ได้อยากเป็นกะเทย ให้คนรอบข้างหรือใครมาดูถูก
ถึงจะผ่านมาได้ แต่บาดแผลในใจใช่จะหาย
ผิดด้วยหรอที่เกิดเป็นกะเทย
ผิดอย่างไรถึงได้รังเกียจฉันเป็นหนักหนา "

สวัสดีครับ ผมขอตั้งกระทู้นี้ระบายความในใจก็แล้วกัน
        ชีวิตผมนี่ค่อนข้างเก็บครส. ต่างๆในชีวิตเยอะมากเลย จะมาระบาย ให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น***โดยส่วนตัวเราเป็นกะเทยแต่ไม่ออกสาว แต่โชคดีที่เปิดเผยตัวตนแต่เด็กๆ ฮ่าๆ***
       ตั้งแต่อนุบาล-ป.6 ก็เป็นตัวเองได้แบบมีความสุข
       แต่พอมาเรียนม.1 ปมที่อยู่ในใจของเราของเราทุกวันนี้เริ่มจากจุดนี้แหละ ชีวิตนี้เราไม่อยากเจอเพื่อนมัธยมเลย  +เลยเคยคิดฆ่าตัวตาย2ครั้งด้วย(ขออวด555)
      พอเรามาเรียนทีนี่ เราเจอเพื่อนผู้ชายบูลลี่ เช่น
       .เขาว่าพ่อเราว่า เล่นของ(พ่อให้เช่าพระ ของย้อนมาเข้าเราจนเราเป็นกะเทย เราร้องไห้ฟ้องแม่เลยนะ ทำไมต้องว่าพ่อว่าเราอะไรแบบนั้น จนแม่ไปบอกอาจารย์ เขาก็หาเราขี้ฟ้อง แต่ก็จริงของมัน5555

     แถมโชคไม่ดีมั้งที่เราเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนในชั้นเรียน เพราะเป็นคนเงียบ และ
     1.อยู่กับผู้หญิงก็ไม่ได้เพราะเขามองว่าเราเป็นผช เพราะไม่ออกสาว(เพื่อนผญบอกกับตรงๆ จนเราไปอยู่กลุ่มผช.)
      2. อยู่กับผู้ชาย เขาก็มองว่าเราเป็นตุ๊ด ก็กลัวเรา (นึกแล้วอยากด่า กลัว อะไร!!)
    
         เราใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ อยู่คนเดียวจนถึงตอน.ม.2 เราอยู่คนเดียว เราคิดเรื่องต่างๆ มองคัตเตอร์เเล้วอยากกรีดเเขน ช่วงเวลานั้นไม่ได้วางแผนจะตาย มันไม่ได้มีสัญญาณอะไรเลย เราอยากทำ เราเหนื่อยกับการชีวิต เราไม่มีความสุขที่ได้ไปเรียนหรือมีชีวิตเลย แต่เรากลัวเราเลยไม่ได้ทำ
       พอมาถึงอีกครั้ง ม.2เหมือนกัน เรานั่งอยู่ริมหน้าต่างชั้น2 เราอยู่คนเดียว เรามองหน้าต่าง เราตั้งใจจะโดดจากหน้าต่างชั้น2 (ขอบคุณในความโง่จริงๆคิดได้ไงตอนนั้นโดนจากชั้น2ตาย ฮ่าๆ)
       เราโดดลงไปแต่สัญญาณมั้งทำให้เราเกาะขอบหน้าต่างแน่นมาก แต่สุดท้ายก็ร่วงไม่ได้เป็นอะไร วินาทีนั้นเราร้องไห้เรานึกถึงแม่ และเราสัญญากับตัวเองว่าจะไม่คิดฆ่าตัวตายอีก

     ชีวิตของเราก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีคนในครอบครัวรู้ทุกสิ่งที่เราเจอ เราเก็บเอาไว้ทุกอย่าง
     แม้เวลาผ่านไป เราไม่เคยทำอะไรให้ใคร เราก็ไม่เข้าใจทำไมเขาเกลียดเรานักหนา**เฉพาะผู้ชาย เพียงเราเป็นกะเทยหรอ
     จะจบม.3 เข้าข่ายลูกเสือ มีนอนเต้นท์เขาบอกกับเรา อย่าใกล้กุมาก เดี๋ยวกูเตะ คำพูดนี้คือเหมือนเราเป็นอะไรสักอย่าง เเต่รอบนี้เราไม่ร้องไห้นะ ชินจริงๆกับอะไรแบบนี้
      
       ถึงเราเจอที่โรงเรียนหนักมาก แต่คนในครอบครัวเราเขาก็ไม่ยอมรับในสิ่งที่เราเป็นจริงๆ คำพูดที่เราจำแม่นๆนี่ที่ทำให้เรารู้ว่าเออถึงเขาจะทำเป็นโอเค แต่จริงๆเขาไม่โอเคคือ
1.
ตา :  กะเทยส่วนใหญ่จะตายยังไงล่ะ ก็เป็นเอดส์ตาย
เรา : ห้ะ อะไรวะ ให้พรหลานหรอ 555

2.
ยาย : นัทจะมีเมียเมื่อไหร่
เรา  : หนูว่าหนูโอเพ่นนานละนะ ยังหวังอีก
หรอ

3.
ญาติ : มีอะไรทางตูด ขยะแขยง (อันนี้เขาดูข่าว)
เรา   : ...............หนูจะล้างหลายๆรอบนะ

จบ ขอตัดจบละกัน  ง่วงแล้ว ขี้เกียจพิมพ์แล้วหมดไฟ