สวัสดีค่ะเพื่อนๆพี่ๆน้องๆชาวพันทิปทุกคน เมื่อปลายปีที่แล้วคุณย่าของเราได้เสียไปในวัย92ปี วันนั้นเป็นวันที่เราตื่นมาใช้ชีวิตปกติเลยค่ะ เจออาโทรมาแต่เราไม่ได้รับสาย และอาก็ไลน์มาว่าตื่นแล้วให้โทรกลับหน่อย เราเอะใจเล็กน้อยแต่ยังไม่ได้สนใจอะไร กะว่าอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวเตรียมพร้อมไปทำงานแล้วค่อยโทรกลับ แต่ยังทำภารกิจส่วนตัวไม่เสร็จ อาก็โทรมาอีก ตอนนั้นเป็นเวลา7โมงเช้าก็รู้สึกตกใจว่าทำไมอาโทรมาแต่เช้าเรื่องเร่งด่วนขนาดนั้นเลยหรอ พอเรากดรับสายปลายสายเป็นเสียงร้องไห้สั่นเครือพร้อมกับบอกว่า"ย่ากำลังจะเสียแล้วนะ" วินาทีนั้นเราช็อคและแทบเสียสติ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเราก็เริ่มทำใจได้ค่ะ เรากับคุณย่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน เนื่องจากเราเติบโตมากับคุณตาคุณยาย ทุกๆปีเราจะไปหาย่าปีละครั้ง ครั้งละเดือนในช่วงปิดเทอม เรารักย่านะคะ แต่อาจเป็นเพราะเราไม่ได้อยู่กับย่าเราจึงทำใจได้ไวแต่ก็ยังคิดถึงท่านเสมอ
 แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราในวันนั้นส่งเอฟเฟ็คกับเราคือเรามักจะฝันว่าคุณยาย คุณตาเสียค่ะ ฝันอยู่บ่อยๆจนทำให้เราจิตตกว่าคุณตาคุณยายจะเสียจริงๆ เราหวาดระแวงทุกวัน เวลามีคนโทรเข้ามาหลายๆสายต่อกัน หรือเจอไลน์เด้งให้โทรกลับเรามักจะใจสั่นมากๆค่ะ 
 มีอยู่วันหนึ่งเราโทรหาคุณตาคุณยายถามว่าท่านกินข้าวหรือยัง (เราอยู่หอใกล้ที่ทำงานค่ะ จะกลับบ้านแค่วันศุกร์-อาทิตย์แต่เราจะโทรหาคุณตาคุณยายทุกวันค่ะ) คุณตาบอกว่ากินแล้วแต่ยายยังไม่ตื่น ตอนนั้นเกือบๆเที่ยงนะคะ คือคุณยายเราท่านจะนอนดึกและตื่นช้าค่ะ วันนั้นเราใจหายวูบ กลัวคุณยายจะไม่ตื่นมาอีกเลย เราตัวสั่น กินข้าวไม่ลง ใจสั่น ทรงตัวไม่ค่อยไหวเนื่องจากกลัว กลัวว่าที่เราคิดจะเป็นจริง เราสูญเสียสมาธิในการทำงานเพราะมัวแต่หวาดระแวงไม่กล้าเปิดมือถือกลัวเจอสายโทรเข้ามาหรือไลน์เข้ามาแจ้งข่าวร้าย แต่โชคดีค่ะที่วันนั้นคุณยายแค่ตื่นสายเฉยๆ หลังจากคุณย่าเสีย เรากลายเป็นคนที่กลัวคุณยายคุณตาจะเสียอยู่ทุกวันจนเราสูญเสียสมาธิในการทำงาน เราอยากจะลาออกไปทำงานใกล้บ้าน เราเครียดทุกวัน มีทางไหนบ้างมั้ยคะที่จะทำให้เราเลิกกลัวการสูญเสีย 
จริงๆกระทู้นี้ก็เหมือนได้ระบายความรู้สึกเลยค่ะ
ถ้ามีพี่ๆเพื่อนๆน้องๆแวะเข้ามาอ่านต้องขอบคุณมากๆเลยนะคะ