ยาวหน่อยนะคะ เป็นความรู้สึกของเราแค่ส่วนหนึ่ง

     เมื่อปี 2019 เราพึ่งรู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้า กินยารักษาตามที่หมอให้มา ตอนแรกแฟนเราไม่เข้าใจ เวลาเราร้องไห้ จะเรียกเราว่า Drama Queen เพราะเราจะร้องไห้เราจะเก็บตัวและแอบร้องไห้ในห้องน้ำบ่อยมาก เราไปโรงเรียน หรือขณะที่เราเรียนอยู่ เราร้องไห้ออกมาโดยไม่มีสาเหตุ ครูพาไปส่งโรงพยาบาล เพราะกลัวเราจะฆ่าตัวตายโดยการกระโดดลงรางรถไฟ S-Bahn ( โรงเรียนที่เราเรียนภาษาเยอรมันเป็นโรงเรียน Real Schule ที่ประเทศเยอรมัน ) ช่วงนั้นเรายังช็อกกับการที่เรารู้ว่าเราป่วย ครูพาไปส่งจนจิตแพทย์ที่นั่นต้องเอาตัวเราไว้ที่โรงพยาบาลจิตเวชเป็นเวลา 5 วันเพื่อปรับยาและคอยดูอาการ
   เมื่อปี 2020 เรากลับมารักษาต่อที่ไทย เอายาที่เรากินตอนอยู่เยอรมันให้หมอที่ไทยดู เค้าบอกว่ายาไฮโซแบบนี้ที่นี่ไม่มีหรอก ( ยา Olanzapine ) เราก็รู้สึกเจ็บนิด ๆ ที่หมอพูดแบบนั้น ( โรง’บาลที่เรารักษาเป็นโรง’บาลรัฐใกล้บ้าน ต่อมาเราขอใบส่งตัวไปรักษาต่อในเมืองคือโรงพยาบาลจิตเวชโดยตรง เรารักษาตัวมาเรื่อย ๆ ที่โรง’บาลนั้น อาจารย์หมอเจ้าของไข้ฟังเวลาเราพูดอย่างตั้งใจ ไม่พูดขัดหรือแสดงความคิดเห็นใดใดออกมา และก็ปรับยาตามอาการของเรามาเรื่อย ๆ เราเริ่มได้ยานอนหลับที่ปริมาณมากขึ้น เช่น Diazepam ที่เราเริ่มจาก 2 mg. เพิ่มขึ้นเป็น 5 mg และตอนนี้เป็น 10 mg แล้ว เราก็ยังนอนไม่หลับอยู่ เราหาหมออย่างต่อเนื่องจนกระทั่งสิ้นปี เราโดนคนที่ไว้ให้หักหลัง เอาเรื่องของเราไปเล่าให้คนอื่นฟังว่าเราไปขายตัว และคน ๆ นั้นก็มาด่าเราหน้า Facebook ว่าเราเป็นเมียเช่าฝรั่งเอย กะ** เอย จนถึงวันนั้นเราสติหลุดมากเพราะคนที่ไว้ใจหักหลัง เราเสียความมั่นใจทุกอย่างที่มีมา
   จนกระทั่งปลายปี 2020 เราเริ่มทำร้ายตัวเองจากการที่ถูกคนนั้นพูดทำร้ายเรา และเราก็เสียความรู้สึกมากที่คนที่เราไว้ใจเอาเรื่องของเราไปพูด
   เราเริ่มจากการกรีดข้อมือ กรีดไปร้องไห้ไป มันเจ็บช้ำในหัวใจ และก็เสียใจมาก ไม่คิดว่าคนที่เรานับว่าเราเป็นพี่เป็นน้องจะทำกับเราแบบนี้ได้ แล้วเค้าพูดเหมือนกับว่าเป็นความผิดเราเช่น “ มึ** คิดว่ากูเป็นคนแบบนั้นหรอ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เห็นเป็นแบบนั้นหรอ “ มันจึงกลายเป็นว่าความรู้สึกเรามันพังอีกครั้งเพราะคำพูดของเค้า เรากินเหล้าหนักมากก่อนวันที่หมอนัด 1 วัน เราไปหาหมอตามนัด หมอให้เรานอนโรง’บาลเพราะสภาพจิตใจเราย่ำแย่มากแล้วในตอนนั้น เรานอนที่โรงบาลจิตเวชเป็นเวลา 5 วัน วันแรกที่เข้าไป เค้ามัดมือมัดเท้าเราไว้กับเตียง 1 คืน บอกเราว่ามันเป็นกฎของที่นี่ มัดไว้เพื่อดูอาการ เรารู้สึกหดหู่มาก เวลา 1 คืนมันยาวนานมากสำหรับเราที่อยู่บนเตียงและถูกมัดไว้แบบนั้น จนเราออกจากโรง’บาล มันทรมานมาก
   ปี 2021 เราเริ่มทำร้ายตัวเองหนักขึ้นเรื่อย ๆ แต่เราก็ยังไปหาหมอตามนัดสม่ำเสมอไม่เคยลืมนัดหมอเลยสักครั้ง แต่เราจะไม่ให้หมอหรือพยาบาลเห็นแผลที่เรากรีดข้อมือเด็ดขาดเพราะเราไม่อยากนอนโรง’บาล
   ต่อมา... พอมีเรื่องเครียดหรือคิดมากอะไร เราก็กรีดต่อมาเรื่อย ๆ แผลเก่ายังไม่หาย แผลใหม่ตามมาอีกเรื่อย ๆ เราเริ่มเสพติดการกรีดข้อมือตัวเองมากยิ่งขึ้น
   เพื่อน ๆ หรือคนอื่นบอกให้เราออกมาหาอะไรทำบ้างเพื่อที่จะไม่เครียด ใช่ เราออกมาทำงานอาสา เราอยากเป็นกู้ภัย แต่พี่ที่เป็นอาสาเค้ารู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า และเห็นแผลที่เรากรีดข้อมือ เค้าพูดขึ้นมาว่า “โรคซึมเศร้าเป็นโรคแฟชั่น สมัยก่อนไม่เห็นมีแบบนี้ คิดไปเอง อุปโลกไปเอง บ้าไปเองแล้วก็ทำร้ายตัวเอง” เราเสียใจมากกับคำพูดของพี่เค้า เราอุตส่าห์อยากหาอะไรทำเพื่อที่จะไม่คิดมาก แต่ดันมาเจอโลกข้างนอกที่เป็นแบบนี้ เราพยายามเลี่ยงที่จะไม่ไปเจอพี่เค้าอีก
    เหตุการณ์เมื่อล่าสุด เมื่อคืนนี้ เรากรีดข้อมือตัวเองเพราะเราเศร้ามาก ร้องไห้หนักมาก แม่เปิดประตูเข้ามาเห็นเลือดเราที่ไหลนองลงมาถึงแขน ( เราไม่ล็อกประตูเพราะหมาแมวจะเข้ามานอนด้วย ) แม่ร้องไห้แล้ววิ่งเข้ามากอดเรา ทำแผลให้เรา เรารู้สึกแย่มาก เหมือนว่าเราเป็นภาระของแม่ เป็นตัวถ่วงของทุกคนในบ้าน เราอยากตายไปซะให้จบ ๆ
    ชีวิตเราอยู่ได้ทุกวันนี้เพราะสัตว์เลี้ยงที่เรามี พวกเค้าคือสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจเราไว้ยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดใด เรามีหมา 5 ตัว แมวอีก 20 ตัว กระรอก 2 ตัว เรารักกระรอกเรามาก เค้าคือชีวิตของเราเลยก็ว่าได้
    เราจะจัดการความรู้สึกอันนี้ได้ยังไง เราทำร้ายตัวเองหนักขึ้นทุกวัน แผลที่เรากรีดข้อมือไม่เหมือนคนอื่น เรากรีดแนวตรงลงมาตามเส้นเลือดใหญ่ หวังว่าสักวันมันจะโดนจุดนั้นแล้วเราก็จะตายไปเลย
   สภาพแวดล้อมที่เราอยู่มันน่ากลัวมาก น้าเราชอบแอบเข้ามาทางหลังบ้าน แอบเอาม้ามาสูบในห้องน้ำเรา หรือเข้าห้องเราโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต เราอยู่ในห้อง จู่ ๆ ก็เข้ามาปลุกก็มี บางครั้งก็เข้ามาแล้วล็อกห้องล็อกประตูของเราแล้วบอกว่าหนีตำรวจมา แล้วอยู่ในห้องกับเราสองคน เราตกใจมาก เราหวาดกลัวสิ่งแวดล้อมรอบข้าง เราสับสน เราอยากย้ายที่อยู่ใหม่ อยากไปอยู่ที่อื่น แต่แฟนเราไม่เข้าใจ และไม่ได้สนใจความเป็นอยู่ของเรามากนัก แฟนเราให้เงินกับแม่เลี้ยงของเค้าหลายแสนบาท ใส่ใจความเป็นอยู่ของครอบครัวทางนั้นมากกว่าเราเอามาก ๆ บางครั้งเราน้อยใจ เราอยากให้เค้าเห็นสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ของเราว่ามันอันตรายขนาดไหน ในหมู่บ้านเราเคยมีคดีฆ่าข่มขืนจนออกข่าวครึกโครมอยู่ช่วงนึง
    อันนี้ก็เป็นอีกเหตุผลที่เราเครียด แฟนเราไม่เข้าใจเราเลยสักนิด ว่าในหนึ่งวันเราต้องเจอกับอะไรบ้าง
ส่วนหนึ่งที่เราเป็นโรคซึมเศร้าอาจจะมาจากเขาด้วย แม่เลี้ยงของเค้าไม่ชอบเรา ( แม่เลี้ยงของเค้าคือคนไทยเป็นเมียใหม่ของพ่อเค้าซึ่งเป็นฝรั่ง ) เค้าเกลียดเราตั้งแต่แรกเห็น เราไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้ให้ทุกคนเข้าใจยังไง แม่เลี้ยงของแฟนขอเงินแฟนเราครั้งละหลายแสนบาท หรือถ้าขอเงินแฟนเราไม่ได้ก็จะไปขอพี่น้องของแฟนคนอื่นด้วย บางครั้งแฟนเราไม่ให้ แม่เลี้ยงก็จะโกรธเรามาก เพราะคิดว่าเราเป็นสาเหตุของการที่เขาไม่ได้เงินจากแฟนเราครั้งนั้น แฟนเราแคร์ความเป็นอยู่ของคนบ้านนั้นมาก จนละเลยความเป็นอยู่ของเรา เราเคยตั้งกระทู้เรื่องนี้ จนคนเข้ามาด่าเรามากมายว่าเราอิจฉาแม่เลี้ยง เราไม่ได้อิจฉาเขา แต่เราแค่ไม่เข้าใจ
    เราพยายามเลิกกับแฟนคนนี้เพราะแฟนไม่แคร์ไม่สนใจเราเลยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา เราอยากเปลี่ยนโรง’บาลหรือการรักษาจากของรัฐไปเอกชนเค้าก็บ่นว่าค่าใช้จ่ายมันแพง จ่ายให้ไม่ไหว แต่ถ้าเป็นที่บ้านแม่เลี้ยงของเค้าเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เค้าจะรีบเข้าไปดูแลและสนใจทันที ซึ่งในตอนนี้เราไม่รู้ว่าเรามีค่าสำหรับเค้ามั้ยหรือเค้ามีเราไปเพื่ออะไร เราอยากหลุดพ้นจากเรื่องแบบนี้
    เราคิดเรื่องการตายทุกวัน จะตายยังไงดี ตายแบบไหนดี...
#เราเสพติดการกรีดข้อมือของเราไปแล้ว เราอยากตาย 😢😢