มนุษย์เรานั้นไม่สามารหยุดยั้งกาลเวลา
เมื่อกาลเวลาผ่านพ้นย่อมหมายถึงการเจริญเติบโต ที่เกิดขึ้นตาม

จากวัยเด็กก็ต้องก้าวสู่วัยรุ่น และเติบโตเป็นผู้ใหญ่ต่อไป 

เรื่องราวของ 2 เด็กหนุ่มวัยย่างเข้า 15 
เคน และป๊อบ อดีตสามนักล่าแห่งทุ่งหมาแหงน 

เมื่อ 3 ปีก่อน เขาทั้งคู่ได้สูญเสียเพื่อนรัก 
โหน่ง ในคืนวันฝนพรำ คืนที่พวกเขาออกล่า 

แต่สุดท้าย พวกเค้าก็ต้องกลายเป็นเหยื่อเสียเอง 
ครั้งนี้ ความมุทะลุ ซุกซน
จะพาให้พวกเขาต้องพบเจอกับเรื่องสยองแบบไหน
มาติดตามกันนะครับ

กว่า 3 ปีมาแล้วหลังจากเหตุการณ์คืนวิปโยค 
คืนนั้น ที่พวกเขาทั้ง 3 คน ตั้งใจออกล่าเหยื่อกันเช่นทุกครั้ง 

แต่แล้ว ด้วยความที่พวกเขาคึกคะนอง
มองคำเตือนเป็นเรื่องไร้สาระ 
พวกเขาจึงต้องพบกับเรื่องสยองขวัญ 
จนในที่สุดก็นำไปสู่การสูญเสียเพื่อนรัก 

“ป๊อบ ลงมาหาแม่ข้างล่างหน่อยมีเรื่องจะคุยด้วย” 
เสียงเรียกของแม่ดังมากระแทกโสตประสาท 

เสียงนั้นมันพังทลายห้วงความคิดของป๊อบลงทันที
ป๊อบวางมือจากหนังสือที่เปิดค้างไว้แต่ไม่ได้อ่าน 
เดินลงไปพบผู้เป็นมารดาข้างล่างอย่างรีบร้อน 
เพราะถ้าขืนมัวลีลา แม่ของเขาจะแปลงร่างเป็นนางยักขินีทันที 

“มีเรื่องอะไรอ่ะแม่ ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่เลย” 
ป๊อบเอ่ยถามผู้เป็นแม่ พลางเดินไปเปิดตู้เย็น 
หยิบน้ำขึ้นมาดื่มแก้กระหาย 
อากาศวันนี้ร้อนอบอ้าวจนตัวแทบละลาย
ร้อนจนเด็กซนแบบเขาไม่อยากออกจากบ้าน 

“อีกไม่กี่วันก็ปิดเทอมแล้ว เอ็งไปบวชเณรซะไม่ต้องอยู่บ้านอยู่ไปก็เอาแต่เที่ยวเล่น”  

ได้ยินแม่กล่าวดังนั้น ป๊อบถึงกับสำลักน้ำ
ให้นักฆ่านักล่าเช่นเขาไปเป็นเณรเนี่ยนะ
ทำไมแม่มีความคิดที่ฝืนธรรมชาติแบบนี้ได้หนอ 

“ฮึ ไม่เอาอ่ะ เป็นเณรจะไปหาดำปลาก็ไม่ได้ 
ยิงนกก็ไม่ได้ ไม่มีประโยชน์”
ป๊อบปฏิเสธผู้เป็นแม่ออกไปพยายามหาข้ออ้างเต็มที่ 

“รึเอ็งจะไปอยู่กับลุงอำนวย เลือกเอา” 
ผู้เป็นแม่ยื่นข้อเสนอมาให้อีก 1 ตัวเลือก 
แต่เป็นตัวเลือกที่น่าอนาจพอๆกัน 

ลุงอำนาย พี่ชายของแม่ที่เป็นทหารบกปลดเกษียณ แกย้ายไปอยู่อุตรดิตถ์ตามครอบครัว 

ตัวลุงเองไม่เท่าไหร่แต่ป้าพรเมียแกนี่สิ
เวลาแม่โมโหว่าน่ากลัวแล้ว แต่ป้าพรนี่เอาแม่คูณ 10 ยังไม่ถึงครึ่ง 

“โห่…แม่ แต่ละทางเลือกนี่ ฆ่าผมทั้งเป็นเลย 
ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วเหรอ” 

ป๊อบโอดครวญออกมา
ส่งสายตาวิงวอนให้ผู้เป็นแม่เห็นใจ
แต่ก็ต้องถูกสายตาเย็นชาที่มีพลานุภาพทำลายล้างขวัญและกำลังใจส่งตอบกลับมา
เป็นการบอกนัยๆว่า 
ไม่มีทางเลือกอื่นอย่างแน่แท้ 

บ่ายวันนั้นป๊อบขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจคันใหม่เอี่ยม 
มุ่งหน้าไปหาเคนเพื่อนรักนักล่า 
หนึ่งในอดีแก๊งสามช่าท้าลมฝน 
กะว่าจะปรึกษาหาทางออกเรื่องที่แม่จะให้บวชช่วงปิดเทอม 
แต่เมื่อไปถึง ความหวังของป๊อบก็พังทลายลงเหมือนเขื่อนแตก เมื่อได้ยินเคนเอ่ยขึ้น 

“ไอ้ป๊อบ แม่กูจะให้บวชช่วงปิดเทอมว่ะ ทำไงดีวะ
มืงมีความคิดดีๆมั๊ย” 
เคนรัวคำถามเป็นชุด ป๊อบที่บัดนี้ได้แต่ยืนหน้าเอ๋อ เอ่ยขึ้นเสียงอ่อย 

“ความคิดดีที่สุดของกู ก็คือจะมาปรึกษามืงเรื่องนี้แหละ” 

เมื่อสิ้นสุดคำพูดของป๊อบ ทั้งคู่ยืนมองหน้ากันอย่างทอดอาลัยในชีวิต 
จบกันชีวิตสุดหรรษาช่วงปิดเทอม 
ความฝันที่จะวิ่งไล่ยิงกิ้งก่า ดำปลา หากบหาหอยของทั้งคู่ ถูกแม่บังเกิดเกล้ากระชากออกไปอย่างไม่แยแส

มันเหมือนเป็นการพรากเอาความสุขในชีวิตของทั้งคู่ไป แล้วผลักไสไล่ส่งให้เข้าไปอยู่ในคุกที่มืดสนิท ไร้แสงสว่างจากเดือนและตะวัน 

วัดที่ทั้งคู่ต้องเข้าไปอยู่ เป็นวัดแห่งเดียวของหมู่บ้าน ด้านหลังวัดเป็นป่าช้าเก่า 
แต่ที่ติดกับป่าช้านั่นแหละ คือสถานที่แห่งความทรงจำอันโหดร้ายของทั้งคู่ 
นาตาแกละ ผีผู้ปลิดชีพโหน่งเพื่อนรักอย่างโหดร้าย 

“มืงว่าไอ้โหน่งมันจะยังอยู่มั๊ยวะ แล้วถ้ายังอยู่ 
มันจะมาเยี่ยมเรามั๊ยวะ” 

ป๊อบเมื่อได้ยินเคนถามดังนั้น ก็ตบกบาลเพื่อนไป 1 ที 

“นี่แน่ะ!! ไอ้เคน ไอ้ปากพาซวย จะถามหามันทำพระแสงด้ามติ้วอะไร”

 

ป๊อบทอดสายไปทางท้ายหมู่บ้าน 
เห็นประตูวัดอยู่ลิบๆ ถึงโหน่งกับพวกเขาจะรักไคร่สนิทสนมกันปานใด แต่เมื่ออีกฝ่ายเป็นผี
ที่เฮี้ยนขนาดตายปุ๊บหลอกปั๊บ 
ให้เป็นเพื่อนรักแค่ไหนก็ไม่อยากเจอ