สวัสดีค่ะ สมาชิกทุกท่าน พอดีจะรบกวนขอคำแนะนำช่วยเสนอแนะ วิธีการแก้ปัญหาครอบครัวหน่อยนึงค่ะ
น้อง ๆ แถวบ้านแนะนำให้มาถามที่บอร์ดนี้ค่ะ

ดิฉันเป็นคนบ้านนอก ชีวิตอยู่แต่ในป่าในเขา ตอนนี้เลยวัยเบญเพศมาแล้วค่ะ
ครอบครัวของดิฉันมีด้วยกัน 4 คน พ่อแม่อายุ 61 ปีทั้งคู่ พี่สาว  และฉัน 

พี่สาวแต่งงานแยกไปอยู่ต่างหาก ดิฉันเลี้ยงพ่อแม่ค่ะ

ตั้งแต่เกิดตั้งแต่เด็กตัวเล็ก ๆ ดิฉันช่วยงานพ่อแม่แทบทุก ๆ อย่างในบ้าน ส่วนพี่สาวก็เที่ยวเล่นไปวัน ๆ ค่ะ
ตอนแรก ๆ ก็แบ่งงานกันคนละครึ่ง แต่ไม่กี่วัน งานส่วนของพี่ก็ตกมาเป็นของดิฉันค่ะ

ตอนเด็ก ๆ ด้วยความเป็นเด็กมีครั้งนึงเคยถามพ่อว่าทำไมไม่ให้พี่ทำงานส่วนของพี่ละ
พ่อบอกว่า พี่เป็นคนไม่เอาไหน หนุทำแทนแล้วกันนะ อ้าวไหนบอกแบ่งกัน หนูก็ทำแทนค่ะ
ตื่นตั้งแต่ตี 4 ทำงานบ้านก่อนจะไปโรงเรียนวัดแถวบ้านก็เกือบ 7 โมงกว่าแล้ว ตอนเย็นก็ต้องรีบกลับบ้าน
มาช่วยงานพ่อแม่ต่อ กว่าจะได้ทำการบ้านก็ 2 ทุ่มกว่าแล้ว กว่าจะได้นอนก็เกือบ 4 ทุ่ม เป็นแบบนี้จันทร์-ศุกร์
เสาร์-อาทิตย์ไม่ต้องพูดถึงเหมาวันค่ะ จะได้พักก็ตอนเกือบ 1 ทุ่ม แต่วันเสาร์และอาทิตย์ต้องตื่นตี 3 ครึ่งนะคะ
พี่สาวไม่ไปเที่ยวก็นอนกลางวันค่ะ

ที่บ้านพ่อแม่ครอบครัวทำไร่ค่ะ ทำสวนต้องตื่นแต่เช้า ทำแบบนี้ไม่เคยบ่นค่ะ ส่วนพี่สาวก็เล่นไปวัน ๆ 
ทำข้าวของในบ้านรกบ้าง เวลาทำของใช้พัง ดิฉันมักจะมีปัญหากับพี่สาวเพราะดิฉันเสียดายของ
ทะเลาะกันตามประสาเด็ก แต่การตัดสินของคนเป็นพ่อก็คือดิฉันผิดเพราะไม่รักผี่สาว ทำร้ายผี่ 

พอเริ่มเป็นวัยรุ่น ผี่สาวก็จะติดผู้ชายค่ะ อกหักพ่อแม่ก็ปลอบใจ
ปัญหาเรื่องดิฉันกับพี่สาว ดิฉันก็ตัดออกไปคือไม่ยุ่งค่ะ แต่ผี่สาวชอบมาขโมยเงินกับของใช้ส่วนตัว
ถ้าไม่ดิฉันจับไม่ได้ไปบอกพ่อแม่ ก็คือดิฉันสะเพร่าเอง ถ้าดิฉันจับได้ไปบอกพ่อแม่ก็กลายเป็นดิฉันใส่ร้ายผี่สาวแทน
พอหลายครั้งเข้า ดิฉันก็ว่าผี่สาว แต่ดิฉันไม่กล้าแม้แต่จะผลัก เพราะเคยผลักผี่สาวที่มาลักเงิน โดนพ่อตีด้วยหวาย
ผี่สาวก็ยิ่งได้ใจค่ะ

ดิฉันเสียใจและน้อยใจที่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ในตอนนั้น เคยถามพ่อแม่ว่า ทำไมคนทำผิดรู้ว่าผิดแต่ไม่ว่ากล่าว
แต่คนทำดีนอกจากไม่ได้ทำผิดยังต้องรับผิดแทนเพราะอะไร ...... คำตอบที่ได้คือเงียบค่ะ โดนหลายครั้งมาก ๆ 
ดิฉันก็ถามบ่อย ๆ จากเงียบก็กลายเป็นโมโห และพาลมาว่าดิฉันแทน ดิฉันเสียใจและน้อยใจเคยถามด้วยอารมณ์เสียใจ
ว่านอกจากไม่เป็นกลางแล้ว ขออย่างเดียวอย่ามาทำร้ายหนู หนูขอแค่นี้ทำให้ไม่ได้หรอ เป็นพ่อแม่ประสาอะไร
ท่านก็เงียบค่ะ ไม่คุยกับดิฉันเป็นเดือน แต่ดิฉันก็ยังทำหน้าที่ของตนเองเหมือนเดิมค่ะ
เป็นแบบนี้จนดิฉันอายุ 20 กว่า ๆ ค่ะ

ก่อนแต่งงานผี่สาวไปทำเรื่องในที่ทำงาน ดิฉันต้องเดินเรื่องแก้ให้เป็นอาทิตย์พ่อม่ก็ไม่ว่าอะไรค่ะ
ไปติดหนี้เขาหลายแสนบาท ดิฉันก็ต้องตามไปใช้ค่ะ เพราะมีมือปืนมาทวงที่บ้าน ดิฉันก็ต้องใช้แทนค่ะ
กลัวเขามาทำร้ายพ่อแม่ แต่พ่อแม่ก็ไม่ว่าอะไร ดิฉันถามคำตอบที่ได้คือก็เพราะลูก คำว่าลูกจะให้ทำอย่างไร
ดิฉันถามว่าแล้วหนูไม่ใช่ลูกหรอ ......เงียบคือคำตอบค่ะ
ผ่อนรถ ผ่อนบ้าน ผ่อนบัตร ดิฉันใช้แทนหมดค่ะ เงินที่ใช้ก็เงินรับจ้างของดิฉันเองทั้งนั้น
ดิฉันเคยบอกพ่อแม่ว่าให้ผี่สาวพึ่งตัวเองบ้างจะได้ไหม เมื่อไหร่จะโต คำตอบที่ได้คือการรองรับอารมณ์
โมโหของพ่อ ส่วนแม่เงียบ ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ อ้าวถ้าหนูไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะ ตอนนั้นหนูแทบไม่ได้
หายใจเลย ต้องตามแก้ตามเช็ดเรื่องให้พี่สาวตลอด ไปทำงานต่างประเทศก็หนีสัญญามา หนูต้องเอาเงิน
ไปเคลียร์ให้ตั้งหลายแสนบาท แต่พ่อแม่ก็เพิกเฉย หนักเข้าก็บอกอยากให้พี่ติดคุกหรอ หนูเสียใจมาก
ร้องให้แล้วก็ปลงค่ะ

จนไม่กี่ปีมานี้ผี่สาวแต่งงานแยกครอบครัวออกไป สิ่งที่พี่สาวได้ออกไปคือมรดกสวนที่ดินเกือบทั้งหมด 9/10 ส่วน
เงินสด รถยนต์ และพวกเครื่องทองค่ะ อีก1/10 พ่อแม่เก็บไว้ พ่อแม่คงรู้ว่าดิฉันคงจะคิดเลยมาให้ผี่สาวถามเป็นพิธีว่า
จะเอาเท่าไหร่ ดิฉันทราบดีว่าถามไปผี่สาวก็ไม่แบ่งให้หรอกค่ะ เพราะเป็นคนโลภ นอกจากไม่แบ่งแล้วยังจะมาเบียดเบียน
ในครอบครัวอีกแน่นอน 

เป็นเช่นนั้นจริง ๆ เพราะค่าใช้จ่ายต่าง  ๆ มาเบิกในบ้านค่ะ เครื่องมือเครื่องใช้เบิกไปก็ทำพัง ก็ไม่ซื้อมาใช้ทดแทน
พ่อแม่ก็ไม่ว่าอะไร ดิฉันก็บ่นให้พ่อแม่ก็ว่าดิฉันค่ะ 2-3 ปีมานี้ดิฉันขยันแล้วก็เอาเงินเก็บตัวเองจากการไปรับจ้างที่อื่นด้วย
เวลาว่างมาซื้อสวนเป็นของตัวเอง เพราะคิดว่าดีไม่ดีพ่อแม่คงไล่ดิฉันออกจากบ้านไม่วันใดก็วันนึง เตรียมตัวไว้ก่อน
แต่ไม่คิดจะทิ้งพ่อแม่นะคะ เผื่อบางทีผี่สาวมายึดที่ดินพ่อแม่ ท่านคงลำบาก ดิฉันบอกว่าให้พ่อแม่ยกให้เขาหมดเลย
อยากได้ตรงไหน เดี๋ยวหนูซื้อให้ใหม่ แต่ท่านก็ไม่ยอมค่ะ ถามว่าทำไม ก็ไม่บอก ถ้าพี่สาวมาถามคำเดียวก็จะบอกหมด
แม้ไม่ถามก็จะบอกทุก ๆ เรื่อง

หลังจากพี่สาวแต่งงานออกไป โทรมาแต่ละครั้งไม่ขอเงินก็เอาเรื่องลำบากใจมาป้อนให้พ่อแม่
มาหาแต่ละครั้งถ้าไม่มีผลประโยชน์ก็ไม่มาหาค่ะ ถ้าขอแล้วพ่อแม่ไม่ให้ก็ไม่ต่างจากทาสดี ๆ นี่เองผี่สาวทำตัวเหมือนนาย

ดิฉันสงสารเคยแนะนำไปว่าลองบอกแบบนี้ แบบนั้นสิ ทำแบบนี้แบบนั้น ก็ไม่บอก ไม่ทำตามค่ะ
ถ้าอารมณ์ไม่ดีมาก ๆ ก็มาทำเป็นว่าจะบอก จะทำ แต่พอพี่สาวมาขอเงิน เอาแค่ก๋วยเตี๋ยว 35 บาทมาฝากถุงเดียว ก็ให้ทองไปตั้ง 10 บาท
แต่ดิฉันไม่ได้อะไรเลย

ไม่กี่วันมานี้ดิฉันมาทบทวนตัวเองว่าคงเป็นกรรมเก่าของดิฉันเอง 
แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ดิฉันบอกว่าที่บอกที่ว่า ไม่ได้ต้องการทะเลาะ แต่ต้องการให้พ่อแม่สุขสบาย ถึงพ่อแม่จะไม่รักหนูก็ไม่เป็นไร แต่หนูก็รักและเทิดทูน
พ่อแม่ หนูไม่ได้ทำเพื่อตัวหนู หนูทำเพื่อพ่อแม่ เป็นลูกคนอื่น เขาหนีไปแล้ว เขาเอาตัวรอดไปแล้ว แต่หนูก็ยังดูแลพ่อแม่ ทำไมพ่อแม่นอกจากไม่สนใจ
ใยดีหนูแล้วยังไม่ฟังหนูอีกด้วย หนูทำผิดอะไรตั้งแต่เกิด แล้วพ่อแม่อยากให้หนูทำอะไรในใจลึก ๆ 

หนูถามคำถามนี้ไปพ่อแม่ก็ร้องให้ค่ะ หาว่าหนูจะพาไปอยู่บ้านพักคนชรา จะทิ้งพ่อแม่แล้ว แล้วก็บ่นคิดถึงผี่สาวทุกวัน
เคยไปอยู่กับผี่สาวได้เดือนนึงกลับมาโซมาก รู้มาว่าลูกสาวคนโตใช้งานอย่างกับทาส แต่มาบอกหนูว่าช่วยงานเล็กน้อย

ที่กลับมาบ้านไม่ใช่อะไรนะเขาไล่มายังกับหมูกับหมา ทำให้ร้องให้เสียใจมาเป็นยี่สิบกว่าปีก็ยังรักเขา

เพื่อน ๆ สมาชิกมีคำแนะนำไหมคะว่า ดิฉันควรทำอย่างไรดี
ดิฉันไม่ได้ทิ้งพ่อแม่ ดิฉันไม่ได้แต่งงาน ทุกวันนี้แล้วก็จนกว่าจะตายจากกันดิฉันก็ตั้งใจจะดูแลพ่อแม่อยู่แล้ว
เรื่องความรักจากพ่อแม่หนูเลิกคิดหรือปลงไปนานแล้ว แต่ไม่รู้จะพูดหรือปฏิบัติตัวอย่างไรต่อดี
เพราะคุยกันทีไร แค่เราถามพ่อแม่ก็หาว่าเนรคุณแล้ว อยากให้สบายทั้งกายและใจ แต่กลับเป็นว่าที่แนะนำไป
นั้นไปทำร้ายผี่สาว ทั้งที่จริง ๆ ดิฉันแค่อยากให้พ่อแม่ปล่อยให้พี่สาวพึ่งพาตัวเองบ้าง ตัวเองแก่แล้วจะได้อยู่สุขสบาย

ทุกวันนี้ดิฉันลำบากใจจริง ๆ วันนี้ก็บอกแล้วว่าหนูผิดเองที่อยากให้พ่อแม่สบาย แต่กลับกลายเป็นพ่อแม่ลำบาก
ต่อไปเรื่องในบ้านถ้าไม่คอขาดบาดตายจริง ๆ หนูก็จะทำเป็นไม่รู้ ส่วนผี่สาวจะมาเอาเปรียบหรือทำให้พ่อแม่ลำบากใจลำบากกายในสายตาหนู
แต่พ่อแม่ก็ไม่ว่าอะไรหนูจะถือว่าเป็นความสบายใจของพ่อของแม่ ถ้าพ่อแม่ไม่เอ่ยหนูก็จะไม่เข้าไปยุ่งไปวุ่นวายกับชีวิตของพ่อแม่กับผี่สาวอีกค่ะ

พูดแล้วพ่อแม่ก็ได้แต่ร้องให้ บอกว่าหนูจะทิ้งพ่อแม่ ลูกเนรคุณ แล้วก็บ่นหาผี่สาวทุกเช้าค่ำ โทรไปหาเขาก็ด่าว่าตลอดว่ารำคาญ
แต่ก็ยังบ่นหา ทั้งที่จริงทุกวันนี้ก็อยู่กับดิฉันตลอด ดิฉันดูแลทุก ๆ อย่างให้สุขกายสบายใจมีเงินใช้ทุกวัน อยากทำอะไรทำ อยากไปไหนไป

แต่ติดที่ดิฉันคงเกิดผิดที่หรือเป็นลูกผิดคน ท่านจึงไม่รัก
หรือดิฉันคาดหวังมากเกินไปคะ

พิมพ์ไปก็ร้องให้ไป บางทีก็ท้อใจแต่ทิ้งพ่อแม่ไม่ได้จริง ๆ ถ้าพี่สาวเป็นแบบดิฉันก็คงดี ท่านคงจะสุขกายและสุขใจ

ขอโทษด้วยค่ะ ใครตกอยู่ในสภาพแบบเดียวกับดิฉันหรือมีคำแนะนำดี ๆ บ้างไหมคะ
ขอบพระคุณมากค่ะ