คนเราเมื่อถึงคราวตายวายชีวา
สิ่งที่เหลือทิ้งไว้ให้คนข้างหลังคือร่างที่รอเวลาเน่าเปื่อยย่อยสลาย และอีกสิ่งหนึ่งคือเรื่องราวที่เราเคยกระทำเอาไว้ยามมีชีวิต
หากเป็นเรื่องดีย่อมมีคนเล่าขานสรรเสริญ แต่หากสิ่งที่ทำนั้นมีแต่เรื่องที่ทำให้ผู้อื่นเดือนเนื้อร้อนใจ สิ่งที่เขาเหล่านั้นจะพูดจะกลายเป็นคำสาปแช่ง สบายใจที่เราสิ้นลม ดั่งคำกล่าวที่ว่า
"อยู่ให้มีคนรักไคร่ จากไปให้มีคนคิดถึง"
ครั้งนี้ สองทะโมนแห่งทุ่งหมาแหงน
จะพาทุกท่านไปพบกับเรื่องราวแบบไหนและจะน่ากลัวพอที่จะกระตุกขวัญได้หรือไม่
เชิญมาอ่านกันครับ
"อุตรดิตถ์ค่า...อุตรดิตถ์" เสียงพนักงานต้อนรับบนรถทัวร์โดยสาร ตะโกนบอกเสีงดังจนสองหนุ่มที่กำลังหลับสนิทน้ำลายยืดหัวพิงกันอยู่สะดุ้งโหยง
เคนและป๊อบสองหนุ่มหน้ามลที่ถูกบุพการี ส่งตัวโดยตรงจากทุ่งหมาแหงนสู่ดินแดนแห่งตำนานเมืองแม่ม่าย
พากันกุรีกุจอก้าวลงจากรถ เดินไปรับกระเป๋าเดินทางใบเขื่องจากมือพนักงานสาว หุ่นเธอเพรียวบางแต่กำลังเหลือล้น สามารถลากทั้งสิ่งของหรือกระเป๋าใบใหญ่ออกจากใต้ท้องรถได้อย่างคล่องแคล่ว ในขณะที่ผู้ชายอกสามศอกยังต้องกัดกรามแน่นเพื่อออกแรง
"ลุงมืงจะมารับตอนไหนวะ"
เคนเอ่ยถามพลางมองหาที่นั่ง ป๊อบเหลียวซ้ายแลขวามองหาบุคคลต้องประสงค์ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น
"มาแล้วนั่นไง"
ป๊อบชี้มือไปทางชายวัยกลางคนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ เคนมองตามที่เพื่อนชี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นญาติกันกับป๊อบแน่นอน เพราะถ้าจับเอาแม่ของป๊อบตัดผมสั้นจนหัวเกรียนใส่พุงเข้าไปนี่ฝาแฝดชัดๆ
ทั้งคู่เดินลากกระเป๋าไปที่ชายผู้นั้น พอถึงก็ยกมือไหว้ทำความเคารพตามมารยาท เมื่อทักทายไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกันพอสมควร ทั้งหมดก็พากันขึ้นรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านของชายวัยกลางคนผู้นั้น บ้านของลุงอำนวย
ระหว่างทาง ลุงอำนวยพาเด็กทั้งสองแวะร้านอาหารตามสั่งเพื่อหาอะไรรองท้อง
"ตอนนี้กินข้าวข้างนอกไปก่อน ป้าเอ็งยุ่งเรื่องงานศพไม่มีเวลาทำกับข้าว ป้าผมเอาเหมือนเดิมนะ"
ลุงอำนวยพูดกับทั้งสองแล้วหันไปสั่งกับป้าเจ้าของร้านเสียงดัง แสดงให้เห็นว่าแกมากินที่นี่เป็นประจำจนเจ้าของร้านไม่จำเป็นต้องมารับออเดอร์ เด็กทั้งสองซึ่งยังกินอะไรไม่ลงเนื่องจากอาการเมารถ จึงขอเป็นน้ำอัดลมคนละขวด
"เออๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวหิวก็ค่อยไปกินที่วัด คืนนี้พวกเรานอนวัดกัน ต้องอยู่เฝ้าศพ"
ทันทีที่ได้ยินผู้เป็นลุงเอ่ยจบ ทั้งคู่สะดุ้งโหยงมองหน้ากันเลิกลั่ก นี่สรุปหนีผีจากที่วัดมานอนวัดกระนั้นหรือ หากทำได้จะแปลงเป็นขอมดำดินมุดกลับบ้านเสียเดี๋ยวนี้เลย
"อ้าว เป็นอะไรไปหน้าซีดเชียวกลัวผีเรอะ
ผีเผอมีที่ไหนกันนี่มันยุคไหนแล้ว งมงายแต่เด็ก"
ลุงอำนวยหัวเราะเยาะในความหวาดผวาที่แสดงออกทางสีหน้าของเด็กทั้งคู่ ป๊อบได้แต่นึกในใจ
"ลุงก็พูดได้สิ ยังไม่เคยเจอไอ้โหน่งแอนด์เดอะแก๊งไง เสต็ปการหลอกนี่อย่างเซียนขอบอก"
หลังจากเสร็จธุระทางโภชนาเรียบร้อย ทั้งหมดก็มุ่งหน้าสู่จุดหมาย
วัดที่พวกเขาต้องใช้หลับนอนคืนนี้
วัดที่พวกเขาต้องนอนเฝ้าศพ
ที่วัดเวลานี้มีคนพลุกพล่านไม่น่ากลัว แสงแดดยามบ่ายทำลายความวังเวงที่ควรจะมีจนหมดสิ้น ลุงและหลานพากันเดินไปที่ครัวหลังศาลาไว้ศพเพื่อพบป้าพร
เมื่อเห็นหน้าหลานชาย ป้าพรวางมือจากงานครัวที่ทำเดินตรงดิ่งมาหาป๊อบ
เคนตกใจทำอะไรไม่ถูก เพราะจากที่ฟัง
ป๊อบเล่า ป้าพรแกเป็นคนที่ดุเอามากๆ เคยฟาดป๊อบด้วยก้านมะยมจนน่องแตกเป็นริ้ว
แต่เคนต้องแปลกใจเพราะเมื่อมาถึง
ป้าพรแกคว้าเอาตัวทั้งป๊อบและตนเข้าไปสวมกอดราวกับผู้เป็นมารดาปลอบใจบุตร
"ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูก แม่เอ็งเล่าให้ป้าฟังหมดแล้วว่าเจออะไรกันมาบ้าง ลุงเอ็งนี่ก็เหลือเกิน รู้ว่าหลานเพิ่งเจอยังจะพามาวัดอีก"
ป้าพรพูดพร้อมส่งสายตาตำหนิไปทางลุงอำนวย
"ไม่เป็นไรครับป้า ผมอยู่ช่วยงานป้าที่นี่แหละครับ"
ป๊อบเอ่ยตอบ ผู้เป็นป้าสะไภ้เมื่อได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างมีเมตตา
วันนั้นตั้งแต่บ่ายจรดค่ำ สองหนุ่มช่วยงานผู้เป็นป้าอย่างขมีขมัน ทั้งเสิร์ฟน้ำให้แขกที่มาร่วมงาน เก็บกวาดเศษขยะ
เสิร์ฟอาหารหลังจากพระสวดอภิธรรมเสร็จสิ้น กว่าจะได้อาบน้ำอาบท่าก็เกือบ 4 ทุ่มเข้าไปแล้ว เมื่อจัดการธุระต่างๆเรียบร้อย ลุงอำนวยก็พาเด็กหนุ่มทั้งสอง ปูที่นอนบริเวณหน้าโลงศพ
"ฮ่า...คืนนี้นอนเฝ้าศพนอนเฝ้าศพ"
แกถอนหายใจพลางพึมพัมกับตนเองเป็นทำนอง
ป๊อปหันไปมองรูปถ่ายหน้าโลง เห็นเป็นรูปเด็กสาววัยรุ่น น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับตน เพราะรูปนั้นใส่ชุดนักเรียน
"ใครอ่ะลุง เหมือนยังวัยรุ่นอยู่เลย"
ป๊อบเอ่ยถามผู้เป็นลุงที่ขณะนี้กำลังปัดที่หลับที่นอน
"อ้อ..ไอ้หนิง ลูกสาวนังเพียรน้องของป้าเอ็งน่ะแหละ เห็นว่าน้อยใจพ่อแม่ไม่ให้มีแฟน เลยหนีไปกินยาฆ่าตัวตายที่บ้านร้างในสวนผลไม้โน่น เค้าตามไปเจอเพราะมันส่งข้อความหาแฟนมัน ว่าจะฆ่าตัวตาย แต่ก็ช่วยไว้ไม่ทัน ตายในบ้านนั่นแหละ" ลุงอำนวยตอบ
"มืงว่าจะเฮี้ยนมั๊ยวะ" เคนกระซิบถาม
ป๊อบหันไปชี้หน้าเพื่อนแล้วเอ่ย
"ไอ้เคน ไอ้ปากเปราะ จะพูดอะไรผ่านสมองมั่งสิวะ คราวที่แล้วเพราะมืงถามหา ไอ้โหน่งเลยจัดเต็มให้ ตบปากตามอายุเดี๋ยวนี้!!"
พรรณาภาษาผีกับ "ตรัยโศก" เรื่องเฝ้าศพ
สิ่งที่เหลือทิ้งไว้ให้คนข้างหลังคือร่างที่รอเวลาเน่าเปื่อยย่อยสลาย และอีกสิ่งหนึ่งคือเรื่องราวที่เราเคยกระทำเอาไว้ยามมีชีวิต
หากเป็นเรื่องดีย่อมมีคนเล่าขานสรรเสริญ แต่หากสิ่งที่ทำนั้นมีแต่เรื่องที่ทำให้ผู้อื่นเดือนเนื้อร้อนใจ สิ่งที่เขาเหล่านั้นจะพูดจะกลายเป็นคำสาปแช่ง สบายใจที่เราสิ้นลม ดั่งคำกล่าวที่ว่า
"อยู่ให้มีคนรักไคร่ จากไปให้มีคนคิดถึง"
ครั้งนี้ สองทะโมนแห่งทุ่งหมาแหงน
จะพาทุกท่านไปพบกับเรื่องราวแบบไหนและจะน่ากลัวพอที่จะกระตุกขวัญได้หรือไม่
เชิญมาอ่านกันครับ
"อุตรดิตถ์ค่า...อุตรดิตถ์" เสียงพนักงานต้อนรับบนรถทัวร์โดยสาร ตะโกนบอกเสีงดังจนสองหนุ่มที่กำลังหลับสนิทน้ำลายยืดหัวพิงกันอยู่สะดุ้งโหยง
เคนและป๊อบสองหนุ่มหน้ามลที่ถูกบุพการี ส่งตัวโดยตรงจากทุ่งหมาแหงนสู่ดินแดนแห่งตำนานเมืองแม่ม่าย
พากันกุรีกุจอก้าวลงจากรถ เดินไปรับกระเป๋าเดินทางใบเขื่องจากมือพนักงานสาว หุ่นเธอเพรียวบางแต่กำลังเหลือล้น สามารถลากทั้งสิ่งของหรือกระเป๋าใบใหญ่ออกจากใต้ท้องรถได้อย่างคล่องแคล่ว ในขณะที่ผู้ชายอกสามศอกยังต้องกัดกรามแน่นเพื่อออกแรง
"ลุงมืงจะมารับตอนไหนวะ"
เคนเอ่ยถามพลางมองหาที่นั่ง ป๊อบเหลียวซ้ายแลขวามองหาบุคคลต้องประสงค์ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น
"มาแล้วนั่นไง"
ป๊อบชี้มือไปทางชายวัยกลางคนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ เคนมองตามที่เพื่อนชี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นญาติกันกับป๊อบแน่นอน เพราะถ้าจับเอาแม่ของป๊อบตัดผมสั้นจนหัวเกรียนใส่พุงเข้าไปนี่ฝาแฝดชัดๆ
ทั้งคู่เดินลากกระเป๋าไปที่ชายผู้นั้น พอถึงก็ยกมือไหว้ทำความเคารพตามมารยาท เมื่อทักทายไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกันพอสมควร ทั้งหมดก็พากันขึ้นรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านของชายวัยกลางคนผู้นั้น บ้านของลุงอำนวย
ระหว่างทาง ลุงอำนวยพาเด็กทั้งสองแวะร้านอาหารตามสั่งเพื่อหาอะไรรองท้อง
"ตอนนี้กินข้าวข้างนอกไปก่อน ป้าเอ็งยุ่งเรื่องงานศพไม่มีเวลาทำกับข้าว ป้าผมเอาเหมือนเดิมนะ"
ลุงอำนวยพูดกับทั้งสองแล้วหันไปสั่งกับป้าเจ้าของร้านเสียงดัง แสดงให้เห็นว่าแกมากินที่นี่เป็นประจำจนเจ้าของร้านไม่จำเป็นต้องมารับออเดอร์ เด็กทั้งสองซึ่งยังกินอะไรไม่ลงเนื่องจากอาการเมารถ จึงขอเป็นน้ำอัดลมคนละขวด
"เออๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวหิวก็ค่อยไปกินที่วัด คืนนี้พวกเรานอนวัดกัน ต้องอยู่เฝ้าศพ"
ทันทีที่ได้ยินผู้เป็นลุงเอ่ยจบ ทั้งคู่สะดุ้งโหยงมองหน้ากันเลิกลั่ก นี่สรุปหนีผีจากที่วัดมานอนวัดกระนั้นหรือ หากทำได้จะแปลงเป็นขอมดำดินมุดกลับบ้านเสียเดี๋ยวนี้เลย
"อ้าว เป็นอะไรไปหน้าซีดเชียวกลัวผีเรอะ
ผีเผอมีที่ไหนกันนี่มันยุคไหนแล้ว งมงายแต่เด็ก"
ลุงอำนวยหัวเราะเยาะในความหวาดผวาที่แสดงออกทางสีหน้าของเด็กทั้งคู่ ป๊อบได้แต่นึกในใจ
"ลุงก็พูดได้สิ ยังไม่เคยเจอไอ้โหน่งแอนด์เดอะแก๊งไง เสต็ปการหลอกนี่อย่างเซียนขอบอก"
หลังจากเสร็จธุระทางโภชนาเรียบร้อย ทั้งหมดก็มุ่งหน้าสู่จุดหมาย
วัดที่พวกเขาต้องใช้หลับนอนคืนนี้
วัดที่พวกเขาต้องนอนเฝ้าศพ
ที่วัดเวลานี้มีคนพลุกพล่านไม่น่ากลัว แสงแดดยามบ่ายทำลายความวังเวงที่ควรจะมีจนหมดสิ้น ลุงและหลานพากันเดินไปที่ครัวหลังศาลาไว้ศพเพื่อพบป้าพร
เมื่อเห็นหน้าหลานชาย ป้าพรวางมือจากงานครัวที่ทำเดินตรงดิ่งมาหาป๊อบ
เคนตกใจทำอะไรไม่ถูก เพราะจากที่ฟัง
ป๊อบเล่า ป้าพรแกเป็นคนที่ดุเอามากๆ เคยฟาดป๊อบด้วยก้านมะยมจนน่องแตกเป็นริ้ว
แต่เคนต้องแปลกใจเพราะเมื่อมาถึง
ป้าพรแกคว้าเอาตัวทั้งป๊อบและตนเข้าไปสวมกอดราวกับผู้เป็นมารดาปลอบใจบุตร
"ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูก แม่เอ็งเล่าให้ป้าฟังหมดแล้วว่าเจออะไรกันมาบ้าง ลุงเอ็งนี่ก็เหลือเกิน รู้ว่าหลานเพิ่งเจอยังจะพามาวัดอีก"
ป้าพรพูดพร้อมส่งสายตาตำหนิไปทางลุงอำนวย
"ไม่เป็นไรครับป้า ผมอยู่ช่วยงานป้าที่นี่แหละครับ"
ป๊อบเอ่ยตอบ ผู้เป็นป้าสะไภ้เมื่อได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างมีเมตตา
วันนั้นตั้งแต่บ่ายจรดค่ำ สองหนุ่มช่วยงานผู้เป็นป้าอย่างขมีขมัน ทั้งเสิร์ฟน้ำให้แขกที่มาร่วมงาน เก็บกวาดเศษขยะ
เสิร์ฟอาหารหลังจากพระสวดอภิธรรมเสร็จสิ้น กว่าจะได้อาบน้ำอาบท่าก็เกือบ 4 ทุ่มเข้าไปแล้ว เมื่อจัดการธุระต่างๆเรียบร้อย ลุงอำนวยก็พาเด็กหนุ่มทั้งสอง ปูที่นอนบริเวณหน้าโลงศพ
"ฮ่า...คืนนี้นอนเฝ้าศพนอนเฝ้าศพ"
แกถอนหายใจพลางพึมพัมกับตนเองเป็นทำนอง
ป๊อปหันไปมองรูปถ่ายหน้าโลง เห็นเป็นรูปเด็กสาววัยรุ่น น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับตน เพราะรูปนั้นใส่ชุดนักเรียน
"ใครอ่ะลุง เหมือนยังวัยรุ่นอยู่เลย"
ป๊อบเอ่ยถามผู้เป็นลุงที่ขณะนี้กำลังปัดที่หลับที่นอน
"อ้อ..ไอ้หนิง ลูกสาวนังเพียรน้องของป้าเอ็งน่ะแหละ เห็นว่าน้อยใจพ่อแม่ไม่ให้มีแฟน เลยหนีไปกินยาฆ่าตัวตายที่บ้านร้างในสวนผลไม้โน่น เค้าตามไปเจอเพราะมันส่งข้อความหาแฟนมัน ว่าจะฆ่าตัวตาย แต่ก็ช่วยไว้ไม่ทัน ตายในบ้านนั่นแหละ" ลุงอำนวยตอบ
"มืงว่าจะเฮี้ยนมั๊ยวะ" เคนกระซิบถาม
ป๊อบหันไปชี้หน้าเพื่อนแล้วเอ่ย
"ไอ้เคน ไอ้ปากเปราะ จะพูดอะไรผ่านสมองมั่งสิวะ คราวที่แล้วเพราะมืงถามหา ไอ้โหน่งเลยจัดเต็มให้ ตบปากตามอายุเดี๋ยวนี้!!"